แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 39

หลังจากหวงกุ้ยเฟยนั่งลงแล้วก็มองประเมินเฟิ่งจิ่วเหยียนเช่นกัน

ได้ยินว่าตระกูลเฟิ่งให้กำเนิดฮองเฮาผู้ทรงคุณธรรม แต่ไม่เคยได้ยินว่าให้กำเนิดหญิงงาม

เฟิ่งเวยเฉียงผู้นี้กลับมีรูปโฉมงามพิลาศสูงศักดิ์ พาลทำให้คนรอบข้างกลายเป็นหญิงงามสามัญไปเสียอย่างนั้น

โฉมสะคราญปานนี้ ฝ่าบาทไม่หวั่นไหวเลยสักนิดจริง ๆ หรือ?

หวงกุ้ยเฟยรู้สึกพรั่นใจขึ้นมาเล็กน้อย

จากนั้น นางยิ้มเอ่ยอย่างอ่อนหวาน

“ฮองเฮาเพคะ ก่อนหน้านี้ ฝ่าบาทเรียกหาหม่อมฉันทุกค่ำคืน ทำให้ร่างกายหม่อมฉันเหนื่อยอ่อน กว่าจะมาเข้าเฝ้าได้ก็ล่าช้ามาจนถึงวันนี้ นับว่าเสียมารยาทแล้ว”

แล้วกล่าวเสริมมาอีกโดยไม่เปิดโอกาสให้เฟิ่งจิ่วเหยียนได้พูด

“โชคดีที่ฮองเฮาโน้มน้าวให้ฝ่าบาทพระราชทานความเมตตาอย่างทั่วถึงได้สำเร็จ หม่อมฉันจึงได้มีโอกาสพักผ่อนบ้าง”

วาจานี้เปิดเผยว่านางไม่สนใจเรื่องที่ฮ่องเต้ไปเสวยมื้อเย็นกับคนอื่นแม้แต่น้อย

แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเฉยชาอย่างยิ่ง

“หวงกุ้ยเฟยลำบากแล้ว ต่อไป ข้าจะช่วยให้เจ้ามีเวลาพักผ่อนมากกว่านี้อีก”

หวงกุ้ยเฟยได้ยินวาจาท้าทายเช่นนี้ก็รู้สึกว่าฮองเฮาช่างคุยโวโดยไม่ละอายใจเสียจริง

นางยังคงยิ้มแย้มดุจเดิม

“ฮองเฮาช่างมีสง่าราศีของชาววังจริง ๆ เพคะ

“คราวก่อนที่โรคปวดศีรษะของหม่อมฉันกำเริบก็โชคดีที่ได้ยาวิเศษจากท่าน

“จะว่าไปแล้ว คืนอภิเษกสมรสระหว่างฝ่าบาทกับท่านวันนั้น โรคปวดศีรษะของหม่อมฉันกำเริบพอดี ฝ่าบาททรงเวทนาหม่อมฉันจึงอยู่เคียงข้างหม่อมฉันเสียนาน จนรบกวนเวลาเข้าห้องหอของพี่สาว พี่สาวกลับไม่ถือสา ส่งยามาให้หม่อมฉันด้วยตนเอง คนจิตใจดีอย่างท่านต้องได้รับผลตอบแทนที่ดี”

ดวงตาเฟิ่งจิ่วเหยียนสะท้อนประกายเย็นชาจาง ๆ

“จะได้รับผลตอบแทนที่ดีหรือไม่ ข้าไม่รู้

“แต่คนชั่วจะต้องได้รับผลกรรมอย่างแน่นอน”

หวงกุ้ยเฟยหลุดหัวเราะออกมา

จากนั้น แววตานางก็มืดครึ้มกว่าเดิม

“แต่มีเรื่องหนึ่ง หม่อมฉันไม่เข้าใจจริง ๆ เพคะ

“คืนอภิเษกวันนั้นถูกหม่อมฉันทำให้เสียเวลาไปแล้ว แต่หลังจากนั้นฝ่าบาทก็เคยมาหาท่าน ไยท่านจึงไม่คว้าโอกาสร่วมห้องหอกับฝ่าบาทเล่าเพคะ?

“ยังมีคราวนี้ ฝ่าบาทตกรางวัลให้วังหลังขนานใหญ่ พระราชทานความเมตตาอย่างทั่วถึง ทั้งยังเคยมาหาท่านเช่นกัน

“มีโอกาสคราแล้วคราเล่าเช่นนี้ ฮองเฮากลับไม่คว้าไว้

“เป็นเพราะท่านไม่ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท หรือว่า...ท่านไม่กล้ากันแน่?”

สายตานางจับจ้องเฟิ่งจิ่วเหยียน ฆ่าคนโดยไม่หลั่งเลือดประหนึ่งเหล็กในของตัวต่อ

สีหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียนไร้ความเปลี่ยนแปลง

“ข้ามีอันใดไม่กล้า? หวงกุ้ยเฟยหมายความว่าอะไร? ข้าไม่เข้าใจ”

หวงกุ้ยเฟยแสยะยิ้มเย็นในใจ

แสร้งเป็นไม่รู้เรื่อง?

เรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริงเหล่านั้น ฮองเฮาลืมได้ลงอย่างนั้นรึ!

“ฮองเฮา หม่อมฉันชื่นชมท่านจริง ๆ

“สตรีหนานฉีเห็นพรหมจรรย์สำคัญกว่าชีวิต

“แต่ท่านประสบเรื่องใหญ่หลวงเช่นนั้นมาแล้ว ยังคงวางเฉยอยู่ได้”

คำพูดของนางหยุดชะงักเพียงเท่านั้น แต่รอยยิ้มในดวงตาทำให้คนอึดอัดเหลือทน

ดูคล้ายเห็นใจ แต่ความจริงเป็นการฉีกทึ้งบาดแผลของเหยื่ออย่างโหดร้าย โปรยเกลือลงไปแล้วออกแรงบดขยี้

เฟิ่งจิ่วเหยียนยิ้มตอบ

“หวงกุ้ยเฟย คำพูดของเจ้ายากจะเข้าใจนัก ข้ายิ่งฟังก็ยิ่งงงงวย”

จากนั้น นางก็ให้สาวใช้ชุนเหอนำของกำนัลชิ้นหนึ่งเข้ามา

หลังเปิดออก นั่นคือเสื้อชั้นในสีขาวแซมชมพู บนนั้นเปื้อนเลือดเป็นด่างดวง ยังมีรอยมือบุรุษอยู่หลายรอย

ตรงมุมปักอักษร ‘อิงอิง’ เอาไว้

เฟิ่งจิ่วเหยียนดูออกทันทีว่านั่นคือเสื้อชั้นในของเวยเฉียงน้องสาว

ดูเหมือนจะเป็นตัวที่เวยเฉียงใส่ในวันที่ถูกย่ำยี

เฟิ่งจิ่วเหยียนแววตาหนักอึ้ง จ้องแน่วนิ่งตาไม่กะพริบ

ราวกับว่าสามารถมองเห็นฉากอันโหดร้ายในเวลานั้นได้อีกครั้งผ่านเสื้อชั้นในตัวนี้

ความจนตรอกของเวยเฉียง ความไร้ยางอายของโจรภูเขา ยังมีหวงกุ้ยเฟยที่คอยมองข้าง ๆ...ความชั่วร้ายอำมหิตของนาง...

หวงกุ้ยเฟยพึงพอใจในท่าทีตอบสนองของนางยิ่งนัก จึงยิ้มเย็นเอ่ยว่า

“คนที่ส่งของสิ่งนี้มาบอกว่า คืนนั้นคุณหนูใหญ่เฟิ่งทิ้งของสิ่งนี้เอาไว้

“ข้าตั้งใจนำมาส่งคืนท่านโดยเฉพาะ เชื่อว่ามันจะช่วยเตือนให้ท่านไม่ลืมอดีต จงทะนุถนอมช่วงเวลาตรงหน้าให้ดีนะเพคะ

“ฮองเฮาผู้แสนบริสุทธิ์ ท่านโปรดเก็บไว้ให้ดีนะเพคะ ถ้าใครมาเห็นของสิ่งนี้ ท่านคงไม่มีวันลืมตาอ้าปากได้อีก”

วาจาเต็มไปด้วยคำขู่ บงการความสุขเศร้าชิงชังของผู้อื่นอย่างเหิมเกริม

เฟิ่งจิ่วเหยียนเหลือบสายตาขึ้นมอง

รอยยิ้มสะท้อนอยู่ในแววตานาง

แต่คนที่รู้จักนางล้วนทราบว่า ตอนนางโกรธจัดมักจะยิ้มแย้มเช่นนี้

หวงกุ้ยเฟยกำลังจะลุกจากไป

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นจากข้างหลัง

“เจ้ากำลังกลัว”