แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 44

เซียวอวี้หัวเราะเยาะอย่างเยือกเย็น

“ได้ เพื่อส่วนรวมและส่วนตน”

“ในเมื่อฮองเฮาพูดมาถึงขั้นนี้แล้ว ย่อมมั่นใจแล้วว่าเราจะอนุญาตให้เจ้าไปสืบสอบเพื่อความสงบสุขของสังคม?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบกลับอย่างนอบน้อม : “หม่อมฉันเชื่อว่าฝ่าบาทเป็นจักรพรรดิที่มีพระปรีชาสามารถ ห่วงใยราษฎรทั่วหล้า จะมิเพิกเฉยกับภยันตรายใด ๆ ที่จะคืบคลานเข้ามาทำลายแคว้นหนานฉีเป็นแน่”

น้ำเสียงเซียวอวี้เย็นชา

“ไม่จำเป็นต้องประจบสอพลอหรอก”

“หากเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ เหตุใดเราต้องส่งไม้ต่อให้เจ้าไปสืบสอบ? หรือผู้ใต้บังคับบัญชาเราไม่มีใครที่มีน้ำยาหรือกระไร!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ปฎิเสธ

“ใช่เพคะ ความสามารถของหม่อมฉันมีขีดจำกัด ทว่าหม่อมฉันเป็นผู้ได้รับความเสียหายในเรื่องนี้ ไม่มีผู้ใดร้อนใจที่อยากจะสืบสอบความจริงไปมากกว่าหม่อมฉัน และไม่มีผู้ใดระมัดระวังตัวกว่าหม่อมฉันแล้ว เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้เรื่องลุกลามใหญ่โต ทำให้ทุกคนรู้ว่าราชสำนักกำลังไล่ล่าโจรภูเขา

“ฝ่าบาทจะให้คนอื่นไปสืบสอบก็ย่อมได้ ทว่าทางที่ดีก็หวังคนเหล่านั้นแต่ละคนจะปิดปากเงียบสนิท”

เซียวอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่อยากต้องการคนรู้เรื่องนี้มากนักจริง ๆ

“ได้ ฮองเฮา เราให้เวลาเจ้าหนึ่งเดือน หลังจากนั้นหนึ่งเดือน หากเจ้ายังจับโจรภูเขาไม่ได้ สืบหาคนที่ชักใยไม่เจอ เช่นนั้นเรื่องนี้ก็อย่ามาพูดถึงอีก

“เปรียบเทียบกับข่าวลือไม่มีมูลเหล่านั้น เราเอือมระอากับเจ้าที่ชอบแส่หาเรื่องมากกว่า!”

พูดจบเขาก็เดินออกไป

เฟิ่งจิ่วเหยียนถวายบังคมให้กับเงาร่างของเขาอีกครั้ง

“หม่อมฉันน้อมรับคำสั่งเพคะ”

หลังจากที่ฮ่องเต้จากไป เหลียนซวงราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก

“พระนาง ในที่สุดฝ่าบาทก็ตกปากรับคำแล้ว และยังยกเลิกการกักอาณาเขตของท่าน ทว่าให้เวลาท่านแค่หนึ่งเดือน จะทันกาลหรือเพคะ?”

แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนสงบนิ่งดั่งวารี

“หนึ่งเดือนเพียงพอแล้ว คืนนี้ข้าจะออกไปนอกตำหนักเสียหน่อย”

“อะไรกัน พระนางท่านจะออกจากตำหนัก?!” เหลียนซวงกระวนกระวายใจอย่างมาก

......

หลังจากฮ่องเต้เสด็จออกจากตำหนักหย่งเหอ เซียวอวี้เรียกองครักษ์มาประชุม

สายตาของเขาเต็มไปได้ความเย็นยะเยือก

“หาคนที่ไว้ใจมาสองสามคน แอบไปไล่ล่าโจรภูเขาที่ลักพาตัวฮองเฮาอย่างลับ ๆ สืบสอบให้ชัดเจน เบื้องหลังของพวกเขามีคนบงการหรือไม่”

การสอบสวนไม่ใช่เรื่องง่าย เขาไม่ได้คาดหวังว่าฮองเฮาจะสืบสอบความจริงได้อยู่แล้ว

ทว่าเรื่องนี้จะปล่อยผ่านโดยมองดูเฉย ๆ ไม่ได้ ยอมเปลืองแรงเสียหน่อย ก็ไม่สามารถพลาดพลั้งไปได้

......

เวลาเคลื่อนคล้อยเข้าสู่ยามค่ำคืน

ด้านนอกตำหนัก

ในซากวัดที่ปรักหักพังแห่งหนึ่ง

หลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนปรากฏกายแล้ว ผู้ใต้บังคับบัญชาอู๋ไป๋เองก็ปรากฏกายเช่นกัน

“แม่ทัพน้อย! ข้าน้อยรอคอยท่านมานานแล้วพะยะค่ะ!

“คนที่ท่านหามาเหล่านั้นล้วนเก่งกล้าสามารถ แม้คนของพันธมิตรยุทธภพก็มากันแล้ว พวกเราจับกุมโจรภูเขาเหล่านั้นไว้ให้ครบทุกคนแล้ว! จริงสิ มีหญิงสาวนางหนึ่งเค้นถามข้าว่าท่านอยู่ที่ใด ยืนกรานที่จะพบหน้าท่านให้ได้...”

“โจรภูเขาล่ะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขัดคำพูดของเขา ถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

อู๋ไป๋ยกมือชี้ทันที

“อยู่ตรงนี้พะยะค่ะ! สถานที่แห่งนี้ก็เป็นที่สหายรักของท่านจัดหาให้!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน