แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 47

ณ ตำหนักหย่งเหอ

นอกจากไทเฮาและฮ่องเต้ประทับอยู่ที่นี่ ยังมีหวงกุ้ยเฟยอยู่ด้วย

หวงกุ้ยเฟยแอบบิดผ้าเช็ดหน้าในมือ ในใจรู้สึกเย็นวาบ

เฟิ่งเวยเฉียงหญิงต่ำช้าผู้นี้ ไม่คาดคิดว่าจะกล้าเปิดโปงเรื่องลักพาตัว!

นางก็อยากเห็นเช่นกัน หญิงต่ำช้าผู้นี้จะจัดฉากละครอะไรกัน!

เฟิ่งจิ่วเหยียนสั่งให้คนพาโจรภูเขาออกมา

เนื่องจากพวกเขามีจำนวนคนมาก จึงพาแค่หัวหน้ากลุ่มโจรออกมาสอบปากคำ

เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนขึ้นรายงาน

“กลุ่มโจรภูเขาที่ลักพาตัวหม่อมฉันในวันนั้น บิดาของหม่อมฉันจับตัวพวกเขาไว้หมดแล้วเพคะ”

“ตำแหน่งเบาะแสของพวกเขาไม่ธรรมดา ผ่านเหตุการณ์ไปหลายเดือน ถึงจะได้เจอตัวพวกเขา”

“ยังโชคดีที่ฮ่องเต้ทรงรับปาก หม่อมฉันจึงได้รับโอกาสพิสูจน์ความบริสุทธิ์ และตามหาคนร้ายตัวจริง!”

“หลังจากสอบสวนแล้ว โจรเหล่านี้ก็สารภาพว่า คนที่สั่งให้พวกเขามาลักพาตัวหม่อมฉัน ก็คือจ้าวเฉียน...คนสนิทข้างกายหวงกุ้ยเฟยเพคะ!”

ประโยคสุดท้าย นางจงใจหยุดแล้วค่อยเอ่ยต่อ แสดงความหมายเป็นนัยที่ลึกล้ำ

ในวินาทีนั้น แววตาของเซียวอวี้ราวกับคมดาบ ฉายประกายดุดันมาที่นาง

นี่เป็นสิ่งที่นางสืบหาจนรู้ หรือกำลังใส่ร้ายตำหนักหลิงเซียว?

หวงกุ้ยเฟยกลับแสร้งทำสีหน้าตกใจ

“จ้าวเฉียน? จะเป็นเขาได้อย่างไร!”

ในแววตาลึก ๆ ของนางกลับซ่อนความเยือกเย็น

มิน่าเฟิ่งเวยเฉียงหญิงต่ำช้าผู้นี้กล้าทำให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตได้ กราบทูลไทเฮากับฮ่องเต้ว่านางถูกโจรภูเขาลักพาตัวไปตรง ๆ

ที่แท้นางจะปกปิดความจริงที่นางสูญเสียความบริสุทธิ์ หลีกเลี่ยงประเด็นสำคัญ จะพูดถึงแต่เรื่องลักพาตัว

หากเป็นเช่นนั้น โจรภูเขากลุ่มนี้จะต้องได้รับสินบนมาก่อน รู้ว่าสิ่งใดควรพูด และสิ่งใดไม่ควรพูด!

ไทเฮาไม่ทรงแปลกใจกับผลลัพธ์นี้

อีกทั้งยังเดาได้ว่า จ้าวเฉียนเพียงแค่ทำตามคำสั่ง ผู้บงการที่แท้จริง ก็คือนางอสรพิษหลิงเยี่ยนเอ๋อร์!

ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนทอประกายเยือกเย็นสุขุม ราวกับดวงดาวเหมันต์

“ไปพาจ้าวเฉียนมา!”

จากนั้นจ้าวเฉียนก็ถูกนำตัวออกมา

เขาคุกเข่าคำนับลงกับพื้น ท่าทางกระวนกระวาย

พระพักตร์ไทเฮาดูเมตตา แต่ถึงกระนั้นนางก็เคยเป็นผู้คุมหกตำหนักวังหลังมาก่อน มีความเข้มงวดโหดร้ายอยู่ในตัว

นางตะคอกถาม

“จ้าวเฉียน เมื่อห้าเดือนก่อน เป็นเจ้าสั่งให้โจรภูเขาไปลักพาตัวฮองเฮาใช่หรือไม่!”

ใบหน้าของจ้าวเฉียนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ไทเฮา บ่าวถูกใส่ร้าย! แม้บ่าวจะเป็นคนใจกล้า แต่ก็ไม่บังอาจทำเรื่องเช่นนั้น! บ่าวปรนนิบัติรับใช้เจ้านายในวังหลวง ไม่เคยติดต่อกับคนภายนอกอย่างกลุ่มโจรพวกนั้น ไทเฮา ฝ่าบาท ทรงพิจารณาด้วย!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนคาดการณ์ไว้แล้วว่าเขาไม่มีทางยอมรับโดยง่าย

นางหยิบหลักฐานคำสารภาพของกลุ่มโจรออกมา แล้วโยนใส่หน้าจ้าวเฉียน

“จ้าวเฉียน ดูหลักฐานพวกนี้ให้ดี ๆ ที่พาเจ้ามา ก็เพื่อให้มายืนยันความจริงกันต่อหน้าพร้อมกับพวกเขา”

จากนั้นนางก็ออกคำสั่งหัวหน้าโจร

“เจ้าลองดู รู้จักคนผู้นี้หรือไม่”

ยามนี้โจรถึงกล้าเงยหน้าขึ้นมอง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน