แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 487

ณ ตำหนักวั่นโซ่ว

ไทฮองไทเฮาทรงเอ็นดูหรงเฟยเป็นพิเศษโดยไม่ปิดบัง

นางตั้งใจให้หรงเฟยนั่งอยู่ในตำแหน่งถัดจากตน พร้อมเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“เมื่อคืนเจ้านอนหลับดีหรือไม่?”

หรงเฟยพยักหน้าตอบ ลำพังแค่นั่งอยู่ตรงนั้น ก็ดูสง่างามแสนเรียบง่าย

พระสนมคนอื่น ๆ ทั้งอิจฉาทั้งริษยา ต่างก็ไม่มีกะจิตกะใจจะชมการแสดงงิ้วเลย

ไทเฮาก็ทรงรู้สึกกระวนกระวายเช่นกัน

ก่อนที่การแสดงงิ้วจะเริ่มขึ้น ไทฮองไทเฮาทรงตรัสกับทุกคนว่า

“เรื่องที่หรงเฟยกลับเข้าวัง พวกเจ้าก็คงรู้กันหมดแล้ว

“สิ่งที่ข้าอยากพูดในวันนี้ ก็คือเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น”

เมื่อเอ่ยมาถึงตอนนี้ นางก็หันไปมองไทเฮา

“ในตอนนั้นหรงเฟยป่วยหนัก ไม่ได้รับการรักษาทันท่วงที ทั้งยังถูกฝังอย่างเร่งรีบ จนเกือบถึงแก่ชีวิตทั้งที่อายุยังน้อย

“ข้าสงสัยว่านางอาจจะถูกคนลอบทำร้าย จึงสั่งคนไปสับเปลี่ยนร่างที่อยู่ในโลง

“สิ่งที่โชคดีคือ สวรรค์เมตตา หรงเฟยยังไม่ตาย เพียงแต่เพราะนางอ่อนแออย่างหนัก จึงทำให้อวัยวะในร่างกายหยุดทำงานชั่วคราว”

เหล่าพระสนมได้ยิน ถึงแม้จะตระหนกตกใจ ทว่าก็ยอมรับได้

อย่างไรเสียเรื่องของคนผู้นี้ที่ “ฟื้นคืนชีพ” ก็ไม่ถึงกับน่าอัศจรรย์นัก

ด้วยเหตุนี้จึงมีข้อปฏิบัติให้เก็บร่างไว้เป็นเวลาอย่างน้อยสามวัน

ไทฮองไทเฮาทรงเอ่ยต่อ

“ทว่าหลังจากหมอวินิจฉัยแล้ว แม้นางจะยังมีชีวิตอยู่ แต่กลับหายใจออกมากกว่าหายใจเข้า จึงยังไม่ฟื้นในทันที นอกจากนี้ ในตอนนั้นข้าสงสัยว่า ในวังแห่งนี้มีคนคิดจะลอบทำร้ายหรงเฟย เพื่อปกปิดเรื่องนี้ จึงจัดแจงให้นางไปพำนักอยู่ที่วัดบนเขาอวี้หยาง จนกระทั่งนางหายเป็นปกติ”

ทุกคนต่างมองหน้ากัน

คำพูดสุดท้ายของไทฮองไทเฮานั้น คิดให้ดีก็จะพบช่องโหว่

ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานหรงเฟยถึงเพียงนั้น นางสามารถทูลต่อฮ่องเต้ได้โดยตรง

ทว่าในวังแห่งนี้ พวกนางต้องรู้จักทำตัวเป็นคนสติเลอะเลือนบ้าง

คนเบื้องบนพูดอย่างไร พวกนางก็พูดตามนั้นเป็นพอ

ดังนั้นแต่ละคนจึงต้องยินดีกับการหายเป็นปกติของหรงเฟย

ไทเฮาทรงรู้สึกไม่สบอารมณ์นัก

ไทฮองไทเฮาทรงตรัสเมื่อครู่ว่า สงสัยมีคนลอบทำร้ายหรงเฟย นั่นคงหมายถึงนางที่มีฐานะเป็นไทเฮาผู้นี้กระมัง!

ในครั้งนั้นหรงเฟยป่วยหนัก เป็นนางที่แอบขัดขวางหมอหลวงเหล่านั้น...

เรื่องใดไม่สมควรพูดก็จะพูดเรื่องนั้นเสียจริง

นางสนมเจียถามออกมาตรง ๆ: “ไทฮองไทเฮา คนที่ลอบทำร้ายหรงเฟยถูกจับได้หรือไม่เพคะ?”

ไทฮองไทเฮากวาดตามองทุกคนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม

“ในตอนนั้น ผู้ใดเป็นมือมืดที่เล่นงานหรงเฟย ในใจข้ารู้ชัดเจนแจ่มแจ้ง เดิมทีข้าคิดจะลงโทษนางอย่างหนัก ทว่าหรงเฟยจิตใจงดงาม นางขอร้องข้าทุกวิถีทาง ให้ละความแค้นเคืองดีกว่าผูกใจเจ็บ

“ดังนั้น ข้าจึงหยุดสืบสาวเอาเรื่องไว้ก่อนชั่วคราว”

ทุกคนต่างเอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน

“ไทฮองไทเฮาทรงมีเมตตา หรงเฟยก็เป็นคนจิตใจเมตตา”

หรงเฟยเผชิญหน้ากับเหล่าพี่น้องสนมด้วยสีหน้าอ่อนโยน

“ได้มีวาสนามาพบกันในวังหลวง จึงควรถนอมดูแลกันและกัน

“คนเราไม่มีผู้ใดสมบูรณ์แบบ เรื่องราวในอดีต ข้าก็เคยทำผิดเช่นกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน