แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 488

เซียวอวี้ขมวดคิ้ว คำพูดของไทฮองไทเฮาเมื่อครู่ ทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน และตกใจอย่างคาดไม่ถึง

หรงเฟยแท้งบุตรเมื่อใด!?

นางสนมเจียปากไวเอ่ยขึ้นทันที

“ไทฮองไทเฮา หรงเฟยเคยแท้งบุตรหรือ? เหตุใดหม่อมฉันถึงไม่เคยได้ยินมาก่อน?”

คนอื่น ๆ ก็มีสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน

ไทฮองไทเฮาทรงจับมือของหรงเฟย พร้อมกับรู้สึกเสียใจ

“นั่นเป็นเรื่องหลังจากที่ฝ่าบาททรงออกไปทำศึกแล้ว

“ตอนนั้นหรงเฟยก็มีอาการป่วยอยู่ เดิมทีแล้วจึงไม่ได้สนใจเรื่องนั้น และไม่รู้ว่าตนเองกำลังตั้งครรภ์ด้วย

“จนกระทั่ง...”

เอ่ยมาถึงตอนนี้ นางเจตนามองไปทางไทเฮาแวบหนึ่ง

ไทเฮาทรงจดจำเรื่องราวในอดีตได้เช่นกัน กลางฝ่ามือมีเหงื่อซึมออกมา

นางหลบเลี่ยงสายตาเชิงตำหนิของไทฮองไทเฮา ในใจรู้สึกกระวนกระวาย

เรื่องการตั้งครรภ์ของหรงเฟย นางเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้ความจริง อีกทั้งยังเป็นคนทำร้ายโดยทางอ้อมอีกด้วย

หากมิใช่นางขัดขวางหมอหลวงเหล่านั้นไว้ หรงเฟยในตอนนั้นคงไม่ถึงกับ “สองชีวิตในหนึ่งร่าง” เช่นนี้

เรื่องนี้นางไม่เคยกล้าบอกกับผู้ใดเลย กลัวว่าหลังจากฮ่องเต้ทรงทราบ จะยิ่งเกลียดนางที่มีฐานะเป็นไทเฮาผู้นี้

ทว่าท้ายที่สุดแล้วความจริงก็ไม่มีทางปกปิดได้

ขณะเซียวอวี้อยู่ในอาการเหม่อลอย เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงรีบดึงมือกลับมาทันที

สีหน้าของนางสงบนิ่งกว่าปกติ มองไปทางเวทีที่อยู่ไม่ไกลนักโดยไม่เอ่ยสิ่งใด

ฉากละครในตอนนี้กลับน่าสนุกกว่าบนเวทีเสียอีก

ต่อหน้าผู้คนมากมาย เซียวอวี้ไม่สมควรพูดมาก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เรื่องราวยิ่งเลวร้าย จนเปิดเผยความลับว่าเขาไม่เคยโปรดปรานหรงเฟย

ทว่าเขาเชื่อมาตลอดว่า เรื่องของวันนี้ก็ต้องแก้ปัญหาให้จบในวันนี้

ดังนั้นทันทีที่การแสดงงิ้วตำหนักวั่นโซ่วจบลง เขาก็ลากจูงเฟิ่งจิ่วเหยียนไปที่ห้องทรงพระอักษร

เหตุใดจึงพูดว่า “ลากจูง”

เดิมทีแล้วเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ต้องการไปที่นั่น เมื่อข้าหลวงเดินผ่านมา นางฝืนทำเป็นเดินตามเขาไปสองสามก้าว ทันทีที่โดยรอบไม่มีผู้อื่น นางจะหันหลังและเดินกลับทันที

เขาจึงต้องกุมมือนางเอาไว้ให้แน่น เพื่อป้องกันไม่ให้นางวิ่งหนี

......

ณ ห้องทรงพระอักษร

เซียวอวี้อธิบายอย่างจริงจัง

“เราไม่เคยแตะต้องนางจริง ๆ และไม่ได้โกหกเจ้า”

แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนดูเมินเฉย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน