แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 49

องครักษ์นำทองคำในมือของจินเหนียงจื่อมาตรวจสอบ ผลลัพธ์ตรงตามคำพูดของฮองเฮา

ทองคำในมือของโจรภูเขากับจินเหนียงจื่อเป็นชุดเดียวกัน!

จ้าวเฉียนปากสั่น แต่ยังคิดจะปฏิเสธ

“ทองคำที่หลอมออกมาในชุดเดียวกัน ไม่ได้มีเพียงหนึ่งหรือสองก้อน บ่าวแค่บังเอิญว่ามีทองคำชุดนั้น จะนำมาพิสูจน์ได้อย่างไร...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนขัดจังหวะคำพูดของเขา และเอ่ยอย่างไม่รีบร้อน

“โจรภูเขาชอบของมีค่า โดยเฉพาะเงินกับทองคำ นั่นเป็นเพราะไม่ต้องยุ่งยากนำตั๋วเงินไปแลกเป็นเงินอีก

“จ้าวเฉียนคิดจะติดสินบนโจรภูเขา ทองคำที่นำออกมาจะต้องมีจำนวนเยอะ ไม่มีทางนำทองคำที่กระจัดกระจายไม่เต็มจำนวนไปแน่ อีกอย่างทองคำมากมายขนาดนั้น จะนำออกจากวังก็คงไม่สะดวกนัก ดังนั้นเขาจึงนำตั๋วเงินออกจากวัง แล้วค่อยไปแลกเป็นทองคำที่ร้านแลกเงินในเมืองหลวง”

“ส่วนร้านแลกเงินถ้าเบิกทองคำจำนวนมาก ๆ ในครั้งเดียว ทองคำนั้นจะต้องมีหมายเลขกำกับที่เรียงกัน...”

ไทเฮาโบกพระหัตถ์

“ฮองเฮา ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าพูดมาตั้งมากมาย ก็เพื่อจะพิสูจน์ว่า ทองคำเหล่านี้เป็นชุดเดียวกันกับที่ถูกนำออกมาจากร้านแลกเงิน ใช่หรือไม่?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้ารับ

“ใช่เพคะ เสด็จแม่”

จ้าวเฉียนกลอกตา รีบโต้แย้งทันที

“แต่บ่าวก็แค่บังเอิญได้ทองคำก้อนหนึ่งมาจากในชุดนั้น...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองไปทางเขา แววตาเผยความเยือกเย็น

“เจ้าคิดจะบอกว่า เจ้าไม่ได้นำทองคำนั่นออกมาใช่หรือไม่?”

จ้าวเฉียนกำลังคิดจะตอบ แต่เฟิ่งจิ่วเหยียนก็พูดต่อ

“ไปเชิญเถ้าแก่ร้านแลกเงินเฟิงหลงออกมา!”

จ้าวเฉียนใจเต้นระส่ำ

เป็นไปได้อย่างไร?

หลังจากเขาปลอมตัวแล้วถึงค่อยไปที่ร้านแลกเงิน อีกทั้งยังไปที่นั่นนานแล้ว ฮองเฮาจะทรงสืบหาได้อย่างไรว่าเขาไปที่ร้านแลกเงินแห่งไหน?

จากนั้นคิดต่อไปอีกว่า ต่อให้เจอเถ้าแก่แล้วจะอย่างไร แต่ละวันมีคนเข้าออกร้านแลกเงินไม่ใช่น้อย เถ้าแก่จะจำเขาได้อย่างไร

“ข้าน้อยถวายบังคมฝ่าบาท!”

เถ้าแก่ร้านแลกเงินโค้งคำนับอย่างนอบน้อม อีกทั้งยังไม่มีท่าทีตื่นตระหนก

หวงกุ้ยเฟยเอ่ยเหน็บแนม

“เจ้าอย่าบอกนะว่า เจ้าก็จำได้ว่าเคยพบกับจ้าวเฉียน”

เถ้าแก่ก้มศีรษะแล้วตอบว่า “แต่ละวันมีคนเข้าออกร้านแลกเงินจำนวนมาก ข้าน้อยไม่มีความจำดีถึงเพียงนั้น แต่ว่า...”

อยู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนประเด็น

“ทำกิจการอย่างเรา ก็จะต้องดูสมุดบัญชี

“นี่คือสมุดบัญชีที่ฮองเฮาต้องการพ่ะย่ะค่ะ ในวันที่ 10 เดือน 10 ลูกค้าที่มาเบิกทองคำไปร้อยตำลึงในครั้งเดียว ก็มีเพียงคนเดียว ดังนั้นจึงตรวจสอบได้ไม่ยาก

“บนนั้นยังมีการลงชื่อของลูกค้าด้วย”

ลงชื่อ?!!

ในเวลานี้จ้าวเฉียนเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก

เขาลืมเรื่องสำคัญเช่นนี้ไปได้อย่างไร!

เถ้าแก่นำสมุดบัญชีมาถวาย ไทเฮาทรงไม่ทอดพระเนตร แต่ให้องครักษ์นำไปมอบให้กับฮ่องเต้

ขณะที่เซียวอวี้กำลังพลิกดู เฟิ่งจิ่วเหยียนก็เอ่ยขึ้น

“แม้บนนั้นจะไม่ใช่ชื่อจริงของจ้าวเฉียน แต่ลายมือไม่มีทางผิดพลาด ขอแค่นำมาเปรียบเทียบกัน ก็สามารถยืนยันตัวตนได้”

เซียวอวี้โยนสมุดบัญชีลงบนโต๊ะน้ำชา

“ตรวจ!”

คำนี้ของเขา ราวกับค้อนยักษ์ ที่ทุบลงมาบนหัวใจของจ้าวเฉียนอย่างเต็มแรง

จ้าวเฉียนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ความหวาดกลัวโดยสัญชาตญาณถูกปลุกขึ้นมา

เขาหันไปมองฮองเฮาโดยไม่รู้ตัว

แม้ต้องตายจริง ๆ ก็ยังคิดไม่ตก ร้านแลกเงินมีอยู่หลายแห่ง อีกทั้งทุกที่ยังกล่าวอ้างว่าสามารถปกปิดข้อมูลส่วนตัวของลูกค้าได้ กระทั่งศาลก็ยังนำสมุดบัญชีออกมาไม่ได้ แล้วฮองเฮาทรงทำด้วยวิธีใด!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน