แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 495

แววตาของเซียวอวี้พลันเต็มไปด้วยความมืดครึ้ม ก่อนจะกวาดสายตามองไปยังเศษกระเบื้องที่ตกลงบนพื้น ร่างสูงจึงลุกขึ้นยืนในทันทีพร้อมเงาร่างใหญ่ที่พาดผ่านลงมา

“เราคือฮ่องเต้

“ภายใต้อำนาจขององค์จักรพรรดินั้น หาได้มีอิสรภาพไม่

“ไม่ว่าเจ้าจะโกรธก็ดี ไม่พอใจก็ดี เจ้าก็มิอาจฝ่าฝืนมันไปได้

“หากเราเป็นเจ้า เราจักไม่มีทางใช้วิธีการที่โง่เง่าเช่นการท้าท้ายขีดจำกัดของฮ่องเต้เช่นนี้”

น้ำเสียงที่เรียบนิ่งของเซียวอวี้พลางเจือไปด้วยความองอาจที่มิอาจฝ่าฝืนไปได้

ความอ่อนโยนที่เกิดขึ้นยามที่อยู่ชายแดนใต้นั้น เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาที่เขาทิ้งสถานะของฮ่องเต้เพียงชั่วครู่ เพื่อให้นางตายใจ

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังเป็นฮ่องเต้ผู้เลือดเย็นอยู่เช่นเดิม

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันหัวเราะเยาะเย้ยกับตัวเอง

“หม่อมฉินคิดว่า ท่านให้สิทธิ์หม่อมฉันได้เลือกเสียอีก”

ที่เขาโกรธนั้น หาใช่เพราะนางปรับเปลี่ยนสัญญาเป็นครึ่งปีไม่ แต่เป็นเพราะเขาไม่คิดที่จะปล่อยนางไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

เซียวอวี้เชยคางของนางขึ้นมา ก่อนจะใช้แววตาเฉียบคมก้มลงไปมอง

“มีสิ่งหนึ่งที่เจ้าสามารถวางใจได้

“เรื่องระหว่างเรากับเจ้านั้น เราไม่มีทางใช้ตระกูลเฟิ่งและชีวิตของผู้อื่นมาเป็นตัวประกันเพื่อข่มขู่เจ้าอย่างแน่นอน

“นั่นเป็นเพราะ เรามิชอบเห็นเจ้าใช้ความรู้สึกจอมปลอมกับเราเพื่อคนอื่น”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกำหมัดแน่นไปในทันที

……

เมื่อเหลียนซวงเห็นฝ่าบาทเดินออกมานั้น นางพลันรีบก้มหน้าโค้งกายทำความเคารพในทันที

หลายวันที่ผ่านมานั้น กลิ่นอายของฝ่าบาทคล้ายกับว่าต้องการสังหารผู้ใดอยู่ตลอดเวลา ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

แต่ในขณะเดียวกัน ในท้องพระโรงว่าความยามเช้าก็หาได้สงบเงียบไม่

เนื่องจาก “นิสัยเดิม”ของฝ่าบาทได้กลับมาอีกแล้ว

คดีที่เฉินอ๋องปล้นจี้ข้าวสารอาหารแห้งนั้นได้ถูกตัดสินออกมาแล้ว

เหล่าขุนนางที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ต่างก็ถูกตัดสินโทษประหารห้าม้าแยกร่างในทันที

แม้แต่เฉินอ๋องเองก็ยังถูกโทษตัดสินประหารชีวิตด้วยเช่นกัน

หลังจากที่ไทฮองไทเฮาทราบนั้น พระนางได้มีการร้องขอชีวิตของเฉินอ๋องเอาไว้

เซียวอวี้พลางเอ่ยออกมาด้วยความเย็นชา

“ในเมื่อลอบสั่งสมกำลังเพื่อที่จะแย่งชิงอำนาจของเรา เราย่อมมิมีทางปล่อยให้เขามีทางรอดกลับไป มิเช่นนั้นจักเป็นการปล่อยเสือกลับภูเขา!”

ภายในคุกเทียนเหลา

เฉินอ๋องมิคิดเลยว่าฝ่าบาทจักตัดสินใจประหารเขาเช่นนี้

“ไม่! ไม่! ข้าจักตายไม่ได้! ข้าต้องการเข้าเฝ้าฝ่าบาท ข้าผิดไปแล้ว...ฝ่าบาท!”

พร้อมทั้งสุราพิษที่ค่อย ๆ ถูกจับกรอกปากลงไป ไม่นานนัก ทั่วร่างของเฉินอ๋องพลันมีเลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด ก่อนจะสิ้นใจจากไปด้วยความเจ็บปวด

เหล่าลูกหลานภายในตระกูลต่างก็ถูกลดสถานะลงไปเป็นสามัญชนคนธรรดาทั้งหมดเช่นกัน

ช่วงเวลาหนึ่ง ภายในท้องพระโรงต่างก็เต็มไปด้วยความโกลาหลในทันที

ห้องทรงพระอักษร

เฉินจี๋พลันเดินเข้ามารายงานตัวด้านใน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน