แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 500

เพียงเซียวอวี้ปรากฏตัวออกมา เหล่าราษฎรต่างพากันหวาดกลัว ทั้งยังมีบางส่วนที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว

หลิวซื่อเหลียงพลางตวาดออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวพร้อมน้ำเสียงเล็กแหลมว่า

“บังอาจ! เห็นฝ่าบาทแล้วพวกเจ้ายังมิคิดทำความเคารพกันอีก?”

เหล่าราษฎรจึงพากันรีบร้อนคุกเข่าคำนับด้วยความเคารพในทันที

ทว่า ก็ยังมีบางคนเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาว่า

“หย่าร้าง...”

เซียวอวี้พลันยืนเอามือไพล่หลังเอาไว้ พร้อมทั้งเสื้อคลุมมังกรที่ปลิวสยายไปตามสายลม ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เฟิ่งจิ่วเหยียน

“ฮองเฮาได้โปรดกลับวังเถิด!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนอยู่ภายใต้กลองร้องทุกข์ด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว “ฝ่าบาทได้โปรดตอบรับคำหย่าร้างของหม่อมฉันด้วยเพคะ”

เซียวอวี้กำมือของตนเองเอาไว้แน่น จนทำให้มีรอยบาดแผลบนฝ่ามือในทันที ทว่า ยังไม่เท่ากับบาดแผลที่อยู่ภายในใจของเขา

คำพูดที่ฮองเฮากล่าวออกมาเมื่อครู่นั้น เขาต่างก็ได้ยินกับหู

ทุกอย่างล้วนเป็นความจริงทั้งหมด ทำเอาเขามิอาจหาโต้แย้งอันใดมาตอบกลับได้

มิคิดเลยว่า นางจักจดจำเรื่องราวเหล่านั้นได้อย่างแม่นยำ

หากว่านางต้องการออกไปจากวังหลวงเพราะเหตุนี้ละก็ เช่นนั้นเรื่องระหว่างพวกเขายังคงพอมีทางกลับไปเป็นเช่นเดิมได้อยู่

สิ่งที่เขาเคยทำร้ายนางนั้น เขาจักชดใช้

ทว่า...หย่าร้าง? อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้!

ฝ่าบาทพลันหันกลับไปมององครักษ์ด้วยความโมโห “พวกเจ้าตายกันหมดแล้วหรือ!”

หลิวซื่อเหลียงพลางเอ่ยวาจาออกมาด้วยความระมัดระวัง

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กฎของกลองร้องทุกข์นั้นมิอาจฝ่าฝืนได้”

เซียวอวี้พลันสั่งการออกมาด้วยความทรงอำนาจว่า

“กำจัดกลองร้องทุกข์นี้เสีย!”

น่าตายยิ่งนัก!

เขาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว!

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ! ทำเช่นนั้นไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ!” เหล่าขุนนางหลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น ต่างก็พากันมาเกลี้ยกล่อมในทันที

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กลองร้องทุกข์นั้นถูกสร้างขึ้นโดยบรรพบุรุษของพวกเรา ท่านมิอาจ…”

“เราบอกให้รื้อ!” น้ำเสียงของเซียวอวี้นั้นทำให้ผู้คนมิอาจฝ่าฝืนได้

ผู้ร้องทุกข์ตัวจริงนั้น ย่อมมิอาจเข้ามาตีกลองร้องทุกข์ได้อีก

พวกมันก็แค่ทำหน้าที่ในนามแสดงความยุติธรรมของราชวงศ์เท่านั้น

เหล่าองครักษ์พลันรับคำ

ในไม่ช้า พวกเขาก็นำกลองร้องทุกข์ย้ายออกไป ก่อนจะล้อมตัวเฟิ่งจิ่วเหยียนเอาไว้

เฟิ่งจิ่วเหยียนจ้องมองเซียวอวี้ด้วยท่าทีนิ่งเงียบ

……

ข่าวลือเรื่องราวที่ฮองเฮาตีกลองร้องทุกข์นั้นพลันแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วในทันที

บรรดาเหล่าผู้คนที่มีเมตตาคุณธรรมนั้นต่างก็ขอร้องอ้อนวอนเพื่อฮองเฮา

สตรีในใต้หล้าที่ต้องทนทุกข์กับความยากลำบากเป็นเวลานาน พวกนางต่างก็นึกเห็นใจชะตากรรมที่ฮองเฮาต้องพบเจอยิ่งนัก

เรื่องนี้พลันส่งผลกระทบออกไปไกลเสียจน ทางราชวังมิอาจควบคุมเอาไว้ได้แล้ว

ภายในท้องพระโรงนั้น ต่างก็มีขุนนางชรามากมายต่างก็เอ่ยแนะนำขึ้นมาว่า

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อเรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว เกรงว่าทำได้แต่ประกาศให้ทั่วหล้าทราบ ท่านจะหย่าร้างกับฮองเฮาแล้วเพคะ ปล่อยพระนางคืนสู่ตระกูลเดิมของตนเองเถิด!”

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าราชสำนักและราษฎรคงมิมีทางสงบสุขแน่!”

ฮ่องเต้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรยังคงมิเอ่ยอันใดออกมา

เขาหาได้เคยดูถูกแรงสนับสนุนของเหล่าราษฎรไม่

ทว่า เหตุการณ์ในครานี้เขามิอาจยอมได้

แต่ไหนแต่ไรมิเคยมีเหตุการณ์ณ์ฮ่องเต้ฮองเฮาหย่าร้างกันมาก่อน!

หลังจากจบการว่าความลงแล้วนั้น ฝ่าบาทก็รีบเสด็จไปที่ตำหนักหย่งเหอในทันที

ซุนหมัวมัวเอ่ยทำความเคารพฝ่าบาทอยู่ด้านนอกตำหนัก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นนั้น เห็นได้ชัดว่าสองสามวันที่ผ่านมา นางมีท่าทีเป็นกังวลใจยิ่งนัก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน