แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 53

ตำหนักหย่งเหอ

เฟิ่งจิ่วเหยียนเสร็จจากชำระกาย กำลังนั่งสางผมอยู่ข้างตั่ง

นอกหน้าต่างพลันมีเสียงกึกกัก เหมือนเสียงลูกไก่จิกเม็ดข้าวสาร ดวงตาของนางเป็นประกาย จึงลุกขึ้นยืนและเดินไปทันที

บนบานหน้าต่างกระดาษสะท้อนเงาด้านข้างของนาง ผมยาวสยาย จมูกเป็นสันคม

นางเปิดหน้าต่างออกไป นกพิราบส่งสารขนดำกำลังใช้ปากจิกขอบหน้าต่าง ดูร้อนใจราวกับจะพูดว่า “เหตุใดจึงมาเปิดประตูช้าถึงเพียงนี้”

ดูฉุนเฉียวอย่างมาก

เฟิ่งจิ่วเหยียนเปิดกระบอกไม้ไผ่ที่ผูกติดกับขานกพิราบส่งสาร และหยิบสารลับด้านในออกมา

—— [หนูถูกจับเข้ากรงแล้ว]

หนู หมายถึงพวกโจรภูเขาเหล่านั้น

ทำศึกต้องใช้กลอุบาย

นางหลอกพวกเขา

จัดส่งไปยังซ่องชายชั้นต่ำ พวกเขาจะถูกเฉือนลิ้น ตัดเส้นเอ็นมือเอ็นเท้า จะถูกทรมานทุกวัน จนกระทั่งตาย!

แต่ถึงแม้โจรภูเขาจะได้รับผลกรรม เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ยังไม่มีความสุข

เวยเฉียงบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนั้น ต่อให้ทรมานพวกโจรภูเขาเท่าใด ก็ยากที่จะบรรเทาความแค้นในใจของนางได้

คนชั่วร้ายอย่างหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ยังไม่ถูกจับ

แม้แต่สาวใช้อย่างเหลียนซวงก็ยังโกรธแค้น

“ผู้บงการตัวจริงยังคงลอยนวล มันไม่ยุติธรรมเลย! หรือฮ่องเต้จะไม่เคยสงสัยเลยสักนิด?”

เป็นถึงจักรพรรดิ เหตุใดถึงเลอะเลือนเพียงนี้!

ความงามทำให้คนหลงผิดได้จริง ๆ!

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยอย่างเชื่องช้า

“ฆ่านาง ทรมานนาง หรือแม้แต่ทำให้นางประสบเคราะห์กรรมเหมือนที่เวยเฉียงได้รับ มันง่ายมาก

“แต่นี่ไม่ใช่การแก้แค้นที่แท้จริง แค่เป็นการระบายความโกรธอย่างไร้ประโยชน์หลังเกิดเรื่องเท่านั้น อาจทำให้คนในครอบครัวพอใจ แต่สำหรับคนที่ถูกทำร้ายตัวจริงอย่างเวยเฉียง กลับไม่มีความหมายเลย”

หลังจากพูดจบ แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนดูแน่วแน่

นางจะต้องเปิดเผยความจริงให้ทุกคนรู้ ทำให้หลิงเยี่ยนเอ๋อร์เหมือนหนูข้ามถนน [1] ไม่มีใครกล้าปกป้อง

บางทีเมื่อถึงเวลานั้น เวยเฉียงก็ไม่อาจอยู่ร่วมกับคนอื่นได้ด้วยเช่นกัน

ไม่สำคัญ

เวยเฉียงเกลียดชีวิตที่ขาดอิสระมาตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ นางสามารถพาเวยเฉียงหนีไปให้ไกลจากที่นี่ เริ่มต้นใหม่ด้วยตัวตนใหม่

......

ในเวลานี้

ตำหนักหลิงเซียว

ข้าหลวงกำลังรออยู่ด้านนอก แม้แต่ชุนเหอก็ถูกไล่ออกไป

ภายในตำหนักมีเพียงฮ่องเต้กับกุ้ยเฟย แต่ราตรีกาลใกล้จะผ่านพ้น กลับไม่มีใครเรียกขอน้ำชำระกาย

ระหว่างตำหนักนอกกับตำหนักในจะมีประตูไม้อยู่บานหนึ่ง

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์คุกเข่าอยู่นอกประตู สีหน้าขาวซีดเผยให้เห็นความทุกข์

ยามใกล้ฟ้าสาง ประตูถูกเปิดออก

จักรพรรดิในชุดคลุมผ้าไหมสีดำดูองอาจน่าเกรงขาม แววตาที่มองมา ทำเอาผู้คนสั่นสะท้าน

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ล้มลงตรงหน้าได้ถูกจังหวะ และกอดขาของเขาไว้

“ฝ่าบาท! หม่อมฉันสำนึกผิดแล้ว!

“หม่อมฉันเลอะเลือนชั่วขณะ จึงได้ทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้

“แต่หม่อมฉันเห็นว่าพระองค์ไม่ยินดีจะอภิเษกสมรสกับบุตรสาวตระกูลเฟิ่ง ก็เลยคิดหาวิธีคลายกังวลให้พระองค์ จึงสั่งให้คนไปข่มขู่นาง......

“ฝ่าบาท หากฝ่าบาทไม่ยอมให้อภัยหม่อมฉัน หม่อมฉันก็จะคุกเข่าต่อไป เพียงแต่ อย่าทรงกริ้วจนส่งผลต่อพระวรกายนะเพคะ”

นางแค่ยอมรับเรื่องลักพาตัว แต่ไม่ยอมรับว่าสั่งให้โจรภูเขาย่ำยีความบริสุทธิ์ด้วย

ดังนั้น โทษจึงเบาลงอย่างมาก

เซียวอวี้มองตรงไปข้างหน้า น้ำเสียงราบเรียบ

“หากมีครั้งต่อไป ต่อให้เจ้าคุกเข่าจนขาหักก็ไร้ประโยชน์”

ในเวลานี้หลิงเยี่ยนเอ๋อร์น้ำตาเอ่อคลอ เงยศีรษะขึ้น และแหงนมองเขาด้วยท่าทางอ่อนหวาน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน