แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 54

ตำหนักหย่งเหอ ฮ่องเต้เสด็จมาเสวยพระกระยาหารเช้าเป็นครั้งแรก ห้องครัวรีบเร่งจัดเตรียมสำรับเพิ่มเติม ดูคร่ำเคร่งเป็นพิเศษ

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารนั้นเงียบมาก

เซียวอวี้ไม่เอ่ยสิ่งใด เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ไม่เอ่ยสิ่งใดเช่นกัน ยิ่งไม่ต้องหวังว่านางจะตักอาหารให้กับฮ่องเต้ บางครั้งถึงขั้นว่า “แย่ง” ตักอาหารในจานเดียวกันกับฮ่องเต้ด้วยซ้ำ

เหลียนซวงส่งสัญญาณบอกฮองเฮาด้วยสายตาอยู่หลายครั้ง ให้นางแสดงท่าทีต้อนรับมากกว่านี้ พูดสักสองสามประโยคเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลาย แต่ฮองเฮากลับทำเป็นเพิกเฉย

ทันใดนั้น ฮองเฮาอ้าปากจะเอ่ย

เหลียนซวงกำลังรอฟัง แต่กลับได้ยินว่า

“เติมข้าวอีกหนึ่งถ้วย”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นคนฝึกวรยุทธ์ ความอยากอาหารจึงมีมากกว่าสตรีธรรมดาทั่วไป

ตอนที่นางอยู่ในค่ายทหาร อยู่ร่วมกับกลุ่มบุรุษ ก็ไม่รู้สึกว่ามีสิ่งใดผิดแปลกแตกต่างไป

ทว่าอยู่ในวังหลวงกลับดูแปลกแยกไปสักหน่อย

หลังจากนางเติมข้าวเป็นถ้วยที่สาม เซียวอวี้ก็เงยหน้าขึ้นมอง

ตอนที่เขาไปกินอาหารร่วมกับนางสนมคนอื่น พวกนางแทบจะไม่กินสักเท่าไร บางคนยังคอยปรนนิบัติ และตักอาหารให้เขาด้วยซ้ำ

อีกอย่างแต่ละคนกระเพาะเล็กแบบนก กินไม่กี่คำก็บอกว่าอิ่มแล้ว

มีเพียงฮองเฮาเท่านั้นที่แตกต่างจากคนอื่น

ราวกับว่าเขามาแย่งกินอาหารกับนาง ทั้งกินเร็ว และยังกินเยอะอีกด้วย

ปึง!

เซียวอวี้วางตะเกียบลง

“ทุกคนถอยออกไปก่อน”

หลังจากบ่าวรับใช้ออกไปกันหมด คิ้วของเขาขมวดขึ้น และเอ่ยกับเฟิ่งจิ่วเหยียนว่า

“เจ้า วางถ้วยกับตะเกียบลง

“เรามีเรื่องจะถาม”

เฟิ่งจิ่วเหยียนวางลงด้วยสีหน้าเรียบเฉย หลบสายตาลงอย่างนอบน้อม

“พระองค์เชิญถามได้”

“โจรภูเขากับหลักฐานความผิดพวกนั้น เจ้าหาเจอเมื่อใด”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบว่า “หลังจากเกิดเรื่อง บิดาของหม่อมฉันก็ตามหามาโดยตลอด”

แววตาของเซียวอวี้ดูเยือกเย็น แฝงความน่าความเกรงขามของจักรพรรดิ

เขาเอ่ยอย่างเคร่งขรึม

“เรากำหนดเวลาให้เจ้าไปสืบหาหนึ่งเดือน เจ้ากลับไม่รู้สึกร้อนใจ เพราะเจ้าสืบหาทุกอย่างไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

“ฮองเฮา เจ้าทำผิดโทษฐานหลอกลวงฮ่องเต้!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเขา ไม่มีท่าทีกระวนกระวาย

“หม่อมฉันไม่มีเจตนาจะหลอกลวงฮ่องเต้ อย่างมากก็แค่ไม่ได้นำความคืบหน้าของการสืบหา---มากราบทูลให้ทรงทราบ แต่พระองค์ก็ไม่ได้ทรงถาม ใช่หรือไม่เพคะ?”

ริมฝีปากบางของเซียวอวี้เผยความเย็นชา

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ให้ยุติเพียงเท่านี้

“เราก็ลงโทษกุ้ยเฟยไปแล้ว เจ้าก็ควรส่งตัวโจรทั้งสามคนนั้นมา”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนขึ้น และแสดงความเคารพตามธรรมเนียมแบบแผนของวังหลวง

“เพคะ”

เขาต้องการโจรภูเขา ก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

แต่ทว่า จะให้ยุติเพียงเท่านี้ คงเป็นไปไม่ได้!

เซียวอวี้มาที่ตำหนักหย่งเหอ เพื่อมาหยั่งเชิงดูว่านางยังมีเรื่องใดปกปิดอีก

ทว่านางกลับมีท่าทีสงบนิ่งตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่เผยให้เห็นอาการตื่นตระหนก

ดูเหมือนไม่มีช่องโหว่ให้จับผิดได้

นางก็ไม่เต็มใจจะฆ่าพวกโจรเหล่านั้นสักเท่าไร ตอนนี้ฆ่าพวกเขา ก็เท่ากับช่วยพวกเขาหนีรอดความทรมาน

......

ยามเที่ยงวัน ตราประทับทองถูกส่งมาตำหนักหย่งเหอ

ตราประทับทอง หัวตราประทับด้านบนมีการแกะสลักเป็นรูปหงส์คู่โอบกัน ราวกับมีชีวิต ด้านข้างมีสายคล้องสีแดงชาดห้อยอยู่ เพื่อให้สะดวกต่อการพกพา

เหลียนซวงมองดูตราประทับทอง แล้วถอนหายใจ

“ฮองเฮา ไม่แปลกใจเลยที่หวงกุ้ยเฟย...ไม่ใช่สิ กุ้ยเฟยพกตราประทับติดตัวตลอด พอบ่าวได้มาเห็นกับตา ไม่เหมือนที่คิดไว้เลย แค่มองผิวเผินก็รู้สึกมันหนักอึ้ง!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเคยถือตราแม่ทัพ และตราพยัคฆ์

นางตระหนักถึงความสำคัญของอำนาจเป็นอย่างดี

ไม่ใช่แค่บุรุษเท่านั้นที่มีอำนาจ สตรีก็ควรมีอำนาจเช่นกัน

อาจารย์หญิงเคยกล่าวว่า ในฐานะนายหญิงของบ้าน สิ่งสำคัญที่สุด หาใช่ความโปรดปรานจากบุรุษ แต่เป็นอำนาจในการปกครองบุตรหลานและบริวารต่างหาก

เป็นเพราะหวงกุ้ยเฟยมีตราประทับทองอยู่ในมือ ความเคลื่อนไหวทุกอย่างของวังหลัง แทบจะอยู่ภายใต้สายตาของนางทั้งหมด

นางสามารถโยกย้ายสมุดบัญชีรายชื่อของแต่ละตำหนัก และจัดสรรคนได้ตลอดเวลา

ในตอนแรกที่จ้าวเฉียนออกจากวังไปว่าจ้างโจรภูเขา หวงกุ้ยเฟยก็ใช้อำนาจปกปิดความจริง ดังนั้นในสมุดรายชื่อผู้ที่เข้าออกวังจึงไม่มีชื่อของจ้าวเฉียน ถ้าต้องการตรวจสอบจริง ๆ ก็ไม่มีทางพบหลักฐานที่ชัดเจน

เฟิ่งจิ่วเหยียนหยิบตราประทับทองขึ้นมา ในดวงตาที่สงบนิ่งเต็มไปด้วยความเย็นชา

มีตราประทับทองนี้แล้ว นางก็สามารถใช้อำนาจของฮองเฮาสั่งการได้

นางสั่งเหลียนซวง

“ไปแจ้งข่าวว่า ข้าต้องการจัดงานแข่งขันขี่ม้าโปโลในวัง”

เหลียนซวงรู้สึกแปลกใจ

จัดงานแข่งขันขี่ม้าโปโลแล้วจะได้อะไร?

เหตุใดฮองเฮาถึงสนใจเรื่องนี้?