แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 538

เมื่อเห็นน้องชายตายต่อหน้าต่อตา หวังโซ่วเหรินก็คำรามด้วยความโมโหอย่างสุดเสียง

“ไม่! โซ่วอี้ โซ่วอี้!!!”

เขาจ้องมองไปทางองครักษ์ใบ้ผู้นั้นด้วยแววตาเคียดแค้น

“เป็นเจ้า เป็นเจ้าสังหารน้องชายข้า! ข้าต้องการให้เจ้าตาย!!”

องครักษ์ใบ้วางคันธนูลง แววตาเยือกเย็นไร้ความรู้สึก

เฟิ่งจิ่วเหยียนจ้องมองเขาโดยไม่กระพริบตา มือกำไว้แน่นอย่างอดมิได้

เหล่ากองทัพกบฏที่จับตัวราษฎรเห็นหวังโซ่วอี้ตายแล้ว ก็ทำสิ่งใดไม่ถูก

หวังโซ่วเหรินจึงสั่งการกองกำลังนั้น

“สังหารพวกเขา! ฝ่าบาทและราชสำนักเดิมก็มิเคยสนใจชีวิตของราษฎรเมืองเซวียนอยู่แล้ว! เช่นนั้นก็สังหารพวกเขาให้หมด! ข้าต้องการให้พวกเขาถูกฝังไปพร้อมกับโซ่วอี้!”

กองทัพกบฏเหล่านั้นต่างมองหน้ากัน กำลังลังเล และไม่มีการลงมือ

หวังโซ่วเหรินผิดหวังอย่างหนัก

“เหล่าราษฎรเมืองเซวียน จงฟังให้ดี ฝ่าบาทมิใช่ตัวจริง! ราชสำนักมาเพื่อสังหารราษฎรทั้งเมือง! พวกเขาต้องการจะสังหารกองทัพกบฏอย่างพวกเรา พวกเจ้าก็ไม่รอดเช่นกัน! จงรีบหนีไป!

“ประตูเมืองเปิดแล้ว จงหนีไป---”

เหล่าราษฎรที่หลบซ่อนอยู่ในบ้านเรือนของตนได้ยินเสียงแว่ว ๆ ก็รู้สึกกระวนกระวาย

บางคนยืนกรานที่จะหลบซ่อนอยู่ภายในบ้าน

บางคนก็เชื่อคำพูดของหวังโซ่วเหริน จึงพาครอบครัวหนีไปทางประตูเมือง

ทว่ากลับเห็นเจ้าหน้าที่ทหารปิดกั้นอยู่ที่ประตูเมืองนั้น ในชั่วขณะหนึ่ง เหล่าราษฎรก็เกิดความโกลาหล

“อ๊าอ๊าอ๊า! จะฆ่าคนแล้ว!”

“ข้ารู้อยู่แล้ว ฝ่าบาททรงมิสนพระทัยความเป็นความตายของพวกเราอยู่แล้ว!”

“อย่างไรก็ต้องตาย ก็สู้กับพวกเขาเลย!”

ราษฎรที่ถูกบีบให้จนตรอกต้องการจะต่อสู้กับเจ้าหน้าที่ทหารจริง ๆ

รุ่ยอ๋องตะโกนขึ้นทันที: “ทั้งหมดหยุดก่อน! ราชสำนักมิใช่เพิกเฉยต่อพวกเจ้า!”

ทว่าคำอธิบายของเขาถูกกลบด้วยเสียงของผู้คนที่ดังจอแจ

ราษฎรเข้ามารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาพยายามสุดชีวิตที่จะออกจากเมือง

เหล่าเจ้าหน้าที่ทหารไม่มีคำสั่งของรุ่ยอ๋อง จะลงมือกับราษฎรมิได้ และมีทหารจำนวนมากถูกหมัดหนัก ๆ ของชาวบ้าน บางคนถูกสตรีดึงผม กระชากชุดเกราะ

พวกนางร้องไห้โวยวาย: “หลีกไป! หลีกไปให้หมด! พวกเจ้าไม่มีพ่อแม่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูหรืออย่างไร? พวกเจ้ายังเป็นคนอยู่หรือไม่?”

“ถุย! สุนัขรับใช้ของราชสำนัก!”

“สวรรค์ พวกเราทำผิดสิ่งใด? พวกเราถูกกองทัพกบฏควบคุมเป็นตัวประกัน ฝ่าบาทกลับหลบอยู่ในที่ไกล ๆ เรื่องนี้ก็ถือว่าแล้วกันไป ทว่าเหตุใดแม้แต่พวกเราก็ต้องถูกสังหารด้วย!”

หวังโซ่วเหรินเห็นเช่นนี้ก็ยิ่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ถูกต้อง! มันเป็นเช่นนี้! ต่อให้ราชสำนักจะปราบปรามเมืองเซวียนให้สงบเรียบร้อยอย่างไร คนใต้หล้าต่างก็รู้ว่า ฝ่าบาททรงมิสนพระทัยความเป็นความตายของราษฎร กษัตริย์บีบให้ราษฎรก่อกบฏ ฮ่าฮ่า...”

เขาเงยหน้าพร้อมตะโกนว่า: “ก่อกบฏ! ทุกคนจงต่อต้าน!!”

ขณะกำลังเกิดความโกลาหลอยู่นั้น องครักษ์ใบ้ผู้นั้นก็กระโดดขึ้นหลังม้า เห็นในมือเขาถือคันธนูและลูกธนู และลูกธนูดอกหนึ่งก็ยิงไปสังหารราษฎรที่เป็นหัวโจกก่อจลาจลผู้นั้น

ราษฎรคนอื่นเห็นเช่นนี้ เนื่องจากกลัวตาย ร่างกายจึงแข็งเกร็งตามสัญชาตญาณ ไม่มีการเคลื่อนไหว ในดวงตาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความโกรธแค้น

เสียงดังจอแจหายไปแล้ว มีแต่ความเงียบ

ทันใดนั้น ต่อหน้าฝูงชน องครักษ์ใบ้ผู้นั้นก็ถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นดวงหน้าอันหล่อเหลา น่าเกรงขามและหวาดหวั่น แววตายิ่งคมคายและโหดเหี้ยม ดั่งกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า ทำให้ผู้คนรู้สึกเคารพยกย่อง...

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน