แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 542

ภายในห้องนั้นเงียบสงัด มีเพียงเสียงหมากล้อมที่ถูกวางเท่านั้น

ฝ่าบาทที่สวมใส่อาภรณ์สีม่วง แววตาที่เต็มไปด้วยความล้ำลึก เพียงแค่เล่นหมอกล้อม หากแต่ทั่วร่างกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหารมากมาย

“รองผู้นำพันธมิตรซู ดูเหมือนจะระมัดระวังตนเองยิ่งนัก”

เซียนอวี้พลันเงยหน้าขึ้นมามองคนที่อยู่ตรงข้าม ก่อนจะส่งเสียงเย็นยะเยือกออกมาราวกับจะลองเชิง

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงตอบกลับไปด้วยท่าทีเฉยเมยว่า

“หมากล้อมของฝ่าบาทนับว่ามีทักษะสูงยิ่งนัก กระหม่อมมิอาจวางหมากลงไปโดยไร้การไตร่ตรองได้”

เนื่องจากนางและเซียวอวี้เคยเล่นหมากล้อมด้วยกันมาก่อน นางย่อมมิอาจให้เขามองวิถีหมากล้อมของนางออกได้

เซียวอวี้พลางหัวเราะเยาะเย้ยออกมาด้วยความเย็นชา คิ้วที่ขมวดเป็นปม

“มิผิดที่ต้องคิดให้รอบคอบ ทว่า หากคิดมากไป กลับจะยิ่งทำให้เผยข้อบกพร่องของตนเองออกมามากยิ่งขึ้น”

มือที่เฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังจะวางหมากนั้น พลันหยุดชะงักไปในทันที

มิรู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด นางกลับรู้สึกว่าเซียวอวี้มีท่าทีแปลกไปยิ่งนัก

ทำเอาการเดินหมากของนางเกิดความวุ่นวายไปในทันที...

ราตรีนี้ เซียวอวี้เพียงแค่เล่นหมากล้อมกับนางเท่านั้น หาได้เอ่ยอันใดกับนางไม่

ทว่า เฟิ่งจิ่วเหยียนหาได้รู้ไม่ ว่าการเล่นหมากสองสามตานี้ สายตาของเซียวอวี้แทบจะมองทะลุมือของนางไปแล้ว

เซียวอวี้เองก็พอจะรู้จักทักษะวิชาปลอมตัวมาบ้างในระดับหนึ่ง

เหล่านักปลอมตัวที่มีทักษะสูงนั้น สามารถเปลี่ยนได้แม้แต่สีตา รวมไปถึงการอำพรางมือของตัวเอง ทว่า ไม่ว่าอย่างไร ก็หาได้สามารถยืดหดกระดูกได้ไม่ ดังนั้น รูปลักษณ์ฝ่ามือของตนเองนั้นมิอาจเปลี่ยนแปลงไปได้ อย่างมากก็อาจทำได้แค่สร้างรอยแผลเป็น……

ฝ่ามือของซูฮ่วน มีรอยแผลเป็นจาง ๆ

เป็นเพราะเขาคิดมากเกินไปหรือเป็นเพราะนางกำลังพยายามหลบซ่อนมัน...

เซียวอวี้มีคำตอบในใจอยู่แล้ว

……

วันรุ่งขึ้น รุ่ยอ๋องจึงเดินทางออกจากเมืองเซวียน

ตงฟางซื่อที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างนั้น พลางกล่าวพึมพำออกมา

“รุ่ยอ๋องไปแล้ว เหตุใดฝ่าบาทยังต้องการให้พวกเรารั้งอยู่ที่นี่ต่ออีก?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะของเขานั้น พลันเช็ดดาบด้ามยาวของตนเองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

“หากท่านมิโลภอยากทานอาหารมื้อนั้น พวกเราก็สามารถไปเอ่ยขอตัวลากับฝ่าบาทได้แล้ว”

ตงฟางซื่อพลันยกมือขึ้นมากอดอก พร้อมทั้งผมเผ้าที่สยายไปตามลม ราวกับกำลังขบคิดเรื่องอะไรบางอย่าง หากแต่เต็มไปด้วยท่าทีองอาจของผู้นำพันธมิตรอู่หลิน

ตงฟางซื่อพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีจริงจัง

“ข้าก็อยากรู้เช่นกัน ว่ากบฏที่เมืองเซวียนนั้น ผู้ใดเป็นคนบงการกันแน่”

เฟิ่งจิ่วเหยียนที่กำลังเช็ดดาบอยู่นั้น ถึงกับชะงักไปในทันที พลางเงยหน้ามองไปที่ตงฟางซื่อ

“ท่านสงสัย?”

ตงฟางซื่อจึงหันกลับมามองเฟิ่งจิ่วเหยียน ใบหน้าที่หล่อเข้ม พลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเคร่งขรึมว่า

“พรรค เทียน หลง”

สายตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนพลันเปลี่ยนเป็นความเย็นชาในทันที

การที่ตงฟางซื่อสงสัยว่าพรรคเทียนหลงอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับกบฏเมืองเซวียนนั้น หาใช่การคาดเดามั่ว ๆ ไม่

หากคิดคร่ำครวญดูดี ๆ แล้วนั้น ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

คืนที่นางเห็นคนสวมใส่อาภรณ์สีขาวนับสิบคนนั้น เพียงแค่มองก็รับรู้ได้ในทันทีว่าเป็นคนของยุทธภพ

ยามที่ทั้งสองคนกำลังเอ่ยพูดคุยกันอยู่นั้น ด้านนอกพลันมีเสียงที่เฟิ่งจิ่วเหยียนคุ้นเคยดังขึ้นมา

“คุณชายตงฟาง คุณชายซูขอรับ ฝ่าบาทเชิญพวกท่านทั้งสองไปรับสำรับด้วยกันขอรับ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงหันกลับมามองในทันที

เป็นเฉินจี๋

ยามที่เซียวอวี้ปลอมตัวเป็นองครักษ์ใบ้นั้น นางหาได้เคยพบเจอเฉินจี๋มาก่อนไม่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน