แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 544

วันรุ่งขึ้น

ด้านนอกโรงพักแรม

หลังจากที่ทุกคนจัดเตรียมของเสร็จแล้วนั้น ก็เตรียมตัวออกเดินทางในทันที

รถม้ามีเพียงหนึ่งคันเท่านั้น ย่อมเป็นคันที่ให้ฮ่องเต้นั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนและตงฟางซื่อจึงขี่ม้า

จู้กั๋วกงออกมาส่งเซียวอวี้พลางเอ่ยพูดคุยกับเขา

เฟิ่งจิ่วเหยียนที่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวภายในรถม้าเล็กน้อยนั้น ยามที่คิดจะเข้าไปดู จู่ ๆ กลับมีหัวโผล่ออกมา ที่แท้เป็นองค์หญิงน้อยที่นั่งอยู่ด้านในนั่นเอง

นางกอดผ้าห่อของสีชมพูดเอาไว้ พลางหันมามองเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยท่าทีตื่นเต้น

“พี่ชายใหญ่ ข้าจะไปพักอยู่กับพี่ชายฮ่องเต้ที่เมืองหลวงสักระยะ! ท่านเข้ามานั่งกับข้าเถอะ!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบถอยตัวออกมาในทันที

“องค์หญิงน้อยพ่ะย่ะค่ะ ชายหญิงสมควรจักมีระยะห่างต่อกัน”

ขณะที่นางกำลังถอยตัวออกมานั้น นางเกือบจะชนเข้ากับเซียวอวี้ที่อยู่ด้านหลังของนาง

ข้างหูพลันมีน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เจือไปด้วยความเย็นชาดังออกมาว่า

“มิเป็นอันใด ในเมื่อองค์หญิงน้อยเห็นว่าเจ้าเป็นสหาย คุณชายซู อย่าได้ปฏิเสธไปเลย”

องค์หญิงน้อยพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะใช้แรงดึงมือของเฟิ่งจิ่วเหยียนเอาไว้

“พี่ชายใหญ่...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงถอนมือของนางออกมาด้วยท่าทีเรียบเฉย พลางเอาไว้ด้านหลัง

“ข้าคุ้นชินกับการขี่ม้ามากกว่า”

“ก็ได้” องค์หญิงน้อยรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ทว่า นางมิอยากถูกเกลียด

ในขณะเดียวกัน จู้กั๋วกงพลันเดินเข้ามาเอ่ยถามด้วยท่าทีมิค่อยวางใจว่า

“หย่าหยา จักมิเอาเสี่ยวเถาไปด้วยจริง ๆ หรือ? ระหว่างทางไม่มีสาวใช้คอยดูแลเจ้าเช่นนี้ ข้ามิวางใจนัก”

องค์หญิงน้อยพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีมั่นใจในทันที “ข้าอายุแปดขวบแล้ว! ข้าทำทุกอย่างด้วยตัวเองได้แล้ว!”

นางหาได้บอกกับบิดาของตนเองไม่ ว่านางอยากเป็นเฉกเช่นพี่ชายใหญ่ เป็นจอมยุทธ์หญิง มีจอมยุทธ์หญิงคนใดมีสาวใช้อยู่ข้างกายกันเล่า เช่นนั้นนับว่าขายขี้หน้าผู้คนยิ่งนัก

จู้กั๋วกงที่มิอาจหว่านล้อมอันใดได้นั้น “เจ้าอย่าลืมเขียนจดหมายส่งถึงพ่อด้วย”

ยังมิทันที่จู้กั๋วกงจะพูดจบ ม่านพลันถูกปิดลงมาในทันที ราวกับว่าบุตรสาวของเขามิชอบวาจาจ้ำจี้จ้ำไชของตนเอง

ในเวลาเดียวกัน เซียวอวี้พลางเหลือบตามองเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขึ้นรถม้าไป

ข้างกายของฝ่าบาทมีเพียงเฉินจี๋เป็นองครักษ์เพียงผู้เดียวเท่านั้น

หลังจากออกจากเมืองเซวียนแล้วนั้น ทางด้านหน้าพลันมีทางแยกอยู่หนึ่งสาย

เฟิ่งจิ่วเหยียนและตงฟางซื่อต้องเดินทางขึ้นไปยังทางทิศตะวันออก เพื่อกลับไปเมืองตงซิ่น

เมืองหลวงนั้น เพียงแค่มุ่งหน้าไปยังถนนสายหลักทางใต้เป็นพอ

เซียวอวี้พลางส่งสายตาให้กับองค์หญิงน้อย ไม่นานนางก็เข้าใจได้ในทันที

องค์หญิงน้อยจึงลุกขึ้นยืน พร้อมกล่าวว่า

“พี่ชายใหญ่ เสด็จพ่อเตรียมของขวัญมากมายเอาไว้ให้ข้า ต้องขอบคุณพวกท่านที่ให้อยู่อาศัย ให้อาหารข้ากิน ข้าจักไปหมู่บ้านเสิ่นเจียอู่กับพวกท่านด้วย เพื่อเป็นการขอบคุณพวกท่านจากใจจริง”

ตงฟางซื่อหาได้สนใจไม่ “ความตั้งใจขององค์หญิงน้อยเช่นนี้ พวกเราย่อมมิอาจปฏิเสธไปได้ เกรงว่าจะเป็นการทำให้ฝ่าบาทเสียเวลาในการกลับเมืองหลวงเสียมากกว่า”

เซียวอวี้พลางเอ่ยออกมาด้วยความเย็นชา

“มิเป็นอันใด”

ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนพลันมืดครึ้มลง ทว่า นางหาได้เอ่ยอันใดออกมาไม่

……

นี่เป็นครั้งแรกที่ฮ่องเต้เสด็จเยือนกลุ่มพันธมิตรอู่หลินด้วยตนเอง

แท้จริงแล้ว เซียวอวี้เคยมาที่นี่ในตอนที่เขาปลอมตัวเป็นองครักษ์ใบ้ ทว่า เขามัวแต่ให้ความสนใจกับการก่อกบฏในเมืองเซวียน จึงมิได้คิดที่จะทักทายหรือทำความรู้จักกับผู้คนในยุทธภพมากนัก

องค์หญิงน้อยมอบของขวัญให้กับผู้คนมากมาย ด้วยรูปร่างหน้าตาที่น่ารักไร้เดียงสา จึงทำให้นางเป็นที่รักของคนทุกคน

เซียวอวี้ยังคงนั่งอยู่บนรถม้า ด้วยใบหน้าที่มืดครึ้ม หาได้พูดเล่นหยกล้ออันใดไม่

ในฐานะคนสนิทของฝ่าบาทนั้น แม้แต่เฉินจี๋เองก็ไม่อาจเดาได้ว่าฝ่าบาทกำลังคิดสิ่งใดอยู่

ราวกับว่าฝ่าบาทหาได้รีบร้อนกลับไปที่เมืองหลวงไม่

เมื่อมอบของขวัญหมดแล้วนั้น ก็ถึงเวลาที่จะต้องเดินทางเสียที

หากแต่ องค์หญิงน้อยพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีน่าสงสารว่า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน