แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 547

เฟิ่งจิ่วเหยียนได้รับความนิยมในหมู่สาว ๆ มากนัก ทำเอานางดื่มสุราไปมากมายหลายจอกแล้ว

ยามที่แม่นางน้อยผู้หนึ่งยื่นสุรามาให้นั้น ตงฟางซื่อก็รีบมารับไปแทนเฟิ่งจิ่วเหยียนในทันที

“แม่นางทุกท่าน ถึงแม้ว่ารองผู้นำพันธมิตรซูของพวกเราจักดีมากเท่าใด ทว่า ภายในพันธมิตรอู่หลินของพวกเรายังมีคนอีกมากที่ยังมิได้ตกแต่งออกไปนะ!”

พร้อมทั้งเสียงหัวเราะจากฝูงชนที่ดังตามมา

“ไม่ได้! ท่านผู้นำก็ยังมิแต่งงานเลย! แม่นางทุกท่านยังมิรีบส่งจอกสุราให้กับท่านผู้นำพันธมิตรอีกหรือ?”

สิ่งที่ยากที่สุดคือการรับน้ำใจจากสาวงามนั่นเอง

ตงฟางซื่อจึงยอมลงโทษตนเองด้วยการยกจอกสุราขึ้นดื่มไปสองสามจอกก่อน

หลังจากนั้นเขาก็นั่งอยู่ข้าง ๆ เฟิ่งจิ่วเหยียน พลางเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“วันพรุ่งนี้เจ้ายังต้องออกเดินทางต่อ รีบเข้าไปพักผ่อนเสียเถอะ ตรงนี้หาได้เป็นอันใดไม่”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมิได้สนใจอันใด

นานแล้วเหมือนกันที่นางมิได้ผ่อนคลายแบบนี้

หมู่บ้านเสิ่นเจียอู่เป็นเสมือนกับสวนดอกท้อที่พันธมิตรอู่หลินคอยปกป้องดูแลอยู่

เมื่อนางมาเยือนที่แห่งนี้ ราวกับว่าทั่วร่างที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหารฆ่าฟันถูกชำระล้างออกไป

ในขณะเดียวกัน พลันมีคนโห่ร้องขึ้นมา

“ท่านผู้นำพันธมิตร ท่านกับท่านรองผู้นำพันธมิตรก็ลุกขึ้นมาเต้นด้วยกันเถิด!”

“ใช่แล้ว มาเต้นรำกันเถอะ! ยังไงซะพวกท่านก็เป็นบุรุษทั้งคู่!”

ตงฟางซื่อที่ชอบความรื่นเริงนั้น จึงรีบลุกขึ้นยืนในทันที

“เช่นนั้นมาเต้นกัน!”

เล่นเป็นเล่น ก่อเรื่องเป็นก่อ เฟิ่งจิ่วเหยียนพยายามวางตัวให้เหมาะสม

ขณะที่นางกำลังจะเอ่ยปฏิเสธตงฟางซื่อนั้น จู่ ๆ พลันมีเงาดำร่างใหญ่ทาบเข้ามาที่นาง

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองนั้น กลับเห็นว่าเป็นเซียวอวี้

เซียวอวี้มายืนบังอยู่ด้านหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียน สายตาพลางมองดูตงฟางซื่อด้วยความเฉียบแหลม

“ที่ผู้นำตงฟางก็ยังมิได้แต่งภรรยานั้น เป็นเพราะยังมิมีสตรีที่ตนเองชมชอบใช่หรือไม่?”

เมื่อเจอกับคำถามเช่นนี้ตงฟางซื่อถึงกับตกตะลึงไปในทันที

“ข้า……”

จู่ ๆ เขาก็ร่ำไห้ออกมา

บุรุษร่างใหญ่เช่นเขารีบวิ่งหนีออกไปร้องไห้ในทันที ! !

เซียวอวี้:? ?

เมื่อเซียวอวี้หันกลับมามองนั้น ราวกับเห็นสายตามามากมายมองมาที่เขาด้วยความตำหนิ

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงวางกลองลง ก่อนจะลุกขึ้นยืนกล่าวว่า

“ภรรยาของเขาสิ้นใจตายไปนานแล้ว ท่านมิสมควรไปสะกิดแผลใจของเขาออกมาเช่นนี้”

เซียวอวี้พลันตัวแข็งค้างไปในทันที ทั้งยังมิรู้ว่าตนเองควรจะทำตัวเช่นไร

พลางลุกขึ้นมานั่งกลางดึก ก่อนจะเอ่ยกับตนเองว่า “เราสมควรตายยิ่งนัก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน