แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 572

“ท่านเป็นฮ่องเต้ ท่านจะมาชอบบุรุษได้อย่างไรกัน!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนโมโหจัด

เดิมนางคิดว่าที่เขามาช่วยนางเพราะคุณธรรมและมิตรภาพ

ปรากฏว่าเป็นเพราะเขาชอบบุรุษ!

นี่ทำให้นางรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก

“เซียวอวี้ ท่านเคยคิดถึงราษฎร คิดถึงราชสำนักและแคว้นหรือไม่ หากท่านพบกับเรื่องอันตรายเข้าล่ะ ท่านเคยคิดบ้างไหม...ข้า ที่ข้าอยู่ในเมืองหลวงก็เพื่อปกป้องฮ่องเต้ให้ปลอดภัย ท่านกลับ ท่านกลับคิดแต่เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ พวกนี้ ท่าน...นี่ท่านรู้สึกละอายใจต่อความหวังดีของข้าและตงฟางซื่อบ้างหรือไม่!

“ท่าน ท่านอยู่ให้ห่างจากข้าหน่อย! ข้าบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าข้าไม่ชอบบุรุษ!”

จู่ ๆ อารมณ์นางก็พลุ่งพล่าน นางเริ่มรู้สึกเวียนหัวตาลายอีกแล้ว

เซียวอวี้เห็นเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกไม่สบายจึงรีบตอบว่า

“เอาล่ะ เอาล่ะ เราผิดเอง เช่นนั้นพวกเราอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้เลย วิหารลัทธิเต๋าลับนั่นเชื่อมมาที่หุบเขานี้ เราไม่อาจอยู่ที่นี่นานได้ พวกเรารีบออกไปกันเถอะ”

เขากวาดตามองสภาพแวดล้อมรอบด้าน จากนั้นก็อุ้มนางขึ้นในแนวขวาง

เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกต่อต้านเป็นอย่างมาก เพราะทั้งโมโหและได้รับบาดเจ็บ นางจึงพูดอย่างยากลำบาก “เจ้า...เจ้าปล่อยข้า...อย่ามาโดนตัวข้า!”

เซียวอวี้ตอบเสียงทุ้ม “เงียบ ๆ หน่อย เจ้าอยากดึงดูดความสนใจพวกนักฆ่าหรือไร?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเงียบไปชั่วขณะ

นางถูกบังคับให้อยู่ในอ้อมกอดของเขา ในหัวของนางมีแต่คำว่า เซียวอวี้ชอบบุรุษ!

นางควรทำอย่างไรดี

ช่วงที่กำลังไตร่ตรอง นางอดเงยหน้ามองเขาไม่ได้ ภาพที่ปรากฏคือแนวกรามคมชัด ด้านบนคือริมฝีปากที่เย็นชาไร้น้ำใจ

จู่ ๆ เซียวอวี้ก็ก้มศีรษะลง นางรีบหลบสายตา

เขามองไปที่นางอย่างขบขัน

“อยากมองเรารึ? เช่นนั้นก็มองอย่างเปิดเผยเถิด เราไม่ถือ”

แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนนิ่งเฉย

“ข้าชอบสตรี”

“งั้นรึ”

เซียวอวี้ยกนางขึ้นมาเล็กน้อยราวกับจะชั่งน้ำหนัก

ริมฝีปากของคนทั้งสองเกือบจะสัมผัสกัน

ดีที่นางตอบสนองไว หันหน้าหนีทันที

เซียวอวี้แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจแล้วพูด

“ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นบุรุษ เหตุใดตัวจึงเบาเพียงนี้? เบาอย่างกับสตรี”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกำหมัดเบา ๆ แล้วไม่เอ่ยอะไร

หลังออกมาจากหุบเขา พวกเขาก็เจอครอบครัวหนึ่ง ถึงได้รู้ว่าที่นี่คือเมืองอันที่อยู่ทางตะวันตกของเมืองหลวง และหุบเขานั้นมีชื่อว่าหุบเขาหลิวหลี

ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ พวกเขายังไม่ได้กินอะไรเลย

ชาวบ้านใจดี จึงให้วอวอโถวพวกเขามาหลายชิ้น

เซียวอวี้ไม่อยากให้ล่าช้าจึงรีบออกเดินทาง อุ้มนางเดินไปข้างหน้าต่อ

เพราะมือทั้งสองข้างของเขาไม่ว่าง จึงให้เฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นคนถือวอวอโถว

ยามที่เฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังกินอยู่ เขากลับก้มศีรษะแล้วอ้าปาก

“เจ้ากินอิ่มหรือยัง ถึงตาเจ้าป้อนเราแล้ว”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตกตะลึงไปชั่วขณะ

เขามือไม่ว่างก็จริง

ทว่านางก็ไม่อยากป้อนเขา จะต้องดึงจิตใจอันผิดเพี้ยนของเขากลับมา

“ท่านวางข้าลงก่อนเถอะ กินให้เสร็จแล้วค่อยเดินทางต่อ”

เซียวอวี้ไม่ยินยอม

“รีบไปให้ถึงตำบล แผลของเจ้าจำเป็นต้องรับการรักษา

“อีกอย่าง เราเป็นถึงฮ่องเต้ของแผ่นดิน จะพักอยู่ข้างนอกนานไม่ได้”

“ยังจะนิ่งอยู่อีก ป้อนเราสิ”

สีหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนดำทะมึน

นางกำมือแน่น

สุดท้ายก็ได้ยื่นวอวอโถวไปข้างปากเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน