แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 577

แม้นในใจเซียวอวี้จะหงุดหงิดเพียงใด แต่เบื้องหน้ายังต้องแสร้งทำเป็นไม่มีอะไร

“พวกเจ้ากำลังดูอะไรกันอยู่หรือ?”

ตงฟางซื่อเงยหน้าขึ้นมา แล้วอธิบายว่า

“แผนที่น่ะ ซูฮ่วนอยากรู้ว่าเส้นทางไหนสามารถขุดจากเมืองหลวงไปถึงเมืองอานได้…”

เซียวอวี้: แค่ดูแผนที่ จำเป็นต้องใกล้กันขนาดนั้นเลยหรือ?

เขาเดินเข้าไป และนั่งลงที่ขอบเตียงเช่นกัน

“เราขอดูด้วย”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้คิดอะไรมาก จึงชี้แผนที่ที่ทำสัญลักษณ์ไว้แล้วให้เขาดู

“เมื่อครู่พวกข้ากำลังถกประเด็นกัน จากวิหารลัทธิเต๋าถึงเมืองอาน คร่าว ๆ ต้องเริ่มจากทิศตะวันออก ผ่านเมืองร้าง ไปถึงหุบเขาหลิวหลี ยึดตามข้อมูลที่สอบถามมาได้ วิหารลัทธิเต๋าถูกปล่อยร้างเมื่อหลายปีก่อน บางทีอาจจะมีคนเริ่มขุดตั้งแต่ตอนนั้นก็ได้…”

เซียวอวี้ฟังนางพูดไปพลาง มองดูแผนที่

จากนั้น นิ้วมือเรียวยาวของเขาก็ชี้ไปยังมุมทิศตะวันออกเฉียงใต้ของเมืองหลวง

“ระยะช่วงแรกไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ระยะช่วงหลังมานี่ น่าจะขุดตรงไปทางทิศตะวันออกไม่ได้ ต้องหักเอียงไปทางทิศใต้แทน แล้วค่อยวกขึ้นเหนือ”

เมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนมองสถานที่ที่นิ้วมือของเขาชี้ หัวคิ้วก็ขมวดเล็กน้อย

“นั่นหมายความว่าต้องอ้อมป่าดงดิบผืนนี้น่ะสิ”

เซียวอวี้ค่อนข้างมั่นใจ

เพราะถึงอย่างไรเขาก็เคยผ่านเส้นทางนั้นมาก่อน

“คุณชายทั้งสอง ได้เวลากินข้าวแล้ว” นอกประตู มีสาวใช้คนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม

สาวใช้ผู้นี้เป็นคนที่เฉินจี๋หามา จึงสามารถไว้ใจได้

แต่นางไม่รู้ถึงตัวตนของเซียวอวี้ เพียงรู้สึกว่าอีกฝ่ายแต่งกายดูสูงศักดิ์เท่านั้น

……

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่สามารถลงมาที่พื้นได้ สาวใช้จึงแยกอาหารของนาง ยกเข้ามาในห้องให้โดยเฉพาะ

ฝานจิ้นเองก็เช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ คนที่ต้องร่วมโต๊ะกินอาหารจริง ๆ จึงมีแค่เซียวอวี้กับตงฟางซื่อสองคน

ชายหนุ่มทั้งสองมองหน้ากัน ให้ความรู้สึกเงียบเหงาอยู่บ้าง

ตงฟางซื่อยิ้มตาหยีแล้วกล่าวว่า

“หมอบอกว่า ช่วงนี้ข้าไม่ควรดื่มสุรา คงต้องดื่มน้ำชาแทนสุรา คารวะท่านเสียแล้ว”

เซียวอวี้มีสีหน้านิ่งเฉย

“อืม”

หลังจากดื่มชาหมด ตงฟางซื่อก็ชวนคุย

“จริง ๆ แล้ว ฝ่าบาทไม่ต้องส่งสาวใช้มาให้ ข้าก็สามารถดูแลซูฮ่วนได้ บุรุษเช่นเขา คงเขินแย่หากให้สตรีมาคอยถอดเสื้อทายาให้…”

ปึ่ก!

เซียวอวี้วางจอกสุราลงอย่างแรง

หมายความว่าอย่างไร?

ไอ้พ่อหม้ายนี่คิดจะทายาให้เฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างนั้นหรือ?

“เราคิดว่าไม่เห็นเป็นอะไรเลย อย่าลืมสิ ซูฮ่วนชอบบุรุษ เจ้าควรอยู่ให้ห่างจากเขาหน่อย”

ตงฟางซื่อเหมือนถูกพรากรอยยิ้มในดวงตาไป

เหตุใดเขาสัมผัสได้ถึงรังสีข่มขู่นิด ๆ ล่ะ?

ทันใดนั้น ภายในห้องข้าง ๆ พลันมีเสียงตะคอกดังขึ้น

“นั่นเสียงฝานจิ้น!” ตงฟางซื่อรีบผุดตัวลุกขึ้นวิ่งออกไป

เซียวอวี้กลับตรงไปที่ห้องหลัก

เป็นดั่งคาด เฟิ่งจิ่วเหยียนเองก็ได้ยินเสียงร้องนั้นเหมือนกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน