แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 58

ณ ห้องทรงพระอักษร เฟิ่งจิ่วเหยียนก้มโค้งคำนับ

“ถวายบังคมฝ่าบาท”

เซียวอวี้ประทับนั่งอยู่หลังโต๊ะ แววตาคมกริบน่าเกรงขาม

“เรามีเรื่องต้องสะสาง มีเรื่องอันใด รีบพูดมา”

สนามขี่ม้าหลวงมีคนไปเข้าร่วมการฝึกแค่สองคน เรื่องนี้เขาเองก็ได้ยินแล้ว

คิดว่าฮองเฮาน่าจะควบคุมนางสนมเหล่านั้นไม่ได้ จึงอยากให้เขาออกคำสั่งให้

เฟิ่งจิ่วเหยียนกล่าวอย่างเรียบนิ่ง

“ยาบรรเทาอาการปวดศีรษะของกุ้ยเฟยใกล้จะหมดแล้ว หม่อมฉันจึงเอามาให้อีกหนึ่งขวด”

คิ้วคมของเซียวอวี้เลิกขึ้นสูง

นางแค่มาส่งยางั้นหรือ?

ต่อมานัยน์ตาของเขาพลันฉายแววแข็งกร้าวครู่หนึ่ง

“คราก่อนฮองเฮาบอกว่า เหลืออยู่ขวดเดียวสุดท้าย”

คำพูดของเขาแฝงไปด้วยแววไต่ถาม

ราวกับว่าประโยคถัดไปสามารถออกคำสั่งลงโทษนางโทษฐานพูดปดต่อจักรพรรดิได้ทุกเมื่อ

เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบกลับไปอย่างเรียบนิ่ง

“หม่อมฉันเขียนจดหมายส่งให้ท่านพ่อ ให้เขาติดตามหมอพเนจรผู้นั้นโดยเฉพาะ

“ช่างบังเอิญ ที่ไม่กี่วันก่อนหมอพเนจรผู้นั้นมาที่เมืองหลวง”

เซียวอวี้สงสัยว่านางกำลังโกหก แต่ก็ไม่มีหลักฐาน

“ช่างบังเอิญจริง ๆ”

จากนั้นเขาก็ถามว่า “แล้วเหตุใดไม่เอาไปส่งที่ตำหนักหลิงเซียวโดยตรงล่ะ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเงยหน้าขึ้นมา ตอบกลับอย่างจริงจัง

“เรื่องโจรภูเขา ทำให้หม่อมฉันกับกุ้ยเฟยไม่ลงรอยกัน

“หากหม่อมฉันเอาไปส่งเอง เกรงว่ากุ้ยเฟยจะไม่กล้าใช้ยา”

ดวงตาของเซียวอวี้ปกคลุมไปด้วยนัยบางอย่าง

นางช่างคิดอย่างรอบคอบจริง

แต่เรื่องแข่งขันขี่ม้าโปโล นางกลับไม่เอ่ยถึงสักคำ

สตรีเหล่านั้นค่อนข้างก่อเรื่องวุ่นวายน่าดู นางจะเอาอยู่หรือ?

“ยาส่งถึงแล้ว เช่นนั้นหม่อมฉันขอทูลลา”

เมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนออกไป หลิวซื่อเหลียงก็งุนงงสับสนไปหมด

ฮองเฮาช่างแปลกเหลือเกิน

ไม่คิดเลยว่าจะแค่เอายามาส่งจริง ๆ

เท่าที่เขารู้มา ตอนนี้มีแค่สองคนไปเข้าร่วมฝึกแข่งขันขี่ม้าโปโล แถมหนึ่งในนั้นยังเป็นเสียนเฟยที่ป่วยออด ๆ แอด ๆ ด้วย

หากฮองเฮาไม่คิดที่จะหาคนมาเข้าร่วมมากหน่อย แล้วการแข่งขันในครั้งนี้จะจัดขึ้นได้หรือ?

เซียวอวี้มองยาขวดนั้น แล้วออกคำสั่ง

“เอาไปส่งที่สำนักหมอหลวงก่อน หากหมอหลวงยืนยันว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ค่อยเอาไปส่งที่ตำหนักหลิงเซียว”

หลิวซื่อเหลียงรับคำสั่ง

ฝ่าบาททรงใส่ใจเรื่องของกุ้ยเฟยเสียจริง ๆ!

เกรงว่าไม่นาน กุ้ยเฟยก็คงได้รับความโปรดปรานเหมือนในวันวานดั่งเดิม

……

ณ ตำหนักหย่งเหอ

เหลียนซวงเลิกคิ้วขึ้น ตีอกชกหัวตัวเองไม่หยุด

“พระนาง บ่าวล่ะอยากเทยานั้นทิ้งเสียเหลือเกิน ก็ไม่อยากให้กุ้ยเฟยเลย!

“คราวนี้นางคงลำพองใจกว่าเดิมเป็นแน่!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกลับนิ่งเฉย

นางมองแผนที่สนามขี่ม้าหลวงที่ทางนั้นส่งมาให้ แล้ววาดวงกลมลงบนนั้นสองสามจุด

หลังจากฟังเหลียนซวงบ่นเสร็จ นางก็เอ่ยขึ้น

“ในยานั้น ข้าผสมสมุนไพรบางอย่างลงไปด้วย”

ได้ยินเช่นนั้น เหลียนซวงพลันตกใจในทันที นอกเหนือจากตกใจแล้วยังมีความยินดีแอบแฝงอยู่ด้วย

“พระนาง ท่านคิดจะวางยาพิษกุ้ยเฟยหรือเพคะ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเงยหน้ามองนาง แววตานั้นราวกับกำลังจะบอกว่า——ทำไมเจ้าถึงได้คิดอะไรโง่เขลาเช่นนี้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน