แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 59

เหล่านางสนมทยอยออกมาน้อมรับกระแสรับสั่ง แต่ละคนต่างมีลางสังหรณ์ไม่ดีเลย

จากนั้นก็ได้ยินข้าหลวงผู้นั้นเอ่ยขึ้น

“ฮองเฮาทรงส่งหมอหลวงมาตรวจพระสนมทั้งหลาย

“ผู้ใดป่วยจักได้รักษา ส่วนผู้ใดจงใจอ้างเรื่องป่วยไม่ยอมไปสนามม้าหลวง จักถูกลงโทษให้คัดกฎของวังห้าสิบรอบ และถูกโบยห้าครั้ง!”

เหล่านางสนมต่างมีสีหน้าหลากหลาย

ในบรรดาพวกนางไม่มีใครคาดคิด ว่าฮองเฮาจะลงโทษอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้!

จากนั้นเหล่าหมอหลวงก็เข้ามาตรวจให้เหล่านางสนมทีละคน

ผลตรวจเป็นอย่างไรแทบไม่ต้องคาดเดา

แต่ละคนต่างถูกโบย ทั้งยังถูกลงโทษให้คัดกฎของวัง

ส่วนทางหนิงเฟยเพราะมีบอกกล่าวล่วงหน้า และมีไทเฮาคอยปกป้อง ดังนั้นจึงไม่เป็นอะไร

มีนางสนมบางคนไม่ยอม จึงเอ่ยถามว่า “แล้วกุ้ยเฟยล่ะ! ได้ยินมาว่าวันนี้กุ้ยเฟยก็ไม่ได้ไปที่สนามม้าหลวงเหมือนกัน! เหตุใดฮองเฮาถึงไม่กล้าลงโทษนางบ้าง?”

ข้าหลวงผู้นั้นตอบกลับอย่างนอบน้อม

“คาดว่าเวลานี้ กระแสรับสั่งคงไปถึงตำหนักหลิงเซียวแล้วขอรับ”

“อะไรนะ? ฮองเฮากล้าลงโทษกุ้ยเฟยจริง ๆ หรือ?” ทุกคนต่างมีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ณ ตำหนักหลิงเซียว

ผู้คุมโทษมีท่าทางดุร้าย

“กุ้ยเฟย ต้องขอล่วงเกินแล้ว!”

ชุนเหอเข้ามาบังตรงหน้ากุ้ยเฟย ขัดขวางอย่างสุดกำลัง

“บังอาจ! พวกเจ้าจะริอาจมาเฆี่ยนตีกุ้ยเฟยได้เยี่ยงไร! แม้นจะเป็นคำสั่งของฮองเฮา แต่เหนือฮองเฮาก็ยังมีฝ่าบาทอยู่นะ! พวกเจ้าไม่รู้หรืออย่างไร ว่าฝ่าบาททรงรักและโปรดปรานกุ้ยเฟยมากแค่ไหน!

“หากวันนี้พวกเจ้าเฆี่ยนตีพระนาง ฝ่าบาทไม่ไว้ชีวิตพวกเจ้าเป็นแน่!”

กุ้ยเฟยเองก็ไม่คาดคิด ว่าฮองเฮาจะกำเริบเสิบสานถึงเพียงนี้

ข้าหลวงผู้คุมโทษเองก็ลำบากใจ

“พระนาง พวกบ่าวก็แค่ปฏิบัติตามคำสั่ง ท่านไม่ต้องห่วง พวกเราแค่ทำทีไปอย่างนั้น จะไม่ทำให้ท่านได้แผลเป็นแน่ แต่หากไม่ทำอะไรเลย เกรงว่าฮองเฮาเองก็จะไม่ปล่อยบ่าวไปเช่นกัน…”

กุ้ยเฟยมีสีหน้าเยือกเย็น ออกคำสั่งกับขันทีว่า

“ไปทูลฝ่าบาทเสด็จมาที่นี่! ข้าอยากเห็นเหมือนกัน ว่าในวังแห่งนี้ ใครกันแน่ที่มีอำนาจตัดสินใจ!”

คนชั้นต่ำอย่างเฟิ่งเวยเฉียง คิดว่าได้ครอบครองตราประทับทองแล้วจะจัดการนางอย่างไรก็ได้งั้นหรือ ช่างเพ้อฝันอะไรลม ๆ แล้ง ๆ เสียจริง!

……

ณ ตำหนักฉางสิ้น

ครั้งนี้ไม่มีการคุ้มกันทั้งภายในและภายนอก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฮ่องเต้ทรราชคลายระแวงลง หรือว่าแอบดักซุ่มกันแน่

เฟิ่งจิ่วเหยียนแปลงโฉมมา เพียงโผลตัวกระโดดก็เข้ามาในตำหนักได้

เซียวอวี้นั่งขัดสมาธิอยู่บนตั่งไม้ หลับตาทำสมาธิปรับลมปราณ บริเวณข้างลำคอมีเส้นเงินจากสารพิษปรากฏขึ้นมา

เมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนทิ้งตัวลงบนพื้น เขาก็ลืมตาทั้งสองข้างขึ้น

“ช้าไปหนึ่งเค่อยาม”

น้ำเสียงของเขาเย็นเหยียบ เหมือนจะถามเอาความผิด

“มีเหตุให้ต้องช้านิดหน่อย” เฟิ่งจิ่วเหยียนควักเข็มเงินออกมา “รบกวนท่านปลดเสื้อออกด้วย”

ครานี้ฮ่องเต้ทรราชให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ไม่ได้ลงไม้ลงมือกับนาง

แต่นางก็ยังระมัดระวังเป็นหลัก เผื่อเขาจะเป็นเหมือนครานั้น ที่พอนางฝังเข็มเสร็จ ก็เปลี่ยนสีหน้าทันที

ฝังเข็มไปได้ครึ่งชั่วยาม จู่ ๆ ชายหนุ่มก็เอ่ยปากพูด

“ไม่จำเป็นต้องระแวงขนาดนั้นก็ได้”

“เราบอกแล้ว ว่าจะไม่ฆ่าเจ้า”

คราก่อนที่เขาถูกวางยากำหนัด เพื่อให้นางช่วย จึงรับปากว่าจะไม่ฆ่านาง

แต่เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่เชื่อเขา

สีหน้าของนางยังคงปกติ “ฮ่องเต้รักษาสัจจะเป็นการดีที่สุด เพราะตอนนี้มีแค่ข้าที่ช่วยท่านได้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน