แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 583

บุรุษถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์อันหล่อเหลา

จากการสังเกตอายุน่าจะยังไม่ถึงยี่สิบปี ในดวงตากลับเคร่งขรึมกว่าคนรุ่นเดียวกัน ราวกับถูกแช่อยู่ในยาน้ำแห่งความเกลียดชังมาตลอดทั้งปี

เขามองดูท่าทางของเฟิ่งจิ่วเหยียนที่ประหลาดใจจนถึงกับตะลึงงันด้วยความชอบใจ พร้อมเอ่ยโดยเสียงท้ายขึ้นเสียงสูง

“เป็นอย่างไร จำข้ามิได้หรือ? พี่สะใภ้”

เขากัดฟันหนัก ๆ คำว่า “พี่สะใภ้” ทว่ากลับไม่มีความรู้สึกเคารพแม้แต่น้อย

ร่างกายของเฟิ่งจิ่วเหยียนแข็งเกร็ง ม่านตาสั่นไหว

“อาเจิ้ง...”

คนผู้นั้นได้ยินชื่อเรียกที่คุ้นเคยนี้ ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ดวงตากลับแดงก่ำในทันที

“ห้ามเรียกข้าเช่นนี้!

“ก่อนหน้านี้เจ้าเคยเป็นพี่สะใภ้ข้า ตอนนี้ เจ้าใช้สถานะใด?

“ดังนั้น...อย่ามาทำท่าทางที่ดูสนิมสนมกับข้าเสียเหลือเกิน ข้ารู้สึกรังเกียจ!”

ปลายนิ้วของเฟิ่งจิ่วเหยียนเย็นวาบ

เมื่อมองเห็นใบหน้าดวงนั้นที่มีส่วนคล้ายกับต้วนไหวซวี่ ในเสี้ยววินาทีนั้นในดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความขมขื่น

นางรู้สึกดีใจที่ต้วนเจิ้งยังมีชีวิตอยู่

เมื่อนึกย้อนไปถึงครั้งแรกที่พบเขา เขามีอายุเพียงสิบสามสิบสี่ปีเท่านั้น ทั้งตัวคนดูผอมแห้ง อ่อนแอขี้โรค พูดจาตะกุกตะกัก ไม่กล้าสบตากับคน เป็นหนุ่มน้อยที่มองดูเหมือนกระต่ายน้อย

ต้วนไหวซวี่แนะนำนางให้เขารู้จัก หนุ่มน้อยกลับก้มหน้าอย่างขลาดกลัว ทว่าก็ใจกล้าเรียกนางว่า “พี่สะใภ้”

ในเวลานั้น นางและต้วนไหวซวี่วางแผนจะสมรสกัน ทว่าสุดท้ายก็มิได้จัดพิธี ต้วนไหวซวี่พยายามทำความเข้าใจกับเขาใหม่

ทว่าเด็กน้อยกลับยึดมั่นไม่เปลี่ยนแปลง

ต่อมาอาการป่วยของเขาเริ่มดีขึ้น และพูดมากขึ้น เขายังมอบตั๊กแตนที่สานเองกับมือให้กับนาง นางก็มองเขาเหมือนเป็นน้องชายตนเอง ในที่เซียวหยาจวีก็ยังเหลือห้องไว้สำหรับเขา วางแผนว่าหลังจากสมรสก็จะรับเขาไปอยู่ที่นั่น

หลังจากเขารู้เรื่องนี้ ก็ดีใจอย่างมาก ดวงตานั้นเปล่งประกาย

ทว่า...ต้วนไหวซวี่ตายแล้ว

หลังจากที่ต้วนไหวซวี่จากไป นางก็เคยกลับไปตามหาต้วนเจิ้ง

นั่นคือญาติเพียงคนเดียวของเขา แน่นอนว่าก็เป็นญาติของนางด้วย

นางจะดูแลเด็กคนนี้เป็นอย่างดีแทนต้วนไหวซวี่

ทว่ารอจนนางไปถึง กลับได้ยินว่าต้วนเจิ้งไม่ยอมรอพี่ชายพี่สะใภ้มารับตน ก็เดินออกจากหมู่บ้านไปเพียงลำพัง และโชคร้ายถูกหมาป่ากัดตาย...

ในตอนนี้ เมื่อเห็นต้วนเจิ้งยืนอยู่ตรงหน้านางและมีชีวิตอยู่ ในใจของเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกสับสนจนหาที่เปรียบมิได้

นางดีใจที่เขายังมีชีวิตอยู่

“เจ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว” น้ำเสียงของนางฟังดูอ่อนโยนลง ไม่เย็นชาและไร้ความปรานีเหมือนยามปกติ

ทันใดนั้นพลันเกิดความสงสัยมากมาย

อย่างเช่น เหตุใดต้วนเจิ้งถึงเข้าร่วมกับพรรคเทียนหลง? เหตุใดเขาถึงต้องการสังหารนาง? เหตุใดถึงมองนางด้วยแววตาโกรธแค้นเช่นนี้?

“พรรคเทียนหลงทำสิ่งใดให้เจ้า? ต้วนเจิ้ง เจ้ารู้หรือไม่ว่า พี่ชายของเจ้าถูกพวกเขา...”

ในใจของต้วนเจิ้งรู้สึกเหน็บหนาว

เขาไม่ยอมให้นางเรียกตนว่า “อาเจิ้ง” นางก็เปลี่ยนคำเรียกอย่างรวดเร็วเสียจริง

นี่เป็นการยอมรับทางอ้อมว่า นางกับตระกูลต้วนและเขาไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ อีกแล้วอย่างนั้นหรือ!

เขาเอ่ยขัดจังหวะนางทันที

“หรือเจ้าก็มิควรถามข้าว่า หลายปีมานี้มีชีวิตอยู่อย่างไร?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน