แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 585

เฟิ่งจิ่วเหยียนมั่นใจว่า ต้วนไหวซวี่ตายไปแล้ว

ร่างของเขาเป็นนางที่ฝังเองกับมือ...

ต้วนเจิ้งมองดูปฏิกิริยาของนาง พร้อมทั้งหรี่ตา

เขาเย้ยหยัน

“เป็นอย่างไร มิดีใจหรือ?

“ได้ยินว่าพี่ชายข้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้ารู้สึกผิดหรือ? มิกล้าเผชิญหน้ากับเขาหรือ?

“ก็อาจจะใช่ เจ้ายุ่งเกี่ยวกับบุรุษคนอื่น แล้วเจ้าจะมีหน้าไปพบพี่ชายข้าได้อย่างไร...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเมินเฉยต่อคำพูดไร้สาระเหล่านั้นของเขา แววตาของนางเคร่งขรึมและเย็นชา ภายในกลับมีเปลวไฟที่ลุกโชน

“เขายังมีชีวิตอยู่จริงหรือ ต้วนเจิ้ง พูดความจริงมา!”

ต้วนเจิ้งก้มหน้าลง “ความจริงก็คือ พี่ชายข้ายังมีชีวิตอยู่! เจ้าก็คงรู้เรื่องข้อตกลงห้าปีนั้นกระมัง เหตุใดเจ้าถึงไม่ลองคิดดูว่า หากพี่ชายข้าตายแล้ว พรรคเทียนหลงของเขาเหตุใดจะยังคงรักษาข้อตกลงนั้นอยู่ พวกเขาเป็นพวกโง่เขลาหรือ!”

หัวใจของเฟิ่งจิ่วเหยียนสั่นไหวอย่างรุนแรง

ก็จริงอยู่ หากข้อตกลงห้าปียังอยู่ สิ่งใดถึงจะสามารถรับประกันได้ว่าข้อตกลงนี้จะยังคงได้รับการปฏิบัติ? อย่างไรเสียก็เป็นข้อตกลงที่ตกลงกันด้วยปากเปล่า สามารถยึดตามการตายของฝ่ายหนึ่ง โดยอีกฝ่ายก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรักษาข้อตกลง โดยเฉพาะยิ่งเป็นพวกพรรคเทียนหลงนั่นด้วยแล้ว

ดังนั้น ต้วนไหวซวี่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะยังมีชีวิตอยู่...

ในใจของเฟิ่งจิ่วเหยียนสับสนวุ่นวาย

ในแง่หนึ่งนางก็เชื่อ อีกแง่หนึ่งก็สงสัย บางทีนี่อาจจะเป็นกลอุบายของพรรคเทียนหลง เพื่อจะสังหารนาง จึงส่งต้วนเจิ้งมาทำให้นางหวั่นไหว

ทว่าในเวลานี้ ต้วนเจิ้งกลับยิ้มอย่างโอหัง เหมือนกับนักล่าที่มีความสุขกับการควบคุมอำนาจชี้เป็นชี้ตายของเหยื่อ เขาเอ่ยหลอกล่อ

“อยากรู้หรือไม่ว่าพี่ชายข้าอยู่ที่ใด? เจ้าสังหารฮ่องเต้สุนัขผู้นั้นแล้ว ข้าก็จะบอกเจ้า”

เฟิ่งจิ่วเหยียนก้าวไปข้างหน้า จับคอเสื้อของเขา และกำหมัดแน่น

“หากเขายังมีชีวิตอยู่ เหตุใดเขาไม่มาหาข้า?

“หากเขายังมีชีวิตอยู่ เหตุใดตอนนี้เจ้าถึงเพิ่งมาหาข้า?

“บอกมา เพราะเหตุใด?”

ต้วนเจิ้งเพ่งมองดวงตาของนางอย่างนิ่ง ๆ

“เป็นอย่างไร? ตอนนี้รีบแล้วหรือ?

“หากอยากรู้เรื่องนี้จริง ๆ ก็ทำตามที่ข้าบอก ไปสังหารฮ่องเต้สุนัขผู้นั้น! หรือว่า เจ้าหลงรักเขาแล้ว มิอาจตัดใจได้?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วแน่น และถามเขาว่า “บอกข้ามา พี่ชายเจ้าอยู่ที่ใด”

ต้วนเจิ้งเอียงศีรษะมองนาง ในดวงตามีอารมณ์ที่บิดเบือนจากความจริง

วินาทีก่อนหน้าเขายังยิ้มจนคิ้วตาเหยียดตรง เพราะเห็นนางร้อนใจ นางจึงเกิดความรู้สึกประหม่า

ทว่าวินาทีนี้ เมื่อเห็นนางมิตอบว่าหลงรักฮ่องเต้สุนัขผู้นั้นหรือไม่ และเห็นนางลังเล เขาก็เหมือนกับสัตว์ป่าที่ฉุนเฉียว

เขาตะคอกด้วยเสียงต่ำ: “เหตุใดไม่ตอบข้ามาตามตรง! ความจริงเจ้าลืมพี่ชายข้าไปนานแล้ว!”

เขาโมโหราวกับถูกทรยศอย่างร้ายแรง

เพียะ!

เฟิ่งจิ่วเหยียนตบไปหนึ่งฉาด ศีรษะของต้วนเจิ้งถูกตบจนเอน และเอียงไปด้านหนึ่ง

เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น และมองไปทางสตรีที่อยู่ตรงหน้า

นึกไม่ถึงว่านางจะลงมือตบเขาจริง ๆ!?

ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ได้สติแล้วหรือไม่! บอกมา! ต้วนไหวซวี่อยู่ที่ใดกันแน่!”

ต้วนเจิ้งถูกตบ เขาใช้ปลายลิ้นแตะกระพุ้งแก้ม และหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ข้าบอกแล้วว่า นำหัวของฮ่องเต้สุนัขมาแลก มิเช่นนั้น ต่อให้เจ้าสังหารข้า ข้าก็จะไม่บอกเจ้า”

แววตาของเขาเผยให้เห็นความเกรี้ยวกราด “มาเลย สังหารข้าเลย! ทรมานข้าเลย!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองดูเขา เมื่อนึกถึงตอนที่เขายังเด็ก มีดที่ชักออกจากฝักในแขนเสื้อ สุดท้ายก็ชักกลับลงไป

นางรีบหันหลังในทันที

“ชีวิตคนนั้นสำคัญ เจ้าจะเอาแต่ใจก็ย่อมได้ ทว่าก็ต้องดูว่าพี่ชายเจ้าจะรอไหวหรือไม่”

ต้วนเจิ้งไม่หลงกล “ใช่แล้ว ฮ่องเต้สุนัขมีชีวิตอยู่อีกหนึ่งวัน พี่ชายข้าก็จะได้รับความทรมานอีกหนึ่งวัน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน