แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 586

ภายในห้องมืดสนิท ต้วนเจิ้งรู้สึกตัวแล้ว ทว่าร่างกายถูกมัดติดกับเก้าอี้ ปากก็ยังถูกอุดอยู่ ไม่มีทางช่วยเหลือตนเองได้ และขอความช่วยเหลือก็ไม่มีทางเช่นกัน

เขาเหมือนกับหมาป่าหิวโหยที่ดุร้าย จ้องมองไปที่ประตู และอยากรู้ว่าเมื่อใดเฟิ่งจิ่วเหยียนจะกลับมา

นางต้องรู้แล้วว่า เขาแสร้งลวงให้สับสน โดยให้นักฆ่าไปโอบล้อมตงฟางซื่อ...

เมื่อครั้งแรกที่พบนาง นางยืนอยู่ข้าง ๆ พี่ชาย สีหน้าไร้ความรู้สึก บนตัวมีไอแห่งความแค้น ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง

ทว่าตามด้วยเสียงที่เขาเรียกว่า “พี่สะใภ้” ในดวงตาที่สงบนิ่งของนางนั้นราวกับรู้สึกเบิกบานขึ้นมา

เขาคิดว่า ครอบครัวของพวกเขาจะอยู่ด้วยกันไปตลอดกาล

ทว่าโชคชะตามักจะเล่นตลกกับคนเรา...

ขณะที่ต้วนเจิ้งกำลังนึกย้อนไปถึงอดีต จู่ ๆ ประตูก็เปิดออก

เขามองไปทางนอกประตูอย่างระแวดระวังในทันที

ทว่ากลับเห็น เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมในมือยังถือกล่องอาหาร

......

ต้วนเจิ้งหิวมาทั้งวันแล้ว เมื่อเห็นอาหารที่เฟิ่งจิ่วเหยียนนำมา เขากลับปฏิเสธเสียงแข็ง

“เอาไปพ้น! ข้าไม่กิน!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“อาหารก่อนถูกประหารตัดหัว เป็นมื้อสุดท้าย”

ต้วนเจิ้ง: !

“เจ้าต้องการจะสังหารข้า?! พี่ชายข้าจะมิปล่อยเจ้าไปแน่!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันจับคางเขาไว้ พร้อมกับเย้ยหยัน

“มิสังหารเจ้า จะปล่อยให้เจ้าลอบทำร้ายข้า และสังหารสหายข้าหรือ?

“อีกอย่างข้าลงมือได้อย่างฉับไว ไม่มีทางทิ้งร่องรอยใด ๆ แล้วผู้ใดจะรู้ว่าข้าสังหารเจ้า?”

คิ้วทั้งสองข้างของต้วนเจิ้งขมวดเป็นปม

เขายังคงมิอยากเชื่อว่า สตรีที่เคยเอ็นดูเขาเหมือนกับน้องชายแท้ ๆ ตอนนี้จะใจร้ายใจดำสังหารเขาได้เช่นนี้

แววตาของเขาเยือกเย็น พร้อมกับเอ่ยท้าทาย

“หากเจ้าสังหารข้า ก็อย่าคิดว่าจะได้รู้ว่าพี่ชายข้าอยู่ที่ใด”

เฟิ่งจิ่วเหยียนสะบัดคางเขา และถอนหายใจ

“พี่ชายเจ้ารึ? อาเจิ้ง เจ้าดูเหมือนมิสนใจความปลอดภัยของเขาสักเท่าใด คิดว่าหลายปีมานี้เขาคงใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย

“แล้วเหตุใดข้าจักต้องไปหาเขาด้วยเล่า?

“อีกอย่าง เจ้าก็รู้มิใช่หรือว่า ข้ามีบุรุษอื่นแล้ว...”

ต้วนเจิ้งกัดฟันขบกราม

“โอ้! ที่แท้เจ้าก็ใจร้ายใจดำเช่นนี้!”

ดวงตาของเขาแดงก่ำ และดูน่ากลัว “หญิงอสรพิษ! พี่ชายข้ามิควรช่วยเจ้าเลย!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนดูท่าทางเมินเฉย

“เป็นเขาที่เต็มใจต่างหาก ข้ามิได้ขอร้องให้เขาช่วยชีวิตข้า”

“เจ้า! สตรีไร้หัวใจอย่างเจ้า! เจ้ารู้หรือไม่ว่าหลายปีมานี้พี่ชายข้าต้องทนทุกข์ทรมาน!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตัวสั่นเทา ทว่าในดวงตากลับแฝงรอยยิ้ม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน