แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 598

ทั่วร่างของเซียวอวี้ราวกับถูกฟ้าผ่าไปในทันที

นางกำลังทำอันใดกัน!

ทั่วร่างของเซียวอวี้พลันแข็งทื่อ คิ้วที่ขมวดเป็นปมเมื่อครู่นั้น พลันผ่อนคลายลงราวกับภูเขาหิมะที่ถูกความอบอุ่นของแสงอาทิตย์สาดส่องลงมาในทันที

เสมือนกับแผ่นดินที่แห้งแล้งได้มาพบเจอกับความชุ่มฉ่ำของน้ำฝน ราวกับขอนไม้ที่แห้งตายได้ฟื้นคืนชีพกลับมายามวสันตฤดู

จิตใจของเขาที่แห้งเหือดมาเนิ่นนาน ราวกับมีบุปผาผลิดอกออกบานขึ้นมาในชั่วพริบตา ยามที่ดอกไม้สั่นไหวเบา ๆ นั้น ความรู้สึกหอมหวานปมซาบซ่านพลันแผ่ซ่านไปทั่วหน้าอก จนหลอมรวมมาเป็นเปลวเพลิงอันร้อนแรง

ในครานี้ เป็นนางที่ยอมถอดหน้ากากของตนเองออกมา

นางยอมออกมาเพื่อเผชิญหน้ากับเขาแล้วงั้นหรือ!

เซียวอวี้คว้าด้านหลังคอของนางเอาไว้ ก่อนจะพรมจูบตอบกลับไป

เฟิ่งจิ่วเหยียนมิได้ผลักเขาออกไป ยิ่งทำให้เซียวอวี้ได้ใจมากกว่าเดิม

หัวใจที่ราวกับมีเพลิงไฟร้อนรุ่มอยู่ในนั้น เซียวอวี้พลันใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวของนางเอาไว้ ก่อนจะยกตัวนางขึ้นวางบนโต๊ะทรงงานของตัวเอง อ้อมแขนอันแข็งแกร่งกักขังเฟิ่งจิ่วเหยียนเอาไว้ ก่อนจะพรมจูบต่อไปมิยอมปล่อยให้นางได้หนีหายจากไปอีก

สิ่งที่เซียวอวี้นึกไม่ถึงก็คือ นางกลับยกมือขึ้นมาคล้องคอเขาเอาไว้

เซียวอวี้ถือว่าจูบอันเร่าร้อนในครานี้ ถือเป็นจูบครั้งสุดท้าย

ทว่า เพียงแค่ได้ถลำลึกลงไปแล้วก็ยากที่จะห้ามใจตนเองกลับมาได้

เขาในยามนี้รู้สึกว่าตนเองกำลังจะกลายเป็นบ้า

เดิมทีนางเป็นฮองเฮาของเขา เหตุใดเขาต้องยินยอมยกนางให้กับผู้อื่นด้วยเล่า!

คนที่มาทีหลัง เหตุใดจักมาช่วงชิงไปก่อนคนที่มาก่อนไม่ได้!

ทุกอย่างล้วนแต่ขึ้นอยู่กับความสามารถของตัวเอง

รสจูบของเซียวอวี้ ทั้งรุนแรงและเอาแต่ใจ ในที่สุด เขาก็ไม่อาจอดทนต่อไปได้อีก ก่อนจะอุ้มเฟิ่งจิ่วเหยียนขึ้นและเดินเข้าไปภายในห้องบรรทมในทันที

ผ้าม่านภายในห้องบรรทมถึงกับหล่นลงพื้น กลิ่นหอมจาง ๆ ที่ลอยออกมา พร้อมด้วยความอบอุ่นภายในห้องที่เพิ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ

เซียวอวี้กดร่างของคนตัวเล็กลงบนเตียง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาที่เขามักจะแสดงออกมานั้น ในยามนี้ ดวงตาทั้งสองข้างกลับร้อนแรงราวกับมีเพลิงลุกไหม้

เขามองดูใบหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนที่อยู่ตรงหน้า ทั้งแพขนตาของนาง สันจมูกโด่งดั่งคันสร ริมฝีปากสีแดงระเรื่อยของนาง

เซียวอวี้พลันก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของนางอย่างไม่ลังเลเลย

เรียวลิ้นที่พันกัน เซียวอวี้จึงพรมจูบไล่จากริมฝีปากล่างของนาง มือไม้พลางค่อย ๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ของนางไปด้วย ก่อนจะไล่พรมจูบตั้งแต่ลำคอระหงส์จงเลื่อนลงไปที่ทรวงอก...

เฟิ่งจิ่วเหยียนที่วางมือไว้บนไหล่ของเขานั้น ยามที่คิดจะผลักเขาออกไป หากแต่นัยน์ตาที่พร่ามัว ทำให้นางยั้งเรี่ยวแรงเอาไว้ ก่อนจะปล่อยแขนของตัวเองให้วางเอาไว้บนไหล่ตามเดิม

ดวงตาของเซียวอวี้คล้ายกับมีเปลวเพลิงกำลังร่ายรำไปในทันที เขาในยามนี้มิต่างกับอสูรร้ายที่ถูกขังกรงเอาไว้และพร้อมจะปลดเปลื้องราวจากพันธนาการทั้งหมด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน