แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 599

เซียวอวี้นั่งอยู่บนหัวเตียง ทั่วร่างเพียงสวมเสื้อคลุมเอาไว้หลวม ๆ เท่านั้น พลางเผยให้เห็นหมัดกล้ามเนื้อที่อันล่ำสัน ที่มีเหงื่อไหลออกมาเล็กน้อย

ใบหน้าที่รูปงามพลางแสดงสีหน้าความเกียจคร้านออกมาเล็กน้อย หางตายังคงเจือไปด้วยรอยเปื้อนสีแดง ผมเผ้าที่เคยเกล้าเอาไว้ ในยามนี้กับยุ่งเหยิง

ในยามนี้ เขาจ้องมองไปยังเฟิ่งจิ่วเหยียนที่นั่งอยู่ข้างเตียง

นางค่อย ๆ สวมใส่อาภรณ์ของตนเองลงไปทีละชิ้น ผมที่เกล้ามัดขึ้นไปใหม่ ทุกอริยาบถของนาง ในสายตาของเซียวอวี้แล้วนั้น มันเต็มไปด้วยความสบายตาสบายใจ ทั้งยังทำให้ภายในใจของเขาเกิดอาการร้อนรุ่มขึ้นมาไม่น้อย

เซียวอวี้มิคิดเลยว่า ตนเองจักมีโอกาสได้โอบกอดนางอีกครั้ง

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ราวกับเพียงแค่ความฝันฉากหนึ่ง

ยามที่เฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังจะลุกออกไปนั้น เซียวอวี้ก็สวมกอดนางจากด้านหลังในทันที

“อย่าไปเลย เราจักช่วยคนให้เจ้า…”

เขามิอยากเห็นนางตกตายไปได้

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเอ่ยตัดบทเขาออกมาด้วยความใจเย็น

“นี่คือเรื่องของหม่อมฉันเพคะ”

เซียวอวี้มิยอมปล่อยมือ ก่อนจะกดคางของตนเองลงบนไหล่ของนาง “จิ่วหยาน เจ้ายังมีเราอยู่ในใจ อีกทั้งร่างกายของเจ้าเป็นคนของเราแล้ว เจ้าเป็นสตรีของเรา...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่จริงจัง

“เรื่องที่ทั้งท่านและข้าต่างก็ยินยอมพร้อมใจกันนั้น มีสมควรนำมาเกี่ยวพันกันไปทั้งชีวิตของกันและกันได้ ทั้งยังมีอาจลากเรื่องราวอื่น ๆ ให้เข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้อีกด้วย”

ภายในใจของเซียวอวี้พลันรู้สึกเย็นเยียบขึ้นมา

เขาไม่อยากจะเชื่อเลย ว่านางจักมีความคิดเช่นนี้

เขาบีบตัวนางให้หันเข้ามาหาตน เพื่อให้นางได้มองหน้าเขาชัด ๆ “เจ้าหมายความว่าอะไรกัน? พวกเราได้กระทำฉันสามีภรรยากันแล้ว เจ้ายังมิคิดจะรับผิดชอบเราอีกหรือ? หรือว่า หรือว่าเจ้ายังอยากไปอยู่กับต้วนไหวซวี่อีก!”

เขารู้สึกโกรธยิ่งนัก

สตรีผู้นี้ ต้องการอะไรกันแน่?

เฟิ่งจิ่วเหยียนจ้องมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงจัง

“หม่อมฉันยังไม่ได้แต่งกับผู้ใด มิจำเป็นต้องเก็บพรหมจรรย์ของตนเองเอาไว้เพื่อผู้ใดเพคะ

“สำหรับหม่อมฉันแล้ว หม่อมฉันสามารถรักท่านเฉกเช่นบุรุษรักสตรีได้ ในเมื่อน้ำบ่อเข้าใกล้น้ำโคลนฉันใด ความรู้สึกย่อมมิอาจหักห้ามใจได้ฉันนั้น ทว่า คงมิอาจเรียกมันว่าความสัมพันธ์แบบสามีภรรยาได้”

นัยน์ตาของเซียวอวี้พลางแดงก่ำไปในทันที

เขาจับไหล่ของนางเอาไว้แน่น พลางพยายามระงับอารมณ์โกรธของตนเอง ก่อนจะกล่าวออกมา

“เฟิ่งจิ่วเหยียน! เจ้ามันสตรีใจโลเล! ในเมื่อเจ้าไม่อยากรับผิดชอบเรา เหตุใดต้องมายั่วยุเราด้วย! เจ้าต้องการอันใดจากเรากันแน่?

“ร่างกายของเราล้วนแต่มอบให้เจ้าไปแล้ว แต่เจ้ากลับโยนมันทิ้งไป!”

เมื่อเห็นท่าทางที่โกรธเกรี้ยวและเต็มไปด้วยความเศร้าใจของเซียวอวี้นั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนถึงกับแข็งค้างไปในทันที

เขาอยากให้นางรับผิดชอบ?

ท่านยังมีท่าทีเป็นฮ่องเต้ผู้หยิ่งผยอง ทรงอำนาจและองอาจอยู่อีกหรือไม่?

“ในเมื่อท่านพูดออกมาเช่นนี้ เช่นนั้นเรามาหารือกัน เป็นผู้ใดที่ร้อนรนกดอีกฝ่ายลงเตียง เป็นผู้ใดที่ปลดเปลื้องอาภรณ์ของอีกฝ่าย เป็นผู้ใดที่ขอร้องให้ฝ่ายตรงข้าม...”

เซียวอวี้โต้กลับในทันที: “เป็นเจ้าที่จูบเราก่อน เป็นเจ้าที่ยั่วยุเราก่อน”

จู่ ๆ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็พูดไม่ออกไปในทันที

พลางถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน