แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 600

กลางดึกนั้น ไทฮองไทเฮาต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคกระเพาะอาหาร พระนางได้แต่คร่ำครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด

หมอหลวงถูกเรียกตัวไปแล้ว ฝั่งของฝ่าบาทเองสมควรที่จะทราบสถานการณ์เช่นกัน

ในเมื่อเป็นเรื่องเร่งด่วนเช่นนี้ หลิวซื่อเหลียงจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากต้องเข้าไปรายงานสถานการณ์ด้านในตำหนัก

เมื่อเห็นว่าประตูกั้นด้านในตำหนักถูกปิดสนิทนั้น ยามที่กำลังจะเอื้อมเอามือผลักเข้าไปด้านใน จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงที่ทำให้ใจตนเองเต้นรัวและใบหน้าของตนเองต้องเผลอแดงก่ำออกมา

พระเจ้า!

ด้านในนั้น...

หลิวซื่อเหลียงก้าวถอยไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว และรีบหันกายวิ่งหนีไปทันที

สตรีที่อยู่ภายในห้องบรรทมนั้น มาจากที่ใด ? !

ยามที่หลิวซื่อเหลียงวิ่งออกมานั้น เขาบังเอิญเจอเข้ากับเฉินจี๋

เมื่อเห็นเสื้อผ้าอาภรณ์ที่อยู่ในมือของเฉินจี๋แล้ว หัวใจของหลิวซื่อเหลียงพลันเกิดอาการเต้นแรงขึ้นมา

นี่ นี่ นี่... นี่มันอาภรณ์ของบุรุษ!

เมื่อครู่ หากเขาได้ยินไม่ผิดไปละก็ หรือว่า ผู้ที่คอยปรนนิบัติฝ่าบาทอยู่ด้านในนั้น หาใช่สตรีไม่ แต่เป็นบุรุษเช่นนั้นหรือ? !

จบกัน!

เหตุใดฝ่าบาทถึงเลอะเลือนเช่นนี้ได้กัน!

เฉินจี๋ที่มิรู้ว่าหลิวซื่อเหลียงคิดสิ่งใดอยู่นั้น เขากลับสัมผัสได้ว่าราตรีนี้ชักแปลกพิกล

ภายในตำหนักใน

ในอ่างอาบน้ำนั้น

เซียวอวี้ที่ได้ทำตามใจของตัวเองแล้วนั้น

ยามที่อยู่ชายแดนใต้ในครานั้น เขาเอาตัวมาบังลูกธนูให้กับนาง ทั้งนางและเขาต่างก็อยู่ในบ่อน้ำด้วยกัน เพื่อให้เขาประคองสติต่อไปได้ ในครานั้นเขาก็อยากจะทำเช่นนั้นกับนางเหมือนกัน

ผิวน้ำแกว่งสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง ทั้งยังกระเพื่อมออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เซียวอวี้ยังคงทำต่อไปอย่างไม่หยุดพัก

การกรากกรำในคราวนี้ ทำเอาเฟิ่งจิ่วเหยียนเหนื่อยล้ายิ่งนัก

ทว่า ในอ่างน้ำสบายตัวยิ่งนัก

นางปล่อยร่างของตนเองให้จมลงไปอยู่ในนั้นอย่างไม่รู้ตัว

ภาพตรงหน้าพลันค่อย ๆ พล่ามัว

ยามที่เซียวอวี้อุ้มนางขึ้นมาจากน้ำนั้น นางยังพอมีสติอยู่บ้าง

ทว่า ไม่นานก็ผล็อยหลับไป

หากแต่นางมิรู้เลยว่า หลังจากที่เซียวอวี้อุ้มนางมาวางไว้บนเตียงนั้น พลางเช็ดตัวและผมเผ้าให้นางเสียจนแห้งสะอาด ก่อนจะกอดนางเอาไว้

เฟิ่งจิ่วเหยียนที่ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วนั้น ไม่นานนักนางก็ตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน

หลังจากผ่านไปได้หนึ่งชั่วยาม นางก็ฟื้นขึ้นมา

ภายในห้องบรรทมหาได้มีผู้ใดอยู่ไม่ นอกจากนางคนเดียว

ยามที่เฟิ่งจิ่วเหยียนเลิกผ้าห่มขึ้นมานั้น นางหาได้มีอาภรณ์สิ่งใดอยู่บนตัวไม่ ทว่า กลับมีร่องรอยสีกุหลาบอยู่เต็มไปทั่วร่าง

อีกทั้ง ยังมีอาการไม่สบายเล็กน้อยระหว่างขาอีกด้วย

ข้างเตียง มีชุดเสื้อผ้าที่ถูกพับเก็บเอาไว้อย่างเรียบร้อยและหน้ากากของนาง

……

เมื่อเซียวอวี้กลับมาจากตำหนักวั่นโซ่วนั้น บนเตียงก็มิมีใครอยู่แล้ว

เขานึกใจหายไปครู่หนึ่ง

หลิวซื่อเหลียงที่เอ่ยรายงานตัวอยู่ด้านนอกตำหนักนั้น

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ รุ่ยอ๋องเสด็จมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน