แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 601

เมืองอวี่ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของเมืองหลวง

สี่วันให้หลัง เฟิ่งจิ่วเหยียนก็เดินทางมาถึงเมืองอวี่

ต้วนเจิ้งติดตามนางไปตลอดทาง ด้วยสายตาที่มืดครึ้ม

ในด้านหนึ่ง เขารู้สึกซาบซึ้งใจ ที่นางยอมเสี่ยงชีวิตของตนเองเพื่อไปยังเจดีย์เก้าชั้น เนื่องจาก หร่านชิวผู้นั้นพูดอยู่ตลอดเวลาว่าต้องการช่วยเหลือพี่ชายของเขา ครั้นได้ยินว่าพี่ชายถูกขังอยู่ในเจดีย์เก้าชั้น หร่านชิวกลับยอมแพ้

ทว่าในอีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วเหยียนกลับไปพัวพันกับฮ่องเต้สุนัขนั้น ซึ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก

ในที่สุด วันนี้ ยามที่ทั้งสองกินมื้อเย็นที่โรงพักแรม ต้วนเจิ้งก็อดรนทนไม่ไหวแล้ว

เขาวางกระแทกตะเกียบลงอย่างแรง

“สรุปว่าเจ้ามีแผนอย่างไร ยังต้องการจะอยู่ด้วยกันกับพี่ชายของข้าหรือไม่!”

หากต้องการ เหตุใดถึงยังไปทำเช่นนั้นกับฮ่องเต้ด้วย

หากไม่ต้องการ ไยจะต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเหลือพี่ชายด้วยเล่า

เฟิ่งจิ่วเหยียนคีบอาหารอย่างใจเย็น “กินเถอะ”

ในสายตาของนางนั้น เห็นเขาเป็นเพียงเด็กที่ยังไม่รู้จักโต

ดังนั้น สำหรับบางคำพูด ก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เขาฟัง

ครั้งนี้การไปที่เจดีย์เก้าชั้น นางทำไปตามอารมณ์และความมุ่งมั่นเท่านั้น ไม่มีความมั่นใจว่าจะประสบความสำเร็จได้หรือไม่

การมีชีวิตอยู่หรือตายไม่แน่นอน ไยจะต้องคิดอื่นใดให้มากมาย

อย่างไรก็ตามมีสิ่งหนึ่ง ที่นางมั่นใจ นางรู้สึกหวั่นไหวกับเซียวอวี้จริง ๆ มิเช่นนั้นคงไม่ยอมมีความสัมพันธ์อันชั่วครู่กับเขาแน่ สำหรับต้วนไหวซวี่นั้น นางก็เต็มใจที่จะช่วยชีวิตเอาไว้...

ต้วนเจิ้งข่มกลั้นความขุ่นเคืองไว้ในอก กลัดกลุ้มเป็นพิเศษ

“ข้าไม่กินแล้ว!”

พูดจบแล้ว เขาพลันหันหลังกลับและเดินขึ้นไปที่ห้องชั้นบน

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ตามใจเขา

หากไม่อยากกินก็อย่ากิน อาหารน้อย ๆ แค่นี้ นางคนเดียวยังกินไม่อิ่ม!

ชั่วครู่ต่อมา ปรากฏอีกเงาร่างหนึ่งมานั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม

เดิมนางคิดว่าเป็นต้วนเจิ้งไอ้เด็กเวรนั้นที่กลับมา “ไฉนบอกว่าไม่กิน...”

เพิ่งจะเอ่ยไม่ถึงครึ่ง ก็พลันหยุดชะงัก

ฝ่ายตรงข้ามนั่งลงอย่างครอบงำ และมีรอยยิ้มในดวงตาสีรัตติกาลนั้นด้วย

“อะไรกัน จำไม่ได้แล้วรึ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกว่าในสมองมีเสียง “อื้ออึง”

เซียวอวี้?

เหตุใดเขาถึงมาอยู่ในเมืองอวี่?

เซียวอวี้เห็นว่านางงุนงง จึงบอกนางตามตรง

“เราจะไปภูเขาอวี้หลิงกับเจ้า”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันสูญเสียความสงบนิ่ง

“ท่านเสียสติไปแล้วรึ!”

เซียวอวี้กล่าวด้วยความใจเย็น

“นั่งลง กินข้าวเป็นเพื่อนเราหน่อย”

ตอนนี้เฟิ่งจิ่วเหยียนจะมีอารมณ์กินข้าวได้อย่างไร

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน