แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 61

กุ้ยเฟยมีท่วงท่าสง่างามเด็ดเดี่ยว แตกต่างจากท่าทางอ่อนแอตอนที่อยู่กับฮ่องเต้ ยามอยู่ต่อหน้าฮองเฮา แววตาก็แฝงไปด้วยแววยั่วยุ่

“ต้องขออภัยด้วยจริง ๆ ที่หม่อมฉันมาสาย

“เป็นเพราะฝ่าบาทเป็นห่วงหม่อมฉัน จึงกำชับอยู่นาน กว่าจะยอมปล่อยหม่อมฉันมา”

สายตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเย็นชา ไร้แววไหวหวั่น

“ฝากทูลฝ่าบาทด้วย เขาไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง ข้าจะดูแลกุ้ยเฟยเป็นอย่างดี”

นางย้ำคำว่า “ดูแล” เสียงหนัก

แต่กุ้ยเฟยหาได้กลัวไม่ ซ้ำยังป้องปากหัวเราะ เสียงใสดั่งกระดิ่งเงิน

“คงไม่ใช่ว่าฮองเฮาลืมไปแล้วหรอกกระมัง? เมื่อเช้าฝ่าบาทยังตรัสอยู่เลย ว่าท่านต้องใช้คุณธรรมชนะใจคน ไม่ควรเอะอะอะไรก็จะลงโทษคนอื่นอยู่นั่น”

ต่อมา นางก็เดินเฉียดผ่านไป นั่งลงในกระโจมที่พัก รอบด้านมีแต่คนเข้ามาปรนนิบัติรับใช้นาง

เหล่านางสนมเห็นการกระทำของกุ้ยเฟย นางทำเช่นไร พวกนางเองก็ทำเช่นนั้น

ฮองเฮาแค่ให้พวกนางมาฝึกที่สนามม้าหลวง ไม่ได้บอกว่าพวกนางต้องฝึกไปถึงขั้นไหนเสียหน่อย

ดังนั้นแต่ละคนจึงเริ่มแอบอู้

เหลียนซวงเห็นแบบนั้นก็โมโหอย่างมาก

“พระนาง พวกนางไม่เหมือนมาขี่ม้าเลย มีแต่แอบอู้ทั้งนั้น!”

แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเย็นชา มองไปทางนางสนมเจียที่กำลังขี่ม้าอยู่ไม่ไกล

“โอกาสสำหรับทุกคนจะเสมอกัน ขึ้นอยู่กับว่าจะคว้ามันไว้ได้หรือไม่”

ยิ่งไปกว่านั้น เป้าหมายที่นางจัดการแข่งขันขี่ม้าโปโลขึ้นมา ก็ไม่ได้พุ่งมาที่คนพวกนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่พุ่งไปที่กุ้ยเฟยต่างหาก…

สนามม้าหลวงกว้างใหญ่ ไม่เพียงแค่เอาไว้ขี่ม้า แต่ยังมีสถานที่ให้พักผ่อนหย่อนใจแก่คนมียศถาบรรดาศักดิ์

คนที่ไม่อยากขี่ม้า ซึ่งนำโดยกุ้ยเฟย ต่างไปสุมหัวกันเล่นไพ่นกกระจอกและพูดคุยสัพเพเหระที่สนามอีกแห่ง

มีเพียงนางสนมเจียและเสียนเฟยเท่านั้นที่ยังฝึกอยู่

สองสามวันผ่านไปก็ยังคงเป็นเช่นนี้

กลางวันเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่ที่สนามม้าหลวง ส่วนกลางคืนก็ตรงไปที่ตำหนักฉางสิ้น เพื่อถอนพิษให้ฮ่องเต้

ส่วนเขาก็จะมาหลังจากตรวจตราสาส์นร้องทุกข์เสร็จ

เฟิ่งจิ่วเหยียนตั้งใจหลอกเขา การฝังเข็มจะบ่อยครั้งเกินไปไม่ได้ จึงต้องใช้วิธีอื่นเช่นการแช่สมุนไพร และอบยาร่วมด้วย

ตราบใดที่นางบอกว่าได้ผล มันก็จะได้ผล

ทุกครั้งหลังจากอบยาเสร็จ ก็เป็นเวลาใกล้ยามจื่อ

ต่อให้ฮ่องเต้ทรราชจะมีเรี่ยวแรงมากแค่ไหน ก็มิอาจฝืนต่อไปได้

ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้ไปที่ตำหนักหลิงเซียวติดต่อกันหลายวัน

ตำหนักหลิงเซียว

กลางดึก ภายในตำหนักบรรทมยังคงไม่นิ่งนอนใจ

“พระนาง ดึกมากแล้วเพคะ” ชุนเหอกล่าวเตือนอย่างหยั่งเชิง

กุ้ยเฟยนั่งอยู่บนขอบเตียง ดวงตาทั้งสองข้างมองตรงไปยังบานประตูที่ลงกลอนแน่นสนิท

“ฝ่าบาทไม่เสด็จมาหลายวันแล้ว”

ชุนเหอก้มหน้าลง “ทูลพระนาง ช่วงนี้ฝ่าบาททรงยุ่งอยู่กับพระราชกิจ ครึ่งเดือนที่ผ่านมา ทรงตรวจตราสาส์นร้องทุกข์ในห้องทรงพระอักษรถึงดึกดื่นทุกวัน เพื่อไม่ให้รบกวนพระนาง จึงกลับไปที่ตำหนักจื้อเฉินเพคะ”

นางพยายามปลอบใจ

มุมปากของกุ้ยเฟยกระตุก

“นั่นสินะ ข้ากำลังกังวลอะไรกัน?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน