แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 62

ฝั่งตะวันออกของสนามม้าหลวง ฮ่องเต้และรุ่ยอ๋องยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับเพิ่งมาถึงเมื่อครู่

เสียนเฟยรีบเตือนให้นางสนมเจียเข้าไปทำความเคารพ

เมื่อทั้งสองคนเดินมาหยุดตรงหน้าฮ่องเต้ น้ำเสียงก็เบาหวิวดุจเมฆ

“ถวายบังคมฝ่าบาท”

รุ่ยอ๋องเองก็โค้งคำนับให้ทั้งสองคน

“กระหม่อมขอคารวะพระนางทั้งสอง”

นัยน์ตาของเขามักจะแฝงไปด้วยแววอบอุ่นเจือรอยยิ้ม มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนนิสัยดี

เซียวอวี้ละสายตาจากทิศทางที่ฮองเฮาขี่ม้าออกไป ทอดมองมายังทั้งสองคน

“ไม่ต้องพิธีรีตองมาก”

เสียนเฟยถอยไปอยู่หลังเขาอย่างสงบเสงี่ยม

ส่วนนางสนมเจียรีบคว้าโอกาสที่นาน ๆ ทีจะมีครั้งไว้อย่างตื่นเต้น

“ฝ่าบาท ท่านเสด็จมาขี่ม้าหรือเพคะ?”

เซียวอวี้ไม่ตอบนาง แต่เดินผ่านนางไป

รุ่ยอ๋องรีบเดินตามไปทันที

“พระนางทั้งสองผู้หนึ่งอ่อนหวานเรียบร้อย ผู้หนึ่งสดใสร่าเริง ฝ่าบาทช่างโชคดีเหลือเกิน”

คิ้วของเซียวอวี้คมปลาบ “อิจฉาหรือ? เช่นนั้นพรุ่งนี้เราจะมอบหมายคู่หมั้นให้เจ้า”

รุ่ยอ๋องประสานมือรับผิดด้วยรอยยิ้มทันที

“กระหม่อมผิดไปแล้ว!”

จากนั้น เขาก็เอ่ยถามอย่างจริงจัง

“แต่ได้ยินมาว่าเหล่านางสนมในวังหลังต่างมาฝึกขี่ม้าที่นี่ แต่ทำไมกระหม่อมเห็นแค่สองคนล่ะ?”

เซียวอวี้ไม่แยแส

หากฮองเฮาไม่บังคับ ก็แทบจะไม่มีใครฟังที่นางพูด แล้วจะให้เรียนขี่ม้าได้อย่างไร

การแข่งขันขี่ม้าโปโลในครั้งนี้ ไม่มีทางจัดขึ้นได้อย่างแน่นอน

……

ม้าดีต้องคัดสรร ย่อมจำเป็นต้องมีคนขี่ที่ดี

หลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนขี่อยู่บนม้าตัวนั้นแล้ว มันก็เลิกพยศในทันที นอกจากเชื่องแล้วยังมีแรงคึก วิ่งออกไปหลายลี้ในชั่วอึดใจเดียว

เสียงลมหวือพัดผ่านใบหู

นานแล้วเหมือนกันที่นางไม่ได้ขี่ม้าอย่างดุเดือดเช่นนี้

“ย่ะ!”

ม้าตัวนั้นเหมือนฮึกเหิม จึงวิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

ผ่านไปสองเค่อยาม

แสงอาทิตย์สอดส่องผ่านชั้นเมฆ สะท้อนลงใจกลางอุทยานหลวง

หนึ่งคนและหนึ่งม้าพักผ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่

ม้ายืนพัก ส่วนเฟิ่งจิ่วเหยียนนอนราบบนพื้นหญ้า ใช้มือข้างหนึ่งรองท้ายทอยไว้ ส่วนอีกข้างวางบนดวงตา เพื่อบังแสงแดด

ฟี้ ๆ ——

แผ่นอกกระเพื่อมไหวตามจังหวะการหายใจ แต่มุมปากเผยอออก

“ตระกูลเฟิ่งอบรมสั่งสอนกิริยาเจ้ามาเช่นนี้หรือ?”

ทันใดนั้นเสียงจับผิดของคนผู้หนึ่ง พลันดึงอิสระชั่วคราวของนางกลับมา

เฟิ่งจิ่วเหยียนลุกขึ้นทันที

จึงเห็นฮ่องเต้ในฉลองพระองค์สำหรับทรงม้า จดจ้องมาที่นางอย่างเย็นชา

ราวกับว่านางทำเรื่องผิดร้ายแรงเอาไว้

นางสงบลงอย่างรวดเร็ว ปรับอารมณ์ แล้วโค้งคำนับตามธรรมเนียมของวังด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

“ถวายบังคมฝ่าบาท”

เมื่อม้าตัวนั้นเห็นเซียวอวี้ ก็พุ่งเข้ามาหาอย่างคุ้นเคย ลืมเลือนไปหมดสิ้นว่าเมื่อครู่มันเข้ากับเฟิ่งจิ่วเหยียนได้ดีเพียงใด

เฟิ่งจิ่วเหยียนยิ้มเยาะในใจ

สตรีในวังหลังห้อมล้อมฮ่องเต้ไม่เท่าไร แม้แต่ม้าก็ยังเป็นเช่นนั้น!

ด้านหลังของเซียวอวี้มีม้าอยู่หนึ่งตัว ขณะนี้กำลังกินหญ้าอย่างเชื่อง ๆ

ดูเหมือนเขาจะแค่บังเอิญขี่ม้าผ่านมาทางนี้

หลังจากที่ทุกคนเดินออกไป ก็เหลือเพียงเสียนเฟยยืนอยู่ที่เดิม

สาวใช้ตงเซี่ยค่อนข้างกังวล

“พระนาง สนมเจียต้องไปหาฝ่าบาทแน่ ๆ เหตุใดท่านถึงไม่…”

เสียนเฟยไม่รอให้นางพูดจบ เอ่ยห้ามขึ้นมาว่า

“พระนางจัดการแข่งขันขี่ม้าโปโลขึ้นมา ความจริงแล้วก็เพื่อให้พวกเราแก่งแย่งความโปรดปราน จะได้จัดการกุ้ยเฟยได้ง่าย”

“พระนาง เหตุใดท่านถึงคิดเช่นนี้ล่ะเพคะ?” ตงเซี่ยไม่เข้าใจ ว่ามันเกี่ยวกันอย่างไร

“ข้าจำได้ ว่าหรงเฟยขี่ม้าเป็น”

เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้ ตงเซี่ยก็เข้าใจในทันที

“ไม่แปลกใจที่ฮองเฮาไม่ได้สนใจเรื่องที่ไม่ค่อยมีใครเข้าฝึก ดูเหมือนว่านางจะฝากความหวังไว้ที่นางสนมเจีย เพราะในวังนอกจากกุ้ยเฟยแล้ว ก็มีนางสนมเจียนี่แหละที่เหมือนหรงเฟย!

“ทว่า ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หากได้รับความโปรดปรานจริง ๆ ก็นับเป็นเรื่องที่ดี แล้วเหตุใดพระนางไม่พายเรือทวนน้ำล่ะเพคะ?”

ลึกในตาของเสียนเฟยทอแววเศร้าโศก

“ตงเซี่ย ข้าเลิกถวิลหาความโปรดปรานจากฝ่าบาทตั้งนานแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นข้าไม่อยากเข้าร่วมศึกระหว่างฮองเฮากับกุ้ยเฟยด้วย เรากลับวังกันเถอะ”

ดังนั้น เสียนเฟยจึงไปทูลลากับเฟิ่งจิ่วเหยียน

ครึ่งชั่วยามต่อมา

นางสนมเจียก็กลับมา

นางไม่ทันสังเกตว่าเสียนเฟยกลับไปแล้ว จึงวิ่งเข้าไปหาเฟิ่งจิ่วเหยียน

“ฮองเฮา หม่อมฉันเจอฝ่าบาทอีกแล้ว!

“ฝ่าบาททรงพูดคุยกับหม่อมฉันสองสามคำด้วย!

“ลำบากขี่ม้ามาตั้งหลายวัน ถือว่าคุ้มค่า!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าเรียบนิ่ง

เป็นดั่งที่คาดคิดเอาไว้ นางสนมเจียหาได้ไร้กังวลอย่างที่แสดงออก

สตรีในวัง ล้วนฉลาดเป็นกรด

และในตอนนี้เอง เหล่านางสนมที่พักผ่อนอยู่อีกด้านเพิ่งรู้ว่า——ฝ่าบาทเสด็จมาที่สนามม้าหลวง

พวกนางพากันตื่นเต้น รีบหยิบชุดขี่ม้ามาสวมใส่ แล้ววิ่งออกไปด้วยมือไม้พัลวัน