แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 624

เพียงไม่นาน ในนอกร่วมมือกัน ในที่สุดก็ช่วยต้วนไหวซวี่ออกมาได้สำเร็จ

ชั่วพริบตาที่เห็นเขา เฟิ่งจิ่วเหยียนก็รู้สึกใจสั่น

เขาผอมลงมาก แขนข้างหนึ่งขาด ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าที่หล่อเหลางดงามไร้ชีวิตชีวา ราวกับเป็นศพ ริมฝีปากซีดเผือดแห้งผาก

“ท่านพี่!” ต้วนเจิ้งตื่นตระหนกจนน้ำตาไหล “ในที่สุด ในที่สุดก็หาท่านจนพบ!”

ลูกตาของต้วนไหวซวี่ขยับมองไปทางเฟิ่งจิ่วเหยียนที่ยืนห่างออกไปไม่ไกลนัก

ฝ่ายหลังรีบเข้ามาหา แทบจะลงไปคุกเข่าด้านหน้าเขาทันที “ไหวซวี่”

ต้วนไหวซวี่เผยรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยน ราวกับพระอาทิตย์ที่อบอุ่นสาดส่องลงมา

“อาเหยียน...”

“ฝ่าบาท!” เฉินจี๋ร้องอย่างตื่นตระหนก

เฟิ่งจิ่วเหยียนหันไปดูทันที ร่างกายวิ่งไปอย่างไม่อาจควบคุม

“ฝ่าบาทเป็นอะไรไปรึ!” นางถามอย่างร้อนรน ทว่าเพื่อความปลอดภัยของเซียวอวี้แล้วจึงไม่อาจเข้าไปใกล้เกินไปได้

เฉินจี๋กัดฟันกรอด “พื้นที่ปลอดภัยเกิดรูโหว่ขึ้น ฝ่าบาทถูกเศษหินกระแทกเข้าที่แขน!”

ยามนี้เองด้านล่างก็มีเสียงแหบสายหนึ่งดังขึ้น

“เราไม่เป็นไร...”

หนานซานอ๋องตะโกนเสียงดังอย่างร้อนใจ “รีบช่วยคนเร็วเข้า หากเสียสมดุลเมื่อไหร่ พื้นที่ปลอดภัยก็จะทรุดลงไปได้เช่นกัน!”

ถ้าหากพื้นที่ปลอดภัยทรุดลง ย่อมอันตรายอย่างไม่อาจจินตนาการได้

ต้วนเจิ้งไม่สนใจว่าฝ่าบาทจะเป็นหรือตาย เขาแบกต้วนไหวซวี่ขึ้นหลังแล้วพาไปยังจุดที่ปลอดภัย

เมื่อเขาเห็นรอบฝ่ามือบนใบหน้าของพี่ชายก็พลันโมโหจนตัวสั่น

“ท่านพี่ ใครตีท่าน!”

ก่อนหน้านี้ต้วนไหวซวี่หลับ ๆ ตื่น ๆ เขาจำได้ว่าถูกตบไปฝ่ามือหนึ่งจริง ๆ

ทว่าไม่สำคัญว่าเป็นใคร

เขาเป็นห่วงเพียงเฟิ่งจิ่วเหยียนเท่านั้น สายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างของนางตลอด

ผ่านไปครู่หนึ่ง

ในที่สุดเซียวอวี้ก็ถูกช่วยออกมา

หนานซานอ๋องยังคงพูดกับตนเองเสียงเบา “ขอบคุณฟ้าขอบคุณดิน ได้รับความตกใจทว่าปลอดภัยดี”

ทว่าสภาพของเซียวอวี้ดูไม่ค่อยดีนัก

แขนของเขาถูกกดทับจนเสื้อผ้ากับเลือดติดกันจนมองไม่ออก

เฉินจี๋รู้สึกปวดใจ

นิ้วของเฟิ่งจิ่วเหยียนสั่นและเกร็งเล็กน้อย

นางก้มตัวลง ขนตาสั่นไหวเบา ๆ

“ขอบคุณมาก...ขอบคุณท่านมาก!”

ขอบคุณที่พวกเขาทั้งสองยังมีชีวิตอยู่...

เซียวอวี้ไม่สนใจฝูงชนที่อยู่ที่นั่น ทันใดนั้นเขาก็ยกมือข้างทีไม่ได้รับบาดเจ็บขึ้น แล้วคล้องหลังเอวของนาง นำนางเข้ามาในอ้อมกอด

เฟิ่งจิ่วเหยียนถูกบังคับให้ก้าวขึ้นไป สองมือวางอยู่บริเวณอกของเขา

ข้างหูมีเสียงที่แหบและอดกลั้นของเขา

“เราไม่ติดค้างเขาแล้ว”

ดวงตาสองคู่ประสานกัน นางมองเห็นความต้องการครอบครองอย่างแรงกล้าในดวงตาสีแดงฉานของเขา

ทันใดนั้นเขาก็ออกแรงกอดนาง แทบอยากจะนำนางเข้ามารวมไว้ในร่างกายให้ได้

เฉินจี๋: ! !

หนานซานอ๋อง: ?

หากไม่นับเป็นการทรยศ เขาก็อยากจะตบเจ้าทรราชนี่เสียเหลือเกิน!

เมื่อครู่ยังถูกฝังไว้ไม่ลึกพอหรือไร ยังมีอารมณ์มากอดอีก!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน