แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 630

“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น!” เฟิ่งจิ่วเหยียนตกใจอย่างมาก

แม้นหมอจะบอกว่า เวลาของต้วนไหวซวี่เหลือไม่มากแล้ว แต่อย่างน้อยก็ยังเหลือเวลาอยู่อีกหลายวัน

นางยังไม่ทันได้เตรียมใจ——เขากำลังจะลาจากโลกนี้ไปแล้ว

เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบกลับไปที่จวนหนานซานอ๋อง

เมื่อเปิดประตูเข้าไป เห็นเพียง

ต้วนไหวซวี่นอนอยู่บนเตียง ลมหายใจเริ่มโรยรินขึ้นเรื่อย ๆ ความมีชีวิตชีวาบนใบหน้าหล่อเหลานั้นค่อย ๆ เลือนหายไป

ต้วนเจิ้งคุกเข่าอยู่ข้างเตียง กุมมือของเขาไว้แน่น

“ท่านพี่ ท่านพี่! ท่านอย่าหลับนะ! กว่าเราจะช่วยท่านออกมาได้…ท่านพี่!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเดินเข้าไปทีละก้าวอย่างแข็งทื่อ จ้องมองต้วนไหวซวี่แน่นิ่ง นัยน์ตาทอแววเวทนา

“ไหวซวี่…”

ผ้าปูเตียงเปื้อนไปด้วยเลือดสด ๆ ของเขา เขามองมาที่นาง ด้วยแววตาอ่อนโยน ราวกับว่าไม่อยากให้นางกังวลและกลัว

“อาเหยียน ข้าไม่เป็นอะไร” เขาพยายามยิ้มออกมา

เฟิ่งจิ่วเหยียนกำหมัดแน่น

นางรู้ว่าร่างกายของเขาต้องแบกรับความเจ็บปวดมากแค่ไหน

มากถึงขนาดที่ว่า ทุกครั้งที่หายใจ เหมือนถูกลงโทษประหารแล่เนื้อ

การมีชีวิตอยู่สำหรับเขา ไม่ได้สบาย

ในวินาทีนี้ นางปล่อยวางแล้ว

ดังนั้นนางจึงนั่งลงข้างเตียง บอกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ข้าจะดูแลอาเจิ้งอย่างดี พรรคเทียนหลงถูกกำจัดแล้ว จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก เจ้าไม่ต้องห่วง”

มือของต้วนไหวซวีถูกต้วนเจิ้งจับเอาไว้ จึงส่งสายตาอบอุ่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักมาให้นาง

“อาเหยียน อาการปวดศีรษะของเจ้ายังกำเริบอยู่หรือไม่? ขอโทษนะ ที่ไม่สามารถทำยาให้เจ้าได้อีกแล้ว ไม่มีโอกาสได้จัดงานแต่งงานยิ่งใหญ่ให้เจ้า ไม่มีโอกาสสร้างครอบครัวกับเจ้า…ไม่มีโอกาสได้ทำหน้าที่เป็นสามี…ที่รอเจ้ากลับบ้านในยามค่ำคืน

“ข้าขอโทษ…นะ

“ข้าอยากอยู่กับเจ้า…ไปจนแก่เฒ่าจริง ๆ

“ข้าทนไม่ไหวมานานแล้ว แต่ข้าก็ยังคิดว่า ถ้าเกิด ถ้าเกิดได้เจอเจ้าก่อนตาย เช่นนั้นก็คง…นับเป็นเมตตาจากสวรรค์

“ช่างดีเหลือเกิน ที่ข้ารอเจ้าจนมา”

ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนแสบร้อน น้ำตาเอ่อคลอข้างใน

เรื่องราวที่ค่อย ๆ เลือนลางจางหายไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา กลับฉายซ้ำเข้ามาในหัวอีกครา

เขาในแรกพบสวมใส่อาภรณ์สีขาว มีนัยน์ตายิ้มแสนอ่อนโยน

เขาที่เสี่ยงไปเก็บสมุนไพรมาให้นาง ถูกนางด่าไปยกใหญ่ แต่ก็ยังหอบประคองสมุนไพรนั้นไว้ พร้อมส่งยิ้มให้กับนาง

ความรู้สึกของเซียวอวี้คือการเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย คือความกึกก้องยิ่งใหญ่

แต่ความรู้สึกที่ต้วนไหวซวี่มอบให้นาง กลับเป็นการดูแลอย่างเงียบ ๆ เป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิต

นางเสียงแหบพร่า ส่ายหน้า “เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดต่อข้า”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน