แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 631

ต้วนไหวซวี่ตายแล้ว

ที่จริงชีวิตเขาใกล้จะมอดดับไปนานแล้ว

หลายปีที่ผ่านมา เขาฝืนทนอยู่ได้ ก็เพื่อรักษาข้อตกลงห้าปีนั้น

ตอนนี้ เมื่อเห็นว่าอาเหยียนของเขามีความสามารถปกป้องตนเองได้ ข้างกายยังมีสหายและคนรัก รู้ว่านางมิจำเป็นต้องการตนอีกต่อไป เขาก็ปลดปล่อยพลังอย่างหมดสิ้น

ชีวิตนี้ของเขาไม่เจ็บแค้น และไม่เสียใจ

เสียงร่ำไห้ของต้วนเจิ้งนั้น ทำลายความเงียบสงัดของรัตติกาล

ทั่วทั้งจวนอ๋องถูกปกคลุมด้วยความมัวหมอง

เซียวอวี้ยืนอยู่ที่ลานกว้าง พร้อมแหงนหน้าขึ้น และมองไปยังดวงจันทร์สีขาวนวลดวงนั้น

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกกังวลใจ

หากต้วนไหวซวี่ยังมีชีวิตอยู่ เขาจะสามารถแย่งชิงมาได้จริง ๆ หรือไม่?

พวกเขาอยู่ด้วยกันเพียงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วัน รวมถึงเคยพูดคุยกันไม่กี่ประโยค เขาก็รู้แล้วว่า เหตุใดตอนแรกเฟิ่งจิ่วเหยียนถึงชอบต้วนไหวซวี่ถึงเพียงนั้น

สุภาพบุรุษที่อ่อนโยนเช่นนี้ กระทั่งตายก็ยังนึกถึงคนอื่น

เขามิอยากเห็นเฟิ่งจิ่วเหยียนร่ำไห้ให้กับต้วนไหวซวี่ จึงกลับเข้าห้องในทันที ทั้งรู้สึกว้าวุ่นในใจ เหมือนสิ่งของกระจัดกระจายมากมาย กำลังลอยละลิ่ว ทำให้คนคว้าไว้ไม่ได้ จิตใจจึงกระวนกระวาย

......

หนานซานอ๋องไม่คิดว่าการมีคนตายในจวนนั้นเป็นความอัปมงคล ทั้งยังเสนอจะหาสถานที่ฝังร่างให้กับต้วนไหวซวี่ด้วย

ต้วนเจิ้งปฏิเสธ

เขาไม่ต้องการให้ฝังร่างพี่ชายบนภูเขาอวี้หลิง

เนื่องจากหยางเหลียนซั่วก็ตายที่ภูเขาอวี้หลิง มิอาจปล่อยให้พี่ชายตายแล้วยังไม่ได้สงบ

เขาเสนอว่า ให้เผาร่างและนำเถ้ากระดูกไปไว้ที่ชายแดนเหนือ

ที่นั่นคือสถานที่ที่พี่ชายเขามีความสุขที่สุดในชีวิต และยังเป็นสถานที่ที่พี่ชายเขาจะได้อยู่กับคนที่เขารัก

“ตอนที่พี่ชายข้ายังมีชีวิตอยู่มิอาจสมหวัง อย่างน้อย ตายแล้วก็ยังได้กลับไป” ต้วนเจิ้งก้มหัวลง พูดกับเฟิ่งจิ่วเหยียนพร้อมร่ำไห้สะอึกสะอื้น

เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้ารับ

“ตกลง”

......

วันที่เผาร่างของต้วนไหวซวี่ เซียวอวี้ก็อยู่ที่นั่นด้วย

สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เฟิ่งจิ่วเหยียนตลอดเวลา

นางไม่แสดงความรู้สึกทางสีหน้าตลอดงาน และดวงตาคู่นั้นก็สงบนิ่งอย่างน่าประหลาด

ราวกับว่า คนที่ตายคือคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับนาง

บางทีนี่ก็คือโศกเศร้าเสียใจจนจิตใจตายด้านไปแล้ว

หากเขาจะพูดว่าไม่สนใจเลย นั่นก็คงโกหก

ทว่า ถึงอย่างไรต้วนไหวซวี่ก็ตายแล้ว เขายังจะคิดมากเรื่องใดอีก?

“พี่ไหวซวี่!” หร่านชิวมิรู้พุ่งออกมาจากที่ใด และยังจะกระโจนเข้าไปในกองไฟอีก

โชคดีองครักษ์คนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตาไวมือไว จึงขวางคนไว้ได้ทัน

หร่านชิวตะโกนร่ำไห้ หายใจหอบอยู่ช่วงหนึ่ง และทุบอกของตนเองอย่างแรง

“ต้วนเจิ้ง! เพราะเหตุใด! เพราะเหตุใดพี่ไหวซวี่ถึงต้องตาย! เขามิใช่ถูกช่วยออกมาแล้วหรือ!

“หรือมีผู้ใดสังหารเขา!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน