แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 64

ชุนเหอเป็นบ่าวคนสนิทของกุ้ยเฟย ทั้งยังฉลาดเป็นกรด

นางคาดเดาว่า “ฮองเฮาต้องกลัวว่าหากท่านอยู่ที่สนามม้าหลวง แล้วฝ่าบาททรงเสด็จมา จะสนใจเพียงแต่ท่านผู้เดียว ไม่ชายตามองคนอื่นเป็นแน่เพคะ”

กุ้ยเฟยลำพองใจ

“ถึงข้าไม่ไป ในสายตาของฝ่าบาทก็ไม่มีพวกนางอยู่ดี”

แต่ว่า หลายวันมานี้ต้องตื่นแต่เช้าไปที่สนามม้าหลวงทุกวัน นางค่อนข้างเหนื่อยล้าจริง ๆ

หลายวันต่อมา

เฟิ่งจิ่วเหยียนก็มาถามผู้ดูแล

ผู้ดูแลตอบเสียงเบา

“พระนาง ระยะนี้มีคนฝึกกระบวนท่า “เกล็ดน้ำค้างโบยบินดั่งหิมะ” หลายคนเลยพ่ะย่ะค่ะ บ่าวเองก็ทำตามที่ท่านกำชับ คอยชี้แนะเพิ่มเติม ยามที่เหล่าสนมเจอท่ายาก ๆ

“แต่มีเพียงสนมเจียเท่านั้นที่มีพรสวรรค์ สามารถเรียนรู้ได้ไว และขยันเรียนที่สุด แถมยังแอบเข้ามากลางดึกทุกคืนด้วย”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเข้าใจ จึงโบกมือให้เขาออกไปได้

เหลียนซวงถามอย่างสงสัย

“พระนาง สนมเจียจะกระตุ้นให้กุ้ยเฟยเปิดเผยทักษะขี่ม้าออกมาได้จริง ๆ หรือเพคะ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนใช้นิ้วหมุนลูกบอลโปโลเล่น ด้วยความคล่องแคล่ว

“ทำสองสิ่งพร้อมกัน จำเป็นต้องใช้สิ่งของอีกอย่างนั่นคือ——ความระแวง”

……

ยามราตรีโอบล้อมทุกสารทิศ

ณ ตำหนักหลิงเซียว

กุ้ยเฟยงุ่นง่านอยู่ไม่สุข

“คืนนี้ฝ่าบาทก็กลับไปที่ตำหนักจื้อเฉินอีกแล้วหรือ?”

ชุนเหอพยักหน้าอย่างนอบน้อม

“เพคะพระนาง เสี่ยวลู่จื้อไปถามมาแล้ว ระยะนี้พอตรวจตราสาส์นร้องทุกข์เสร็จ ฝ่าบาทก็กลับไปที่ตำหนักจื้อเฉินเลยเพคะ”

แววตาของกุ้ยเฟยอึมครึมลง

“ตรวจตราสาส์นร้องทุกข์ อย่างดึกก็ไม่เกินยามซวี”

ชุนเหอก็สงสัยมาตั้งแต่แรก แค่รอให้พระนางเอ่ยออกมา ถึงจะกล้าผสมโรง

“นั่นสิเพคะ เหตุใดฝ่าบาทถึงได้เข้าบรรทมไวขนาดนั้น? หรือว่า…บางทีอาจจะเหนื่อยเกินไป?”

ผลั่ก!

กุ้ยเฟยยกเท้า ถีบเข้าที่กลางอกของชุนเหอ

“แม้แต่เจ้าก็คิดจะหลอกข้าหรือ!”

ชุนเหอล้มหงายหลัง จากนั้นก็รีบลุกมาคุกเข่าบนพื้น

“พระนางโปรดประทานอภัย!”

กุ้ยเฟยลุกขึ้นนั่ง ใบหน้างดงามเยือกเย็นไปทั้งแถบ

“ให้เสี่ยวลู่จื้อไปสืบมาอย่างละเอียด ยามกลางคืนฝ่าบาททรงเสด็จไปแห่งใด”

นางรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องมีลับลมคมใน

ณ ตำหนักจื้อเฉิน

หลิวซื่อเหลียงปรนนิบัติเปลี่ยนฉลองพระองค์ให้ฝ่าบาท จากชุดคลุมมังกรเป็นชุดสบายตัว

แม้นเขาจะเป็นหัวหน้าขันทีคนสนิทของฝ่าบาท แต่ก็ไม่รู้ว่าฝ่าบาททรงเสด็จไปไหนทุกคืน ทั้งยังเสด็จกลับมาดึก ๆ ดื่น ๆ

“ฝ่าบาท วันนี้ต้องเสด็จออกไปอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“อืม” เซียวอวี้ยืนอยู่หน้ากระจก ปรายตามองเล็กน้อยแล้วจัดชุด

อย่างไรเสียก็ดีกว่าไปหานางสนมคนอื่น

แต่ผู้ใดจะไปรู้ ขณะนี้ฝ่าบาทไม่ได้เสด็จไปที่ตำหนักเก่า

เซียวอวี้มาถึงตำหนักฉางซิ่น แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของผู้หญิงคนนั้น

เห็นเพียงแต่ ยาอบที่วางไว้บนโต๊ะ และข้อความที่ถูกทับไว้ข้างใต้

---[กรุณาใช้เอง หมายเหตุ งดกามกิจ]

แสงเทียนส่องแสงวูบไหวบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา สะท้อนสันกรามคมกริบดั่งใบมีด

นับวันยิ่งทำแบบขอไปทีขึ้นเรื่อย ๆ!

คิดจะใช้ยาอบมาปั่นหัวเขาหรืออย่างไร!

อีกอย่าง ไม่พูดถึงเรื่องกามกิจแล้วนางจะตายหรือไง?

เขาดูเป็นฮ่องเต้ที่หมกมุ่นเรื่องเคล้านารีขนาดนั้นเลยหรือ!

แววตาของเซียวอวี้ทอแววเดือดดาล พลันเกิดความรู้สึกอยากทำลายฟ้าถล่มดินทลาย

นอกพระราชวัง

เฟิ่งจิ่วเหยียนนัดเจอกับซ่งหลีในหอสุราแห่งหนึ่ง

ก่อนหน้านี้อู๋ไป๋ส่งจดหมายมาให้นาง เกี่ยวกับเรื่องการรักษาเวยเฉียง ซ่งหลีอยากปรึกษานางต่อหน้า

นางรู้จักกับซ่งหลีตอนท่องยุทธภพ ตอนนั้นนางแปลงโฉมเป็นบุรุษ และแปลงนามว่า “ซูฮ่วน”

การเจอกันในคืนนี้ นางยังใช้ตัวตนของซูฮ่วนเหมือนเดิม

เฟิ่งจิ่วเหยียนเดินขึ้นไปชั้นบน แง้มเปิดประตูได้ไม่ทันไร พลันมีฝ่ามือปะทะเข้ามา ด้วยแรงมหาศาล!

นางออกฝ่ามือสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว

หางตาเหลือบเห็น ซ่งหลีถูกเชือกมัดติดกับเก้าอี้ ทั้งยังถูกผ้ายัดปากเอาไว้…