แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 65

บุรุษที่ประลองฝ่ามือกับเฟิ่งจิ่วเหยียนสวมใส่ชุดสีแดง ดูสถุนอย่างมาก

เขาถูกแรงฝ่ามือของเฟิ่งจิ่วเหยียนซัดจนต้องถอย เมื่อเห็นว่าตนกำลังจะเจ็บตัว ก็รีบตระโกน

“เจ้าแซ่ซู! โคตรเหง้าบิดาเจ้าเถอะ! ทักทายแค่นี้ ไม่จำเป็นต้องเอาจริงก็ได้กระมัง!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอียงคอเล็กน้อย

“บิดาใคร?”

เท้าของชายหนุ่มชุดแดงเสียดสีกับพื้น รีบขอร้องอ้อนวอนออกมา “ก็ได้ ๆ ๆ บิดาข้าเอง เจ้าคือบิดาของข้า!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนถึงได้เก็บมือกลับมา

จากนั้นก็สะบัดมือ ปิดประตูที่แง้มเปิดไว้ให้ปิดลง

เฟิ่งจิ่วเหยียนกับพวกเขาล้วนเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่

นางแกะเชือกบนตัวของซ่งหลี พร้อมดึงผ้าขี้ริ้วในปากของเขาออก

พอไม่มีเชือกมาพันธการ ซ่งหลีก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

“สหายซู ไม่ใช่ว่าข้าไม่เตือนเจ้า แต่เขากักขฬะมากเกินไป สะกดรอยตามข้ามาตลอดทาง แถมยังจับข้ามัดไว้”

บุรุษชุดแดงนั่งลงบนขอบหน้าต่าง สายลมพัดผ่านมา จนปลิวผมไสว ทำให้เขาดูเหมือนคุณชายเจ้าสำราญ

คนอื่น ๆ คงไม่คาดคิดแน่ ว่าเขาคือบุตรชายของเศรษฐีแนวหน้า——เจียงหลิน

เจียงหลินใช้มือทัดปรอยผม แล้วพร่ำบ่นออกมา

“ว่าข้ากักขฬะหรือ? ซูฮ่วน เจ้านั่นแหละที่ไร้เหตุผล

“หายไปตั้งหลายปีไม่ติดต่อมา พวกข้าเคยว่าเจ้าไหม?”

“คราก่อนเจ้าส่งจดหมายมา พวกข้าก็ช่วยเจ้าตามหาโจรภูเขา ช่วยค้นหาเบาะแส นางจินผู้นั้น ก็เป็นข้าที่หาเจอ แต่เจ้ากลับเก็บซ่อนตัว ไม่แม้แต่ขอบคุณกันสักคำ!”

คราวนี้ซ่งหลีเองก็เริ่มทวงความยุติธรรมอย่างสุภาพว่า

“เจียงหลินกล่าวถูก สหายซู ในเมื่อเจ้ากลับมาแล้ว ก็ควรที่จะส่งจดหมายมาหาพวกข้าบ้างนะ

“หลายปีที่ผ่านมา เจียงหลินคิดว่าเจ้าตายไปแล้วด้วยซ้ำ แถมยังสร้างสุสานรำลึกไว้ให้เจ้าด้วย ทุกปีมาเรียกพวกเรารวมตัวกันไปกราบไหว้ จนพรรคพวกคิดว่าเจ้าตายไปแล้วจริง ๆ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมุ่นคิ้ว

“สุสานรำลึก?”

เจียงหลินที่นั่งอยู่บนขอบหน้าต่างปัดจมูกอย่างร้อนตัว

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่มีเวลามาคิดเล็กคิดน้อย

นางประสานมือคารวะทั้งสอง

“ช่างเป็นบุญคุณยิ่งใหญ่จนไม่รู้จะขอบคุณอย่างไร

“เรื่องในครานั้น ต้องขอบคุณพวกเจ้าที่ช่วยข้า วันข้างหน้าจะต้องได้นัดรวมตัวกันกับพวกเจ้า

“แต่คืนนี้ข้ามีเรื่องจะปรึกษากับหมอเทวดาซ่ง…”

เจียงหลินหงุดหงิดในทันที

“ฟังจากที่เจ้าพูด คงคิดว่าข้าเกะกะ เลยอยากไล่ข้ากลับไปสินะ?”

ต่อมาเขาก็เอ่ยขึ้น “ก็ได้ ข้าไปก็ได้!​ ข้ายังอุตส่าห์ส่งคนไปช่วยเจ้าปกป้องแม่นางผู้นั้น แถมยังซื้อยากับของบำรุงให้นางหลายอย่าง ความจริงใจของข้า ช่างเสียเปล่าจริง ๆ! ซูฮ่วน เจ้าจำเอาไว้เลยนะ เจียงหลินผู้นี้ไม่ใช่คนที่เจ้าเรียกให้มาก็มา เรียกให้ไปก็ไป!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้จักเขามาเนิ่นนาน จึงรู้นิสัยของเขาดี

เขาแค่ต้องการเรียกร้องความสนใจมากหน่อย

“หอสุราบงกชแห่งเมืองเฉิงตง มีของขวัญแทนคำขอบคุณของเจ้าอยู่ที่นั่น เนื้อผ้าชั้นดี เข้ากับรูปลักษณ์งดงามของเจ้า”

คราวนี้เจียงหลินพลันดีใจขึ้นมา

หลังจากที่เขากลับไป ซ่งหลีถึงได้มีโอกาสพูดเรื่องสำคัญ

“อาการป่วยของแม่นางผู้นั้นหนักหน่วงเอาการ ถ้าให้ยาแรง ก็จะดีขึ้นไว โอกาสหายก็มีสูง แต่จะทำร้ายปอดของนาง

“หากรักษาตามวิธีทั่วไป ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามถึงห้าปี แต่จะรักษาได้ถึงขั้นไหน ข้าเองก็มิอาจรับประกันได้ ต้องดูว่าควรปรับอย่างไร

“จึงจำเป็นต้องขอความเห็นจากเจ้า”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน