แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 656

สถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ฮูหยินเมิ่งจึงออกหน้ากล่าว

“ฝ่าบาท พระองค์คงยังไม่ทราบ เวยเฉียงก็อาศัยอยู่ที่นั่นด้วย เกรงว่าจะไม่สะดวกเพคะ”

เซียวอวี้กลับเอาแต่จ้องมองไปที่เฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างไม่กะพริบตา เพื่อรอคำตอบจากนาง

เฟิ่งจิ่วเหยียนได้แต่เอ่ย “รบกวนอาจารย์หญิงแล้วเจ้าค่ะ คืนนี้ข้าจะพักที่จวนแม่ทัพ”

เพียงเท่านี้เซียวอวี้ก็พอใจ

เฟิ่งจิ่วเหยียนนอนอยู่ที่เรือนปีกตะวันตก เซียวอวี้พำนักที่เรือนปีกตะวันออก

เดิมทีก็ควรอยู่กันอย่างสงบ

ทว่า เฟิ่งจิ่วเหยียนเพิ่งจะผล็อยหลับไป พลันมีคนเข้ามา

นางลุกขึ้นนั่งอย่างตื่นตัว กลับได้เห็นว่า เป็นเซียวอวี้

“ไยท่านถึงมาที่นี่เพคะ” นางวางกริชกลับไว้ใต้หมอนอย่างเงียบ ๆ

เซียวอวี้ยกชายเสื้อคลุมขึ้นแล้วนั่งบนเตียงของนาง ก่อนจะจับมือนางไว้ “ร่างแผนปรับโครงสร้างที่อาจารย์ของเจ้าเขียนนั้น เรายิ่งอ่านก็ยิ่งฮึกเหิม จึงนอนไม่หลับ อีกทั้งยังนึกขึ้นได้ว่า มีอีกสิ่งหนึ่งที่เรายังมิได้ทำให้เสร็จ”

“เรื่องใดเพคะ?”

หลังจากนั้นเขาหยิบปิ่นหงส์ออกมา “มิใช่ขอเราปักปิ่นให้เจ้าเองหรือ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนปล่อยมวยผมสยายออกแล้ว ไม่อยากเกล้ามวยผมอีก จึงกล่าว

“ท่านมาดึกเกินไปแล้ว ค่อยทำพรุ่งนี้เถิดเพคะ”

เซียวอวี้ใช้มือข้างหนึ่งสางผมของนาง นัยน์ตาลึกล้ำยิ่งกว่าเส้นไหมดำขลับนั้น ก่อนจะเอ่ยอย่างทุ้มลึก

“จิ่วเหยียน เจ้าไม่เข้าใจจริงหรือ? ปิ่นเป็นเพียงข้ออ้าง เราแค่อยากมาพบเจ้าเท่านั้น”

พูดจบ เขาพลันโน้มตัวไปข้างหน้า และกดกายนางลงบนเตียง

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองเขาอย่างไร้อารมณ์

“ท่านยังไม่พอหรือเพคะ”

“เราโลภมากไม่รู้จักพอ จักได้หรือไม่?” สายตาของเขาร้อนแรง แผดเผาไปทั่วร่างกายของนาง เสมือนแค่ใช้สายตา ก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ของนางออกได้แล้ว

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา

“ท่านเสพติดรสรักแล้วหรือเพคะ?”

เซียวอวี้ตกใจกับความตรงไปตรงมาของนาง ทันใดนั้นคิ้วตาพราวระยับ เปล่งประกายถึงความสุข

ทันใดนั้นเขาจุมพิตริมฝีปากของนางเบา ๆ อีกสองครั้ง สายตาแผดเผาร้อนแรง มองสบดวงตาสงบนิ่งของนาง สัมผัสปลายจมูกโด่งรั้นของนาง ประสานลมหายใจ และเอ่ยถามอย่างมีความนัย

“ได้หรือไม่?”

เขาชื่นชมสุภาพบุรุษเช่นต้วนไหวซวี่ผู้นั้น

ทว่าเขามิอาจเป็นเยี่ยงต้วนไหวซวี่ได้ และทนไม่ไหวแม้แต่น้อย

ราชสีห์ได้ลิ้มรสเนื้อแล้ว จักทนต่อการไม่กินเนื้ออีกได้อย่างไร? มีแต่จะโหยหาการกินเนื้อทุกมื้อร่ำไป

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันยกมือคล้องคอของเขาไว้ ในสายตาที่เย็นชา สะท้อนภาพเงาร่างของเขาอย่างชัดเจน

“ไม่ได้เพคะ”

หัวใจของเซียวอวี้หล่นวูบ

ใจร้ายอะไรเช่นนี้

……

ด้านนอกเรือนปีกตะวันตก เฉินจี๋คิดว่าตนเองจะได้งีบพักผ่อนสักพัก ทว่ากลับเห็นฝ่าบาทเสด็จออกมาในไม่ช้า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน