แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 657

เมิ่งฉวีแกล้งเมากรึ่ม ทั้งที่จริงแล้วจิตใจกระจ่างใสดุจคันฉ่อง

เขาบอกเล่าเรื่องราวที่น่าสนใจในวัยเด็กของจิ่วเหยียนให้ฟัง ด้วยต้องการให้ฝ่าบาทได้รู้จักจิ่วเหยียนมากขึ้น

ทว่าสิ่งใดสมควรพูดนั้น เขายังรู้จักแยกแยะได้

“มีเด็กผู้ชายหลายคนชื่นชอบนางพ่ะย่ะค่ะ

“ทว่า เด็กหญิงคนนั้นหาได้รับรู้ไม่ แข็งทื่อเสมือนก้อนหินก็มิปาน

“ในสมัยนั้นมีเด็กชายคนหนึ่งมาเรียนวิทยายุทธกับกระหม่อมด้วย และมักจะชอบดึงผมของจิ่วเหยียนบ่อย ๆ เพราะแค่อยากให้นางหันมาสนใจตนเองมากขึ้น ผลลัพธ์คือ สาวน้อยโมโหโทโสขึ้นมา และกระชากดึงผมของเขาติดออกมาเป็นกำมือ

“หลังจากนั้น เด็กชายคนนั้นไม่เคยกลับมาเรียนอีกเลยพ่ะย่ะค่ะ”

เมิ่งฉวีเอ่ยถึงแค่เรื่องเล็กน้อยไม่มีปัญหามากนัก และมิได้เอ่ยถึงต้วนไหวซวี่เลย

เขาย่อมรู้ว่า ต้วนไหวซวี่แตกต่างจากเด็กชายเหล่านั้น เพราะนั่นคือคนที่จิ่วเหยียนเคยชอบด้วยใจจริง

ถึงแม้ฝ่าบาทจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องเก่าก่อนก็ตาม ก็คงมิชอบฟังเรื่องแบบนี้

กลับกลายเป็นว่า หม้อไหนไม่เดือดกลับยกหม้อนั้นแทน

เซียวอวี้รุกถามเอง

“ในเมื่อนางหัวช้าขนาดนั้น แล้วนางตกหลุมรักต้วนไหวซวี่ได้อย่างไร?”

เมิ่งฉวีตกตะลึงงัน

สายลมรอบด้านพลันหยุดหมุน ในบัดดล

แววตาของเมิ่งฉวีเปลี่ยนเป็นจริงจัง และเอ่ยชี้แนะ ตามมุมมองของผู้อาวุโส

“ฝ่าบาท ต้วนไหวซวี่เป็นอดีตไปแล้ว ส่วนท่านคือปัจจุบันและอนาคตของสาวน้อยคนนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวอวี้แค่อยากรู้ เขามีจุดไหนที่เทียบกับต้วนไหวซวี่ไม่ได้

ดังนั้น การพูดจากเลี่ยงประเด็นของเมิ่งฉวีนั้น จึงมิอาจทำให้เขาพึงพอใจได้

“แล้วท่านแม่ทัพเห็นว่า หากต้วนไหวซวี่ยังไม่ตาย นางจะเลือกใคร?”

บรรยากาศในศาลาพลันตึงเครียดขึ้นมา

เซียวอวี้เปรียบเสมือนสิงโตที่พร้อมตะครุบเหยื่อ แววตาคมกริบ หากมิได้เหยื่อที่ต้องการ ก็จะไม่ยอมรามือ

เมิ่งฉวีก็เปรียบเสมือนแม่ทัพรักษาเมือง จำเป็นจะต้องยึดมั่นสุดกำลัง

“กระหม่อมคิดว่า จากอุปนิสัยของจิ่วเหยียน หากนางไม่อาจลืมความรักครั้งเก่าที่มีต่อต้วนไหวซวี่ได้จริง ๆ ก็จะไม่เกิดความหวั่นไหวกับผู้อื่นเด็ดขาด ฝ่าบาท ท่านชนะแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

คำตอบของเมิ่งฉวีครอบคลุมในทุกประเด็น

……

ลานหลัก

แม่ทัพเมิ่งกลับห้องพร้อมกลิ่นสุรากรุ่น เข้าสวมกอดฮูหยินเมิ่งที่หลับไปแล้ว จนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง

“ฮูหยิน ฝ่าบาทนั้นหลอกไม่ง่ายเลย ตรัสถามแต่เรื่องต้วนไหวซวี่จากข้าน่ะ”

ฮูหยินเมิ่งดันใบหน้าของเขาออก

“ดื่มสุราแล้ว ไยท่านไม่รู้จักแกล้งเมาเสียบ้าง?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน