แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 67

กุ้ยเฟยดูราวกับเป็นพวกถ้ำมอง ดวงตาดำมืดฉายแววบ้าคลั่ง

ก่อนหน้านี้ไม่ว่านางจะได้ยินข่าวลือมากแค่ไหน ไม่ว่าฝ่าบาทจะไม่มาที่ตำหลักหลิงเซียวกี่วัน นางก็ยังเชื่อมั่นว่าฝ่าบาทไม่มีทางชายตามองนางสนมเจียเป็นแน่

นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีวันที่นางต้องมาเห็นนางสนมเจียทำตัวจนโดดเด่น เห็นนางสนมเจียถูกฝ่าบาทเรียกตัว...

กุ้ยเฟยยืนอยู่ในเงามืด สองมือกำแน่น ใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง

กับคนที่ไม่พึงใจแล้ว ฝ่าบาทไม่มีทางแสร้งพูดจาดีด้วย

เขาจะเดินจากไป ไม่ก็สั่งให้นางสนมเจียออกไป

แต่ผ่านไปพักหนึ่งแล้ว นางสนมเจียยังอยู่ตรงนั้นอยู่เลย...

“พระสนมเพคะ ข้างนอกลมแรงนัก เรากลับตำหนักหลิงเซียวกันดีหรือไม่เพคะ?” ชุนเหอเสนอเสียงเบา

พระสนมอารมณ์ไม่ดีแล้ว

หากยังอยู่ต่อไป เกรงว่าจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

กุ้ยเฟยถามอย่างอยากเอาชนะ

“นางสนมเจียขี่ม้าแบบนี้แล้วเหมือนหรงเฟยมากหรือไร!”

ชุนเหอกล้าตอบเสียที่ไหน

“นางสนมเจียเป็นแต่พูดเอาอกเอาใจ เทียบไม่ได้กับพระสนมที่งดงามทุกย่างก้าว หาใครเทียบเทียมมิได้”

ยามนี้กุ้ยเฟยอยากฟังแต่ความจริงเท่านั้น

“บอกข้ามาตามจริงซะ!”

ก่อนที่ชุนเหอจะมารับใช้กุ้ยเฟย นางเคยเป็นคนรับใช้ในวังมาก่อน

นางเคยพบหรงเฟยเป็นตัวเป็น ๆ มาก่อน

“เรียนพระสนม จากความคิดเห็นอันต่ำต้อยของข้าน้อย ยามที่นางสนมเจียขี่ม้านั้นเหมือน... ”

ในดวงตาของกุ้ยเฟยนั้นบรรจุไปด้วยความดำทะมึนดุร้ายและความไม่ยินยอม

ฝ่าบาททรงไม่อาจลืมหรงเฟยได้ถึงเพียงนี้เลยหรือ

......

บนปะรำพิธี

นางสนมเจียพูดจ้อไม่หยุด

“ฝ่าบาท ในความฝันพี่หรงเฟยรับปากว่าวันนี้จะช่วยเป็นแรงสนับสนุนให้หม่อมฉัน”

“เดิมหม่อมฉันเองก็รู้สึกว่าช่างแปลกประหลาดมหัศจรรย์นัก”

“ทว่าเมื่อครู่ยามที่หม่อมฉันทำการแสดง จู่ ๆ ก็รู้สึกราวกับมีเทพเซียนมาช่วยเหลือเพคะ”

“บางทีอาจจะเป็นพี่หรงเฟยแสดงอิทธิฤทธิ์...”

สีหน้าของเซียวอวี้นิ่งเงียบราวกับน้ำนิ่ง

แม้แต่หลิวซื่อเหลียงที่ปรนนิบัติรับใช้เขามาหลายปีก็ยังไม่อาจมั่นใจ ว่านี่ฝ่าบาทกำลังระลึกถึงหรงเฟย หรือกำลังสงสัยคำพูดนี้ของนางสนมเจียกันแน่

เมื่อนางสนมเจียกล่าวจบ เซียวอวี้ก็เอ่ยถาม

“ท่าเกล็ดน้ำค้างโบยบินดั่งหิมะของเจ้า เรียนด้วยตนเองรึ”

นางสนมเจียคิดไตร่ตรองแล้วตอบ

“ใช่แล้วเพคะ แต่หม่อมฉันโง่เขลา เรียนได้ไม่ดีนัก”

ในดวงตาที่ดำขลับของเซียวอวี้นั้นคล้ายกับมีผลึกน้ำแข็ง สายตาคมปลาบส่งคำพูดให้นางสี่คำ

“ตงซือขมวดคิ้ว [1]”

เมื่อกล่าวจบ เขาก็สะบัดแขนเสื้อเดินจากไป

นางสนมเจียนิ่งงันค้างอยู่กับที่ ใบหน้าจากแดงเป็นขาว จนเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ

นางได้รับการโจมตีอย่างรุนแรง จนเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว

หลิวซื่อเหลียงเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ในใจก็รู้สึกสงสารอยู่บ้าง

อันที่จริงแล้วนางสนมเจียทำได้ดีมาก แม้แต่เขาเองยังรู้สึกว่าคล้ายหรงเฟยยิ่ง

เป็นที่ฝ่าบาทโหดร้ายกับเหล่านางสนมมากเกินไป

เมื่อไทเฮาเห็นดังนั้นจึงถอนหายใจ

“เหตุใดจึงจากไปเร็วเช่นนี้เล่า? หรือเขาจะไม่พึงพอใจในตัวนางสนมเจียหรือ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน