แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 68

ถึงแม้ว่ากุ้ยเฟยจะขี่ม้าเป็น แต่นางก็ไม่ได้ขี่ม้ามานานมากแล้ว

ก่อนที่จะแสดงให้ฝ่าบาทดู ล้วนต้องฝึกฝนเสียก่อน และสถานที่เดียวในวังที่สามารถขี่ม้าได้ก็คือสนามม้าหลวง

“เจ้าว่ากระไรนะ? พระสนมของพวกเราเข้าไปไม่ได้งั้นหรือ?” ชุนเหอแสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

เจ้าสุนัขรับใช้ของสนามม้าหลวงนี่ ถึงกับกล้าขัดขวางพระสนม!

ณ ประตูทางเข้าสนามม้าหลวง

ผู้ดูแลสนามม้าหลวงยิ้มแหย ใบหน้าขื่นขมด้วยความลำบากใจ

“กุ้ยเฟย ไม่ใช่ว่าข้าน้อยขัดขวางท่าน เป็นเบื้องบนมีคำสั่งลงมา ข้าน้อยไม่อาจฝ่าฝืนคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ!”

ใบหน้าของกุ้ยเฟยเย็นวาบ

ในวังหลังแห่งนี้ยังมีสถานที่ที่นางไม่อาจเข้าไปได้?

เรื่องอย่างการโต้เถียงกันเช่นนี้ ยังไม่ถึงคราวที่กุ้ยเฟยจะต้องออกปากเอง

ชุนเหอออกหน้าซักถาม

“ก่อนหน้านี้พระสนมก็เข้าไปได้ เหตุใดวันนี้จึงเข้าไม่ได้? นี่กฎของผู้ใดกัน?”

ผู้ดูแลเช็ดเหงื่อแล้วเช็ดเหงื่ออีก

“เป็น...เป็นฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ ฮองเฮาทรงตรัสว่า สนามม้าหลวงแห่งนี้มีม้าและอุปกรณ์ขี่ม้าอยู่จำกัด มีเพียงเหล่าพระสนมที่เข้าร่วมการแข่งขี่ม้าโปโลเท่านั้นจึงจะเข้ามาได้ อีกทั้งยังต้องได้รับการอนุญาตจากกพระนาง ถึงจะสามารถ...”

“บังอาจ!” สายตาของกุ้ยเฟยดูน่าเกลียดเป็นอย่างมาก

เฟิ่งเวยเฉียงนังแพศยานั่น นางมีสิทธิ์ทำเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน!

ผู้ดูแลถูกกดดันจนก้มหัวต่ำลงเรื่อย ๆ

“ฮองเฮาทรงทำเพื่อความปลอดภัยของพระสนมทุกพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”

“กุ้ยเฟยพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยเพียงปฏิบัติตามคำสั่ง ขอท่านได้โปรดอย่าทำให้ข้าน้อยลำบากใจเลยพ่ะย่ะค่ะ ฮองเฮาไม่ทรงอนุญาต ถ้าหาก...ถ้าหากฝ่าบาททรงอนุญาตล่ะก็ ข้าน้อยย่อมต้องเปิดประตูให้ท่านอย่างไม่กระบิดกระบวนแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮองเฮาเขามิอาจล่วงเกิน สนมรักของฝ่าบาทเขายิ่งไม่อาจที่จะล่วงเกินได้

......

ณ ตำหนักหย่งเหอ

หลิวซื่อเหลียงมาเชิญคนด้วยตนเอง

“ฮองเฮา ฝ่าบาททรงเรียกท่านไปซักถามพ่ะย่ะค่ะ”

เหลียนซวงถามฮองเฮาอย่างวิตกกังวล

“ฮองเฮา ต้องเป็นกุ้ยเฟยไปฟ้องฮ่องเต้แน่เลยเพคะ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนวางพู่กันในมือลงบนแท่นวางพู่กันหยก

ทั่วร่างแสดงให้เห็นถึงความสงบนิ่งที่แม้ไท่ซานจะถล่มลงก็ไม่อาจทำให้นางเปลี่ยนสีหน้าได้ นางออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา

“เปลี่ยนชุด”

หลังเวลาผ่านไปสองเค่อ [1]

ภายในห้องทรงพระอักษร

เมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนเข้ามาในห้อง ก็เห็นฮ่องเต้นั่งอยู่หลังโต๊ะ ส่วนกุ้ยเฟยยืนอยู่ข้างกายเขา โฉมสราญผู้นี้สองตาแดงระเรื่อ อ่อนช้อยบอบบางดั่งกิ่งหลิวที่ลู่ลม

“หม่อมฉันคารวะฝ่าบาทเพคะ”

คิ้วตาของเซียวอวี้น่าเกรงขาม กรามแกร่งคมคร้าม

“ฮองเฮาช่างน่าเกรงขามยิ่ง ต่อไปเมื่อเราจะไปสนามม้าหลวง ก็ต้องขออนุญาตจากเจ้ารึ!”

ดูเผิน ๆ กุ้ยเฟยเหมือนได้รับความไม่เป็นธรรม ทว่าในแววตากลับซ่อนคมมีดเอาไว้

นังแพศยานี่คิดหรือว่ามีตราประทับทองแล้วก็สามารถทำตามอำเภอใจได้?

เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน