แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 691

โรงพักแรมเวี่ยหลัย

เฟิ่งจิ่วเหยียนมาหาติงหยวนเอ๋อร์

ผู้ป่วยพลางนอนอ่อนแรงอยู่บนเตียง พร้อมด้วยลูกศิษย์ร่วมสำนักสองคนคอยดูแลอยู่

“รองเจ้าสำนัก…” ติงหยวนเอ๋อร์พยายามลุกขึ้นนั่งบนเตียง

เหลิ่งเซียนเอ๋อร์รีบก้าวไปข้างหน้า พลางกล่าวว่า “นอนลงดี ๆ เถิด”

สายตาของติงหยวนเอ๋อร์มองผ่านคนอื่น ๆ ไปจนหยุดที่ร่างของเฟิ่งจิ่วเหยียน

“เป็นท่านที่ช่วยข้าเอาไว้”

ถึงแม้เมื่อวานร่างกายของนางจักอ่อนแรง ทว่า จดจำทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี

หากมิใช่เพราะคุณชายท่านนี้ละก็ นางก็มิรู้ว่าตนเองจักต้องพบเจอกับอะไรบ้าง

ภายในห้องมิอาจมีพื้นที่ให้คนรั้งอยู่ได้มากมายนัก ดังนั้น ทั้งเซียวอวี้และเจียงหลินจึงออกมาอยู่ด้านนอกห้องแทน

เจียงหลินยกสองแขนขึ้นมากอดอก ก่อนจะประเมินดูเซียวอวี้ พลางเอ่ยถามว่า

“สหายเซียว ตกลงเจ้าเป็นใครกันแน่?”

ผู้ที่สามารถเชิญกองทัพพิทักษ์เมืองไท่ชางมาได้นั้น ย่อมมิใช่คนยุทธภพธรรมดาอย่างแน่นอน

เซียวอวี้มิตอบอันใดกลับไป เขาเอาแต่จดจ่อมองเข้าไปภายในห้องด้วยความเหม่อลอย

เฉินจี๋ที่อยู่ด้านข้างนั้น นึกเป็นกังวลเกี่ยวกับวรกายมังกรยิ่งนัก

เมื่อคืนวานฝ่าบาทพิจารณาคดีทั้งคืน ในยามนี้ยังออกมาที่โรงพักแรมเป็นเพื่อนเฟิ่งจิ่วเหยียนอีก พระองค์หาได้พักผ่อนเลยแม้แต่น้อย จักปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปได้อย่างไร?

ภายในห้อง

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยซักถามติงหยวนเอ๋อร์

“เจ้าจำได้หรือไม่ ว่าเป็นผู้ใดที่ลักพาตัวเจ้าไป?”

ใบหน้าของติงหยวนเอ๋อร์พลันซีดเผือดไปในทันที พลางหวนคิดถึงความทรงจำเมื่อคืน ก่อนจะค่อย ๆ ตอบกลับมา

“เป็นหญิงชราหลังค่อมนางหนึ่ง ลักษณะของนางดูธรรมดายิ่งนัก”

“นางทำอะไรกับเจ้า” เฟิ่งจิ่วเหยียนถาม

“นาง... ต้องการใช้ข้าฝึกฝนวรยุทธ์ มิรู้ว่าเป็นวิชามนตร์ดำอะไรกัน ทำเอาพลังในกายข้าปั่นป่วนไปหมด แม้แต่กำลังภายในก็หายไป”

ติงหยวนเอ๋อร์ขมวดคิ้วพลางมองไปที่เหลิ่งเซียนเอ๋อร์

“รองเจ้าสำนักเจ้าคะ พวกเราจักต้องจับหญิงชราผู้นี้ให้ได้ ข้ากลัวว่านางจะไปทำร้ายผู้อื่นอีก”

เหลิ่งเซียนเอ๋อร์พยักหน้าลง “แน่นอน”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลางเอ่ยถามออกมาด้วยความเย็นชา

“เจ้าจำได้หรือไม่ ว่าตนเองถูกนำไปขังเอาไว้ที่ใด?”

ติงหยวนเอ๋อร์ส่ายหัวไปมา

“จำได้ไม่แม่นนัก วันนั้น ข้าฉวยโอกาสตอนนางไม่อยู่ ถึงหนีนางออกมาได้ ในยามนั้นข้ายังมึน ๆ งง ๆ อีกด้วย ทั้งยังเป็นในยามราตรีอีก จำได้แค่ว่าตนเองเอาแต่วิ่ง วิ่งไม่มีหยุด จนกระทั่งข้าถูกคนจับไป จนตนเองไปลงเอยอยู่ที่สนามประลองยุทธ์”

เหลิ่งเซียนเอ๋อร์เอ่ยเตือนเฟิ่งจิ่วเหยียน

“ศิษย์น้องติงร่างกายยังคงอ่อนแออยู่ คงมิอาจรับได้กับคำถามเช่นนี้ของเจ้า”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพลางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“อย่างน้อยนางก็ยังมีชีวิตรอด”

ในเมื่อติงหยวนเอ๋อร์สามารถให้เบาะแสเพิ่มเติมได้มากมายเช่นนี้ ย่อมเป็นประโยชน์แก่ผู้อื่นที่จะรอดพ้นจากความตาย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน