แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 696

“ในยามนี้นางเป็นเช่นไรบ้าง” เซียวอวี้รีบร้อนเอ่ยถามในทันที สายตาที่เย็นชาและเจือไปด้วยความเฉียบคมพลางเต็มไปด้วยความกังวลมากมาย

เฉินจี๋จึงตอบกลับ

“หยิ่นลิ่วส่งจดหมายมาเล่าว่า คุณชายซูได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ หาได้อันตรายถึงชีวิตไม่ อีกทั้ง สามารถจับตัวนักฆ่าเหล่านั้นได้แล้ว จึงขอความเห็นจากฝ่าบาทจัก ให้จัดการหรือมีพระประสงค์เช่นไรพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนมิได้เป็นอันตรายมากนั้น เซียวอวี้จึงรู้สึกโล่งอกไปในทันที

ส่วนนักฆ่าพวกนั้น แน่นอนว่าพวกมันต้องถูกประหารทั้งหมด!

ทว่า……

“เป็นผู้ใดที่อยู่บงการเบื้องหลัง!”

เฉินจี๋ทูลตอบตามความจริง: “หยิ่นลิ่วยังมิอาจเค้นปากพวกมันออกมาได้ในยามนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ดวงตาของเซียวอวี้เต็มไปด้วยความเฉียบคม เขาเอามือไพล่ไปที่ด้านหลัง ร่างสูงใหญ่ของเขาราวกับก้อนหินขนาดใหญ่ ราวกับว่า หากตกลงไปบนพระราชวัง จักต้องทำให้ผู้คนตัวสั่นไปด้วยความกลัว

“นำนักฆ่าเหล่านั้นกลับมาสอบสวนพวกเขาดี ๆ เสีย!”

“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวอวี้มองไปยังพระราชโองการแต่งตั้งฮองเฮาที่อยู่บนโต๊ะ สายตาเต็มไปด้วยกลิ่นอายฆ่าฟัน

เขาอยากจะรู้นัก ว่ามันผู้ใดขวัญกล้าเทียมฟ้ามาแตะต้องคนของเขา!

อีกด้านหนึ่ง

อำเภอหลิน

หลังจากเผชิญหน้ากับนักฆ่าบนท้องถนนแล้วนั้น อาการบาดเจ็บในคราก่อนของเฟิ่งจิ่วเหยียนที่ยังมิทันหายดีก็ปริแตกออกมาอีกครั้ง

นับว่าโชคดีที่นางนำยารักษาแผลภายนอกติดมาด้วย จึงจัดการทำแผลด้วยตนเอง

หยิ่นลิ่วปรากฏตัวขึ้นมาพลางเอ่ยแนะนำว่า

“คุณชายซูขอรับ ท่านได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ มิสมควรเดินทางต่อ มิสู้หาโรงพักแรมพักอยู่ที่นี่สักคืน?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้า

“อื้ม คงทำได้เพียงเท่านี้”

ทันทีที่นางมาถึงโรงพักแรม เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ได้รับจดหมายลับจากตงฟางซื่อในทันที

เขาพบกับรังโจรของหรานชิวแล้ว พลางขอให้นางไปรวมตัวกันกับเขา

ทางหยิ่นลิ่วที่เพิ่งจ่ายค่าห้องพักเสร็จ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็กล่าวออกมาว่า

“รีบออกเดินทางต่อ!”

……

สองวันต่อมา

ภูเขาหู่โถวที่อยู่ไม่ไกลจากอำเภอหลินนั้น

เฟิ่งจิ่วเหยียนที่มาพบกับตงฟางซื่อแล้ว ถูกเขาพาขึ้นไปบนภูเขาในทันที

มีถ้ำอยู่บนภูเขา ทั้งยังมีอาหารแห้งและสุราฝังอยู่ภายในมากมาย

ตงฟางซื่อกล่าว “นี่คือที่พักพิงสำหรับเหล่านายพรานที่มาหลบลมและหิมะ พวกเขาจะฝังอาหารบางส่วนไว้ที่นี่เพื่อป้องกันว่าหากหิมะถล่มบนภูเขาแล้วตนเองออกไปไม่ได้ ในยามนั้นอาหารเหล่านี้จักช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้ ทว่า วันปกติธรรมดานั้น น้อยคนนักที่จะมาที่นี่”

ยามที่พูดอยู่นั้น ตงฟางซื่อจึงชี้ไปที่ทางลึกเข้าถ้ำด้านใน

“มีเลือดอยู่ข้างใน ข้ายังพบสิ่งนี้ที่ช่องรอยแตกของกำแพงหินอีกด้วย”

มันเป็นเศษเสื้อผ้าชิ้นเล็ก ๆ

เฟิ่งจิ่วเหยียนจำได้ทันที มันเป็นของศิษย์สำนักเฉวียนเจิน

เสื้อผ้าอาภรณ์ของพวกเขาล้วนเป็นสีขาวล้วน ทั้งยังมีลวดลายขนนกสีเข้ม

ไม่ผิดแน่

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองมันอย่างละเอียดอีกครั้ง

“คงเป็นในยามที่ติงหยวนเอ๋อร์กำลังต่อสู้และดื้นรนออกมา มันจึงขาดออกมาในยามนั้น”

ตงฟางซื่อพยักหน้าลงอย่างเห็นด้วย

“ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน

“หรานชิวน่าจะขังคนเอาไว้ที่นี่”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยกคบเพลิงไฟขึ้นมา ก่อนจะตรวจสอบสถานการณ์ในถ้ำอย่างระมัดระวัง