แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 699

ตำหนักฉางเล่อ

“พระสนมเพคะ ฝ่าบาทมีรับสั่งเรียกตัวพระนางไปที่ห้องทรงพระอักษรเพคะ!” นางกำนัลพลันวิ่งเจ้ามารายงานที่ตำหนักในด้วยท่าทีเป็นสุข

หรงเฟยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเปี่ยมสุขพลางนั่งอยู่บนหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

ฝ่าบาทกลับมาถึงวังหลวงได้หลายวันแล้ว ในที่สุดเขาก็คิดถึงนางเสียที

หลังจากนั้นไม่นาน หรงเฟยก็เดินทางไปยังห้องทรงพระอักษรในทันที

ด้านในห้องมีเพียงฝ่าบาทและเฉินจี๋เพียงสองคน

นางโค้งกายทำความเคารพ

“ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”

เซียวอวี้พลางหันมามองนางด้วยความเย็นชา

“เรื่องของเรากับซูฮ่วน เป็นเจ้าที่นำความไปบอกกับเสด็จย่าใช่หรือไม่?”

หัวใจของหรงเฟยพลันตกไปอยู่บนตาตุ่มทันที

ซูฮ่วน...

ที่ฝ่าบาทต้องการจะพบตัวนางนั้น เป็นเพราะเรื่องนี้เองหรือ?

หรงเฟยครุ่นคิดกับตนเอง

ผู้คนในวังหลวงที่ถูกจับกุมตัวไปมากมายนั้น โดยเฉพาะในตำหนักวั่นโซ่ว

ไทฮองไทเฮาได้ส่งคนมาส่งข่าวกับนางแล้วว่า เรื่องการลอบสังหารของซูฮ่วนนั้น ความแตกแล้ว

ฝ่าบาทที่เป็นคนเฉลียวฉลาดเช่นนี้ ย่อมต้องคาดเดาได้ว่ามีคนวิ่งโร่ไปฟ้องไทฮองไทเฮาอย่างแน่นอน

ในเมื่อเรื่องมาถึงเช่นนี้ หากนางยังมิยอมรับอีก ย่อมทำให้ฝ่าบาทเอาแต่สืบความไม่เลิก ทั้งยังส่งผลให้ฝ่าบาทนึกถึงแต่ภาพลักษณ์ที่ไม่ดีต่อนาง

หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียแล้วนั้น หรงเฟยจึงเงยหน้าขึ้นมา พลางมองฝ่าบาทด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย ก่อนจะพยักหน้าลง

“เป็นหม่อมฉันที่พูดเองเพคะ”

ดวงตาของเซียวอวี้ที่เต็มไปด้วยความเย็นชา เพียงพริบตาเดียวก็เจือไปด้วยความโกรธเกรี้ยวในทันที

“มู่หรงหลัน! เรามิได้เคยเตือนเจ้าในเรื่องนี้แล้วหรือ! ซูฮ่วนเป็นเรื่องส่วนตัวของเรา เจ้ากล้าดียังไง…”

เขาเรียกชื่อจริงของนาง

ตุบ!

หรงเฟยคุกเข่าสองข้างคำนับ

“ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันทำเพื่อท่านเพคะ ทำเพื่อทายาทของพระองค์!

“ ซูฮ่วนเป็นบุรุษ หม่อมฉันจักปล่อยให้พระองค์ต้องแปดเปื้อนเพราะเขาไปได้อย่างไร!

“ในฐานะที่เป็นสหายท่านมานานหลายปี หม่อมฉันจักทนเห็นท่านถลำลึกไปมากกว่านี้ได้อย่างไรกัน?”

เซียวอวี้จ้องมองมู่หรงหลันด้วยความเย็นชา

พวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่เล็ก ความสัมพันธ์ย่อมมีความแน่นแฟ้น

นางและเสด็จย่าก็เช่นเดียวกัน ล้วนแต่เป็นความหวังดีที่ทำเรื่องเลวร้าย

ทว่า นางจักมิมีแรงจูงใจอันอื่นเลยหรือ?

เซียวอวี้มิอาจมิลองตรวจสอบสตรีตรงหน้าอีกครั้ง

“มู่หรงหลัน ความรู้สึกที่เจ้ามีต่อเรา มันเกินขอบเขตไปแล้ว”

ในขณะที่เขาถูกฮ่องเต้องค์ก่อนเรียกตัวกลับเข้าวังมานั้น เดิมทีตำแหน่งฮ่องเต้นี้อย่างไรก็คงมิอาจตกมาอยู่บนตัวของเขาได้ เหล่าพี่น้องคนอื่น ๆ ต่างก็ไม่คิดไม่ฝันเช่นกัน ทว่า ในช่วงที่ขึ้นครองบัลลังก์แรก ๆ นั้น เหล่าพี่น้องของเขาต่างพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อลากเขาลงมาจากบัลลังก์ให้จงได้

ในเวลาเดียวกัน ปัญหาต่างแคว้นก็ถ่าโถมเข้ามา บรรดาแคว้นข้างเคียงต่างก็ฉวยโอกาสจากความวุ่นวายภายในเข้ามายึดประชิดหนานฉี หากแต่เป็นมู่หรงหลันที่เป็นคนเสนอให้สงบศึกภายในก่อนแล้วจึงค่อยไปจัดการภายนอก

หลังจากหารือกันแล้วนั้น นางจึงตัดสินใจแต่งเข้าวังมาในฐานะสนม เช่นนี้ฮ่องเต้พระองค์ใหม่และตระกูลมู่หรงก็จักผนึกความรุ่งโรจน์เข้าด้วยกัน

และเป็นเพราะการตัดสินใจของนาง ที่ทำให้ตระกูลมู่หรงจากที่ลังเลใจ จนถูกบังคับมากลายเป็นฝ่ายของฝ่าบาทแทน ดังนั้นราชสำนักจึงได้เกิดความสงบลง

“ก่อนที่เจ้าจักแต่งเข้าวัง เราเคยกล่าวเอาไว้ว่า จักรับเจ้าเป็นสนมเพียงเพื่องานเท่านั้น เราสามารถมอบตำแหน่งสูงส่งให้เจ้าได้ ทว่า มิอาจมอบความรักเฉกเช่นบุรุษให้กับเจ้าได้

“หากเจ้ายืนกรานที่จะเลือกอย่างหลัง เราคงมิให้เจ้าแต่งเข้าวังมาเช่นนี้”

“ตอนนั้นเจ้าเอ่ยว่าอันใด? เจ้าบอกว่า เจ้าคิดกับเราเพียงแค่พี่ชายน้องสาวเท่านั้น มีเพียงใจที่ต้องการช่วยเหลือแบ่งเบาภาระเรา หาได้คิดเป็นอื่น…”

หรงเฟยอดมิได้ที่จะส่ายหัวไปมา เพื่อขัดจังหวะคำพูดที่บีบหัวใจของเซียวอวี้

“ไม่ ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันหาได้เปลี่ยนไปไม่”

นางแต่งเข้าวังมาเพื่อช่วยเหลือฝ่าบาทจริง ๆ ช่วยให้เขาเป็นฮ่องเต้ที่ดี

ราชสำนักมีรุ่ยอ๋องอยู่เบื้องหน้า วังหลังมีนาง พวกเขาสามคนพี่น้องช่วยกันปกครองหนานฉีอย่างดียิ่ง

นางรู้ดีว่าฝ่าบาทหาได้มีใจรักนางเฉกเช่นความรักของชายหญิงไม่ นางมิรีบร้อน ถึงอย่างไรข้างกายของฝ่าบาทก็มีเพียงนาง มู่หรงหลันจึงคิดว่าตนเองแตกต่างจากสตรีนางอื่น นางสามารถร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับเซียวอวี้ได้

หาได้เหมือนกับเหล่าสตรีที่คิดแต่จะแย่งชิงความโปรดปรานเหล่านั้นไม่!