ดวงตาของหรงเฟยพลันเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
“ฝ่าบาท หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ หม่อมฉันจะมิทำเช่นนี้อีก”
ซูฮ่วนคือเส้นตายของเขา
ตราบใดที่เขาให้อภัยนาง นางจะมิมีทางแตะต้องอีก
“ศิษย์พี่ หม่อมฉันก็แค่อยากให้ท่านมีความสุขและสงบสุข...”
เซียวอวี้พลันลุกขึ้นยืน ดวงตาเฉยชาหาได้แยแสสิ่งใดไม่
“เสด็จย่าหาได้ทรยศเจ้าไม่ พระนางใช้วิธีของตนเองเพื่อปกป้องเจ้า
“แล้วเจ้าล่ะ? มู่หรงหลัน เจ้ากลับโยนความผิดทั้งหมดไปให้กับหญิงชราเช่นพระนาง”
หรงเฟยพลันตัวสั่นเทาไปในทันที
“ไม่ หม่อมฉันแค่...หม่อมฉันแค่บอกความจริงเพคะ นักฆ่าพวกนั้นเป็นความคิดของไทฮองไทเฮาจริง...หรือว่าการที่หม่อมฉันพูดความจริงออกไป ก็ถือเป็นความผิดเช่นนั้นหรือ?”
ดวงตาของเซียวอวี้พลันเจือไปด้วยความเย็นชาและเฉยเมย
“เราคือฮ่องเต้
“เจ้าคิดว่า ยามที่เจ้ามาอยู่เบื้องหน้าของเรา เจ้าจักกล้าเล่นพรางใจหรือมีเล่ห์เหลี่ยมได้เช่นนั้นหรือ?
“ในตอนนั้น เราได้ตอบตกลงเจ้า จักให้เกียรติเจ้าและเลี้ยงดูเจ้าภายในวังให้มีกินมีใช้ไปชั่วชีวิต”
“แต่เจ้าก็ให้สัญญากับเราเช่นกัน ว่าจักมิคิดตุกติกเล่นแง่กับเรา! เจ้ารู้ดี ว่าเราเกลียดสตรีในวังหลังที่กะล่อนปลิ้นปล่อน สตรีสองหน้าเป็นที่สุด ดังนั้น เป็นเจ้าที่ผิดสัญญาก่อน”
หรงเฟยจ้องมองเขาด้วยแววตาว่างเปล่า พร้อมทั้งความหนาวเย็นที่ไล่จากปลายเท้าขึ้นมาบนหัว ทั่วร่างและเลือดที่ไหลวนเวียนราวกับถูกแช่แข็งไปในทันที ทั้งหนาว ทั้งรู้สึกเย็นยะเยือกยิ่งนัก
หลังจากไม่กี่อึดใจ มู่หรงหลันพลันแย้มยิ้มออกมาอย่างบิดเบี้ยว
“ฝ่าบาทเพคะ ไม่ว่าหม่อมฉันจะอธิบายอย่างไร พระองค์ก็ยังคิดว่าหม่อมฉันยืมมือผู้อื่นมาฆ่าคนอยู่ดี เป็นความผิดของหม่อมฉัน หรือพระองค์คาดหวังว่าเป็นความผิดของหม่อมฉันกัน?
“ข้างกายของท่าน มิอาจมีเนื้อที่ให้หม่อมฉันอยู่อีกต่อไปแล้ว
“นับตั้งแต่ที่ท่านปลดเหล่านางสนมในวังหลังไป ท่านก็คิดที่จะละทิ้งหม่อมฉันแล้ว
“ในยามนี้ เพียงแค่ใส่ข้อกล่าวหาหม่อมฉันกระทำความผิด ย่อมเป็นสิ่งที่ง่ายดาย!”
ใบหน้าที่หล่อเหลา ริมฝีปากอันนุ่มนวลของเซียวอวี้ ภายใต้แสงและเงาที่กระทบลงมา “เราจักมอบที่ดินอันอุดมสมบูรณ์และจวนให้แก่เจ้า เพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าจักมีอาหารและเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มเพียงพอสำหรับชีวิตที่เหลืออยู่ หากเจ้ายังคิดไม่ซื่อ ก็อย่าคิดโทษที่เรามิเห็นแก่สายสัมพันธ์อันดี กล้าแตะต้องคนของเราละก็ เราจักให้เจ้าชดใช้กลับเป็นร้อยเท่า ให้มีชีวิตอยู่ไม่สู้ตายเลยทีเดียว!”
พลางสั่งการออกมาอย่างเฉียบขาด
“พานางลงไป!”
“พ่ะย่ะค่ะ!”
หรงเฟยมองบุรุษที่มีตำแหน่งสูงส่งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง
นางทุ่มเทให้กับเขามากมาย ช่วยเขาขจัดขวากหนามอันตรายออกไปให้พ้นทาง
เขากลับทำกับนางเช่นนี้หรือ?
……
ตำหนักวั่นโซ่ว

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย
เติมเหรียญไปแล้ว แต่ปลดล็อกไม่ได้ มีข้อความว่าเกิดข้อผิดพลาด กรุณาลองใหม่อีกครั้ง...
เติมเหรีญญไป 500 เหรียญ เริ่มกดซื่อตอน จาก 223 มาถึงตอน 227 = 5 ตอน 40 เหรัยญ แต่ตอนนี้มีเหรียญคงเหลือ 444 เหรียญ และเปิดอ่านย้อนหลังไม่ได้ ช่วยแก้ไขด้วยค่ะ...
สนุกดี แต่ใช้บัตร์เติมเงินเอไอเอสไม่ได้ ขอบคุที่ให้อ่าน...