แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 701

รุ่ยอ๋องหาได้เปิดโปงเรื่องที่องค์หญิงมาแอบฟังไม่ นัยน์ตายังคงอ่อนโยนดุจน้ำ

“ไปกันเถิด พวกเรากลับไป เล่นหมากรุกกันต่อเถอะ”

องค์หญิงน้อยรู้สึกตัวสั่นระริกอย่างสุดที่จะพรรณนา

หันไปมองอีกที กลับไม่เห็นผู้ใดอยู่ในห้องโถงด้านข้างเลย

หารู้ไม่ว่า หลังจากที่นางกับรุ่ยอ๋องเดินจากไป หรงเฟยมายืนอยู่ริมหน้าต่าง พลางจ้องมองไปที่นางอย่างเย็นชา

หรงเฟยถูกรุ่ยอ๋องปฏิเสธ

หัวใจของนางดั่งถูกไฟแผดเผา

ครั้นได้เห็นองค์หญิงน้อย ทำให้นางหวนนึกถึงอดีต

ในสมัยนั้น องค์หญิงน้อยมีอายุเพียงหนึ่งหรือสองขวบ และฝ่าบาททรงรักเอ็นดูเด็กน้อยผู้นี้ยิ่งนัก

นังเด็กสารเลว ยังอยู่ในวัยแบเบาะ ก็รู้วิธีดึงดูดความสนใจจากบุรุษเสียแล้ว

ตอนนี้ ข้างพระวรกายของฝ่าบาทพลันมีซูฮ่วนโผล่มาอีกคน

ผู้ใดที่กล้าแย่งชิงความสนใจของฝ่าบาทไป ล้วนสมควรตาย!

หรงเฟยยกยิ้มมุมปาก ดูอ่อนโยนและสงบนิ่ง

……

เมื่อเซียวอวี้จัดการเรื่องนักฆ่าเสร็จแล้ว ก็ได้เขียนจดหมายแจ้งข่าวถึงเฟิ่งจิ่วเหยียน

ในขณะนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนกับตงฟางซื่อกำลังสืบเรื่องของหร่านชิว

พวกเขาพบว่า บิดาของหร่านชิวเป็นหนึ่งในเก้าราชา และเสียชีวิตจากการคุ้มกันหยางเหลียนซั่ว ส่วนมารดาผู้ให้กำเนิดของนางยังมีชีวิตอยู่

ในปัจจุบันนี้ ฮูหยินหร่านได้ออกบวชอยู่ที่อารามวั่งเฉิน

วันนี้ดึกเกินไปแล้ว พวกเขาจึงตัดสินใจออกเดินทางไปที่อารามวั่งเฉิน ในวันรุ่งขึ้น

ปังปัง!

หยิ่นลิ่วมาเคาะประตูห้องของเฟิ่งจิ่วเหยียน

“คุณชายซู มีจดหมายจากฝ่าบาทถึงท่านขอรับ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเปิดจดหมาย และกวาดสายตาดูคร่าว ๆ ก่อน ครั้นเข้าใจเนื้อหาโดยรวมแล้ว ก็อ่านอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง

ผู้บงการนักฆ่าให้มาลอบสังหารนาง เป็นไทฮองไทเฮา

นางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ทว่ายังสามารถเข้าใจได้

ถึงอย่างไร จากมุมมองของผู้ไม่รู้ความจริง นางกับฝ่าบาทเป็นพวกรักร่วมเพศอย่างชัดเจน

มีผู้อาวุโสคนใดจะยอมรับเรื่องเช่นนี้ได้บ้าง?

เฟิ่งจิ่วเหยียนวางจดหมายไว้ข้างกาย และไม่ได้กังวลในเรื่องนี้

สังหารนางไม่ได้ ก็ถือว่าให้นางได้ฝึกซ้อมมือ

ในขณะนี้ เรื่องของหร่านชิวสำคัญกว่า

สำหรับไทฮองไทเฮา และหรงเฟยอะไรนั่น นางเชื่อว่าเซียวอวี้สามารถแก้ปัญหาได้

หยิ่นลิ่วเห็นนางอ่านจดหมายแล้ว จึงเอ่ยเตือนเป็นการหยั่งเชิง

“คุณชายซู ท่านจะไม่เขียนตอบฝ่าบาทบ้างหรือขอรับ?”

จนถึงตอนนี้ ฝ่าบาทได้ส่งจดหมายมาแล้วสามฉบับ

ทว่าคุณชายซูไม่เคยเขียนจดหมายตอบกลับเลย

ไม่ใช่ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่คิดตอบกลับ ทว่าไม่คุ้นชินกับการเขียนเล่าเรื่องจุกจิกเลยจริง ๆ

จดหมายสองฉบับแรกของเซียวอวี้ ล้วนเป็นคำบอกรักที่ไม่มีความสลักสำคัญ กังวลว่ากลางคืนนางจะหนาวหรือไม่ และกำชับให้นางห่มผ้าหนา ๆ

คำเหล่านี้ นางพูดไม่ได้ และเขียนมันไม่ได้ด้วย

บ่อยครั้งที่ได้แต่ถือพู่กัน พลางมองที่กระดาษเป็นเวลานาน กลับเขียนได้เพียง “ปลอดภัยดี” สามคำ ส่วนเนื้อหาอื่น ๆ นางมิอาจกลั่นออกมาได้แม้แต่คำเดียว

ในยามนี้ เมื่อได้เผชิญกับสายตาที่คาดหวังของหยิ่นลิ่ว ราวกับเฟิ่งจิ่วเหยียนได้เห็น สายตาที่ตัดพ้อคู่นั้นของเซียวอวี้ผ่านเขา

ครั้นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายนางก็หยิบพู่กันขึ้นมา

ทว่า เมื่อจรดปลายพู่กัน ก็ได้แค่คำสั้น ๆ เท่านั้น

——[สบายดี อย่ากังวล]

หยิ่นลิ่วรับจดหมายนั้นมา พลันรู้สึกว่า——ไม่เขียนเสียยังจะดีกว่า

ครึ่งเดือนให้หลัง

ณ อารามวั่งเฉิน

นี่เป็นสถานที่สำหรับปฏิบัติธรรมของแม่ชี และไม่อนุญาตให้บุรุษเข้ามา

เฟิ่งจิ่วเหยียนซื้อเสื้อคลุมสตรีสองชุด สวมทับทันที และโยนอีกหนึ่งชุด ให้ตงฟางซื่อโดยตรง

ตงฟางซื่อ : ??

“หมายความว่าอย่างไร?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบอย่างสบาย ๆ

“เพื่อความยุติธรรมแล้วไซร้ ให้ทนความลำบากแค่นี้จะเป็นไร?”

สีหน้าของตงฟางซื่อพลันซีดลง จากนั้นก็กัดฟันยอมสวมใส่มัน

คนทั้งสองโกหกว่ามาเยี่ยมมารดา โดยที่ตงฟางซื่อแสร้งทำเป็นใบ้ตลอดเวลา