แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 702

เซียวอวี้มองดูคนตรงหน้าด้วยสายตาที่คาดไม่ถึง

คนผู้นั้นถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย...

“อะไรกัน จำข้าไม่ได้แล้วหรือเพคะ?” เฟิ่งจิ่วเหยียนยกโค้งมุมปากอย่างสงบ ดูเหมือนยิ้ม ทว่าก็เหมือนตำหนิเช่นกัน

นางสวมชุดดำพรางตัว รัดกุมแน่นหนา

เส้นผมดำขลับถูกรวบมัดสูง ดูสง่างามดุจวีรบุรุษ

ใบหน้าเจือด้วยความเหนื่อยล้าอยู่บ้าง ทว่ารอยยิ้มเล็ก ๆ นั้น ดุจบุปผากลางทะเลทราย ที่มีชีวิตชีวายิ่งนัก

และทำให้เซียวอวี้ยิ่งรู้สึกคาดไม่ถึง

เขาลุกขึ้นยืนทันที คว้าเสื้อคลุมมาใส่อย่างลวก ๆ และก้าวเดินไปหานางอย่างรวดเร็ว

เฟิ่งจิ่วเหยียนถอยหลังไปสองก้าว พลางเตือนเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เนื้อตัวของข้ามีแต่ฝุ่นเพคะ”

ดวงตาที่เย็นชาของเซียวอวี้กลายเป็นแย้มยิ้มอ่อนโยน ไม่สนใจที่นางจะหลบเลี่ยง ก็ดึงนางเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนทันที จากนั้นจุมพิตหน้าผากของนาง และจูบสัมผัสมุมปากของนางอีกครั้ง

“ไยถึงกลับมาไม่บอกกล่าวกันเล่า? เรื่องนั้นจบแล้วหรือ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนส่ายศีรษะ

“ยังเพคะ

“มารดาผู้ให้กำเนิดของหร่านชิวอยู่ที่อารามวั่งเฉินในเมืองอาน ข้ากับตงฟางซื่อจึงแวะมาทักทายท่าน”

นางเอ่ยอย่างอ้อมค้อม

การทักทายเป็นข้ออ้าง ทว่าการจับคนได้นั้นเป็นเรื่องจริง

เมืองอานอยู่ติดกับเมืองหลวง ทว่าการเดินทางไปกลับจะต้องใช้เวลาสองหรือสามวัน

ทว่า นางมาที่พระราชวังได้เช่นนี้ เซียวอวี้รู้สึกประหลาดใจและเป็นสุขยิ่งนัก

“กินมื้อเย็นมาหรือยัง?” เขายกมือข้างหนึ่งลูบไล้ใบหน้าของนาง เพื่อเช็ดคราบดินให้นาง

ไม่รู้จริง ๆ ว่านางเร่งรีบเดินทางมาอย่างไร จนถึงกับมีคราบดินเปื้อนใบหน้าเช่นนี้ได้

เฟิ่งจิ่วเหยียนผงกศีรษะ

“กินแล้วเพคะ”

จากนั้น นางหยิบห่อสมุนไพรที่ห่ออย่างแน่นหนาออกจากอ้อมแขน และวางไว้ในมือของเขาอย่างระมัดระวัง

“องค์หญิงน้อยเป็นอย่างไรบ้าง? นี่คือหญ้ากู่หยาง มีสรรพคุณในการรักษาโรคหวัดได้ดีนัก”

เซียวอวี้เลิกคิ้วเบา ๆ

“เจ้ากลับมาเพื่อหาเซียวหย่า?”

เขาคิดว่า นางตั้งใจมาหาเขาที่นี่โดยเฉพาะ

เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ยินความขุ่นเคืองในน้ำเสียงของเขา

นางเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

“หากแค่มาส่งยา ข้าฝากให้หยิ่นลิ่วเอามาส่งก็ได้” แววตาของนางผ่อนคลาย หาได้เย็นชาห่างเหินเหมือนเดิมไม่ “แท้จริงคือคิดถึงท่านหน่อย ๆ เพคะ”

หากไม่กลับมาพบเขาบ้าง นางคงจะลืมไปแล้วว่าเขามีหน้าตาเป็นอย่างไร

สามารถทำให้นางเอ่ยว่าคิดถึงเขาได้ เป็นสิ่งที่มีครั้งเดียวในรอบหนึ่งพันปีเชียว

ลักษณะอันน่าเกรงขามและสง่างามในยามปกติของเซียวอวี้พลันอันตรธานสิ้น เขาสวมกอดนางไว้อีกครั้ง หอมแก้มของนาง และเอ่ยกระซิบที่ริมโสตของนาง

“เช่นนั้นก็อย่าเพิ่งไปเลย

“เราได้สั่งให้สำนักหอดูดาวหลวงคำนวณแล้ว ในวันที่ห้าเดือนสามของปีหน้า เป็นวันมงคล”

เฟิ่งจิ่วเหยียนผลักเขาออกอย่างเด็ดขาด

“พวกหร่วนฝูอวี้พยายามค้นหาที่อยู่ของหยางเหลียนซั่วอย่างหนัก ข้ากับตงฟางซื่อก็ได้วางแผนตามหาหร่านชิว โดยเริ่มต้นจากเคล็ดวิชาดาราโรยหมื่นวิถี เพื่อค้นหาวิธีจัดการกับหยางเหลียนซั่ว