แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 715

ไม่ทันรอให้รุ่ยอ๋องถูกพาตัวกลับเมืองหลวง เซียวอวี้หมดสติไปก่อนแล้ว

หมอบอกว่า ไข้หวัดลมหนาวของเขารุนแรงขึ้น จะต้องพักผ่อนดูแลให้ดี

ดังนั้น รุ่ยอ๋องตัดสินใจ ฉวยโอกาสตอนที่ฝ่าบาทไม่รู้สึกตัว พาตัวเขากลับวังหลวง

อากาศบนภูเขาเทียนฉือหนาวเย็นมาก ไม่ควรอยู่นาน

ฝ่าบาทไปแล้ว องครักษ์หลายร้อยคนยังอยู่

เฉินจี๋สั่งการพวกเขา เมื่อพบศพของซูฮ่วน ให้รีบรายงานทันที

เขามั่นใจว่า หิมะถล่มเช่นนี้ ต่อให้เป็นคนที่มีวรยุทธสูงส่งแค่ไหน ก็หนีไม่พ้น

อู๋ไป๋ที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดนี้ ก็ก่นด่าขึ้นมาอย่างโกรธเคือง

“ไอ้สารเลว! เฉินจี๋! ไสหัวเจ้าไป! นายท่านของข้าต้องยังไม่ตาย! !”

เฉินจี๋รู้ว่าในใจอู๋ไป๋รู้สึกแย่ จึงไม่ถือสา

ทว่า ในฐานะที่เขาเป็นราชองครักษ์ จะต้องปกป้องฝ่าบาท

เขาไม่สามารถจะทนเห็นฝ่าบาทเพื่อตามหาศพ จนตนเองต้องป่วยลุกไม่ขึ้นไม่ได้อีกต่อไป

หลังจากมองกระโจมที่ถูกรื้อ ฝ่าบาทถูกพาตัวไป อู๋ไป๋คุกเข่าบนพื้นหิมะ มองดูภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะอย่างเหม่อลอย ในใจทุกข์ระทม

“อ้าก...” เขาทุบกำปั้นลงไป ฝังหัวเข้าไปในหิมะและปล่อยเสียงคำรามต่ำ

“ตามหาคนต่อไป” ข้างหน้ามีเสียงทุ้มต่ำของหยิ่นลิ่วดังขึ้นมา

อู๋ไป๋ค่อยๆ เงยศีรษะขึ้นมา เห็นมือหยิ่นลิ่วมีเลือดไหล

หยิ่นลิ่วเพียงมองอู๋ไป๋ด้วยสายตาเฉยเมย แล้วก็เดินไปข้างหน้า

เขารู้ว่าอู๋ไป๋เสียใจ ที่ไม่สามารถช่วยซูฮ่วนไว้ได้

เขาเองก็ไม่ต่างกัน

เขานำดอกจื่อซวี่เร่งเดินทางกลับ กลับถูกคนกลุ่มหนึ่งซุ่มโจมตี กลับไปถึงช้ายิ่งกว่าอู๋ไป๋ เขาละอายใจกับภารกิจสำคัญที่ซูฮ่วนมอบหมายให้ ละอายใจกับความเชื่อมั่นที่ฝ่าบาทมีให้ หากเขาสามารถกลับมาได้ไวกว่านี้หน่อย ก็จะสามารถรายงานสถานการณ์ให้ฝ่าบาทรับรู้ตั้งแต่แรก แล้วรีบไปช่วยคน ไวกว่านี้หน่อยก็ยังดี

……

เรื่องที่เฟิ่งจิ่วเหยียนประสบภัย อู๋ไป๋เขียนจดหมายไปชายแดนเหนือตั้งแต่แรกแล้ว

เวลานี้ ทางชายแดนเหนือได้รับข่าวแล้ว

ฮูหยินเมิ่งอ่านจบก่อน ทันใดนั้นก็เหมือนถูกกระชากกระดูกสันหลังออกไป ล้มนั่งบนเก้าอี้ทันที

“เร็ว! รีบไปตามแม่ทัพกลับมา!”

หลังจากแม่ทัพเมิ่งกลับมาถึงจวน ก็เห็นสีหน้าฮูหยินขาวซีด ทำอะไรไม่ถูก

“เกิดอะไรขึ้น?” เขาถามขึ้นมา

ตอนที่ฮูหยินเมิ่งเงยหน้าขึ้นมามองเขา น้ำตาไหลเป็นทาง

“เกิดเรื่องกับจิ่วเหยียนแล้ว...”

แม่ทัพเมิ่งตกใจแข็งทื่ออยู่กับที่ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ทันทีที่คิด อาจจะได้รับบาดเจ็บสาหัส

ยังไงร่างกายของเด็กคนนั้น “เลวทราม” มาตลอด ตั้งแต่เด็กเวลากระทบกระแทกอะไร ไม่ช้าก็หายดีแล้ว เขาไม่เคยต้องเป็นกังวล

ฮูหยินเมิ่งเหมือนมีก้างติดลำคอ ยื่นจดหมายให้เขาโดยตรง ให้เขาอ่านเอง

แม่ทัพเมิ่งอ่านจบ ต่อให้อยากปลอบตนเองอย่างมองโลกในแง่ดี ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

เขาพรวดลุกขึ้นมาอย่างโกรธเคือง “ข้าจะไปทูลขอฝ่าบาท ไปยังภูเขาหิมะเทียนฉือ!”

จิ่วเหยียนไม่มีทางตาย!

เขาจะต้องตามหานางเจอ! !

แม่ทัพเมิ่งที่ปกติเป็นคนใจเย็น เวลานี้ไม่อาจควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้ว

ฮูหยินเมิ่งรีบห้ามเขาไว้ พลางร้องไห้ไป พลางอดกลั้นสงบสติปลอบโยนเขาไปด้วย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน