แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 733

ขณะเหม่อลอย เซียวอวี้มองเห็นชัดเจนแล้ว

คนที่วิ่งมาหาเขาจากที่ไกล คือเฟิ่งจิ่วเหยียน!

คือคนที่เขาคะนึงถึงทุกคืนวัน!

เขาพยายามอย่างเต็มที่ ให้หลุดพ้นจากพื้นหิมะที่กลืนกินคน

หลุดพ้นจากตะขอและสิ่งพัวพันที่ไร้ตัวตนเหล่านั้น

เขาลุกขึ้นพร้อมกับคำรามเบา ๆ คิดจะวิ่งไปข้างหน้า นาทีเดียวก็ไม่กล้ารีรอ กลัวว่านี่จะเป็นเพียงภาพลวงตาของเขา

ในเวลาเดียวกันนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ใกล้เขาเข้ามาเรื่อย ๆ เช่นกัน

สองคนอยู่ท่ามกลางหิมะโปรยปรายเต็มท้องฟ้า ทั้งคู่ต่างวิ่งเข้าหากัน

ในที่สุด ก็โอบกอดกันท่ามกลางหิมะ

มีเพียงวินาทีที่สวมกอดอีกฝ่าย ถึงได้กลับสู่ความเป็นจริงโดยสิ้นเชิง

เซียวอวี้สวมกอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนไว้แน่น ปล่อยให้ลมหิมะพัดถาโถม

เขาจุมพิตที่หน้าผากและแก้มของนาง รับรู้ถึงความอบอุ่นของนาง

มือข้างหนึ่งประคองหลังศีรษะนาง หน้าผากชนกัน ลมหายใจรินรดกัน

ริมโสตคือเสียงลมหวีดหวิว เขาได้ยินนางเรียกเขาอย่างชัดเจน

“ฝ่าบาท...”

เซียวอวี้รับรู้เพียงใบหน้าชื้นแฉะ ไม่รู้สึกตัวว่า น้ำตาอุ่น ๆ ที่เอ่อคลอของเขาไหลออกมา นั่นคือความปีติยินดีที่ยากเกินบรรยายจากสิ่งที่สูญเสียได้คืนกลับมา

เขาตื้นตันใจอย่างมาก

ขอบคุณนางที่กลับมาหาเขาอีกครั้ง

ขอบคุณ สวรรค์มิได้ใจร้าย

ร่างกายของเขาหมดความรู้สึก แต่หัวใจกลับร้อนผ่าว

ความร้อนเริ่มเผาไหม้จากภายในร่างกาย ช่วยเติมพลังให้กับเขา

ผ่านไปไม่นาน ดวงตาของเขาปิดลง และซบลงบนไหล่ของเฟิ่งจิ่วเหยียน

......

เหตุการณ์หลังจากหมดสติ เซียวอวี้ก็ไม่รู้อีกเลย

สองชั่วยามต่อมา เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็อยู่ในกระโจมที่อบอุ่นแล้ว

หลังจากเขาลืมตาขึ้น ก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที

“จิ่วเหยียน!”

เขากลัวว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงความฝัน สีหน้าจึงคร่ำเคร่งเป็นที่สุด

จากนั้นก็ได้ยินเสียงหนึ่ง

“หม่อมฉันอยู่ที่นี่”

เขาหันศีรษะไปตามเสียง ทันทีที่เห็น คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะ ก็คือเฟิ่งจิ่วเหยียน!

นอกจากนาง ก็ยังมีฮูหยินเมิ่ง

ในเวลานั้น ฮูหยินเมิ่งกำลังตรวจชีพจรให้นาง ดังนั้น เมื่อครู่ภายในกระโจมจึงเงียบสนิท

เซียวอวี้เปิดผ้าห่มบนตัวขึ้นทันที ลงมาบนพื้น และก้าวเท้ายาวเดินไปหานาง

ฮูหยินเมิ่งพูดโพล่งออกมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน