แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 736

ใบหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่แสดงอารมณ์เท่าใดนัก แค่มองเซียวอวี้ด้วยท่าทีเรียบเฉย แววตาเยือกเย็น ใบหน้าซีดขาว และซูบผอมลงไปไม่น้อย

“หากท่านใส่พระทัย หม่อมฉันจะไม่ตำหนิท่าน...”

เขาเคยพูดอยู่หลายครั้งว่า ต้องการองค์ชาย

ทว่า มีความเป็นไปได้ว่านางมิอาจมอบให้เขาได้

เรื่องนี้ต้องอธิบายกับเขาให้ชัดเจน ไม่ว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร นางก็จะไม่โกรธเคือง

เซียวอวี้ได้ยินเช่นนั้น พลันรีบกุมมือนางไว้ และวางลงบนทรวงอกของเขา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอัดอั้นตันใจ

“เราใส่ใจอะไร?

“เราใส่ใจเพียงว่าเจ้ามีชีวิตอยู่หรือไม่ และอยู่เคียงข้างเราหรือไม่

“จิ่วเหยียน เราต้องการแค่เจ้าเท่านั้น”

เขาโอบนางเข้ามาในอ้อมแขนด้วยท่าทางอ่อนโยน คางแตะบนศีรษะของนาง ถูไถเบา ๆ ราวกับสุนัขป่าโดดเดี่ยวที่คลุ้มคลั่งได้พบคู่รัก ทั้งเหมือนราชสีห์รอนแรมในที่รกร้างได้พบครอบครัว ทั้งตัวคนจากดุร้ายกระสับกระส่าย เปลี่ยนเป็นเชื่อฟังและสงบนิ่ง

เขาเอ่ยซ้ำไปซ้ำมา “เราต้องการแค่เจ้าเท่านั้น...”

แม้ว่านางจะไม่มีทางให้กำเนิดบุตรได้ นางก็ยังเป็นภรรยาของเขา

นางยังเป็นคนที่ไม่มีใครแทนที่ได้ในใต้หล้านี้ เป็นฮองเฮาที่เขายอมรับ

ความรู้สึกที่เขามีต่อนางนั้น มีการรู้สึกผิด ความรักใคร่ และความปีติยินดีจากการสูญเสียแล้วได้กลับคืน...ไม่มีความรังเกียจเพียงอย่างเดียว

เขาจะรังเกียจร่างกายที่เจ็บป่วยของนางได้อย่างไร?

เพื่อช่วยเซียวหย่า ช่วยเหลือน้องสาวของเขา ถึงเอาตนเองไปเสี่ยงอันตราย

เขาเกือบจะสูญเสียนางไปแล้ว ยังจะกล้าร้องขอสิ่งอื่นได้อย่างไร?

“จิ่วเหยียน รอจนกองทัพเยี่ยนถอยทัพ พวกเราจะกลับไปแต่งงานกัน ไม่ว่าจะเป็นวันมงคลอะไรหรือไม่ เราแค่ต้องการจะแต่งงานกับเจ้าในทันที”

แม้นาทีเดียวเขาก็ไม่คิดจะแยกห่างจากนางอีก

เฟิ่งจิ่วเหยียนถูกเขาโอบกอดไว้ ร่างกายอบอุ่นขึ้นมาอย่างมาก

นางหันศีรษะมาด้านข้าง ซบลงบนทรวงอกของเขา มีเพียงความรู้สึกง่วงเหงามาเยือน

ข้างหูคือเสียงกระซิบกระซาบอันอ่อนโยนของเขา นางได้ยินไม่ชัดเจน

“จิ่วเหยียน รับปากเรา” เขาจับใบหน้านางเงยขึ้น แล้วถามนางอย่างรีบร้อน

เฟิ่งจิ่วเหยียนหนังตาตกอย่างอ่อนแรง รู้สึกง่วงนอน จึงพยักหน้ารับโดยมิรู้ตัว

“ตกลง”

เพิ่งเอ่ยจบ นางก็เอียงศีรษะ ซบลงที่ไหล่เขา และนอนหลับสนิท

......

คืนนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า ภายในค่ายทหารกลับไร้ชีวิตชีวา ไม่มีบรรยากาศของปีใหม่เลย