แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 745

หร่านชิวที่เป็นผู้ฝึกตนวิชาดาราโรยหมื่นวิถีนั้น กำลังดูดซับกำลังภายในของหยางเหลียนซั่ว จนทำให้ทักษะของนางเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก

ทั้งนางและหยางเหลียนซั่วต่างก็ต่อกรกันตั้งแต่พื้นดินจนไปถึงบนภูเขา ทว่า ไม่ว่าพวกเขาจะเคลื่อนตัวไปที่ใด ทั้งฝุ่นควันเศษหินต่างก็ปลิวว่อนตลบอบอวลไปหมด

ในขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง กองทัพหนานฉีก็กำลังโรมรันกับกองทัพเยี่ยน

รองแม่ทัพเยี่ยนที่เห็นเงาของหยางเหลียนซั่วเลือนรางนั้น ภายในใจนึกเป็นกังวลยิ่งนัก

มิใช่กล่าวว่าตนเองสามารถสังหารฮ่องเต้หนานฉีได้อย่างง่ายดายงั้นหรือ?

เหตุใดยามนี้ถึงยังไม่ยอมจัดการเล่า?

ฝั่งของเขาใกล้จะต้านไม่ไหวเต็มทีแล้ว!

เมื่อพบเจอกับการซุ่มโจมตีของกองทัพหนานฉีหลายต่อหลายครั้งเช่นนี้ ยามที่พวกเขาคิดว่าสามารถจัดการได้แล้วนั้น ก็มักจะมีคนกลุ่มใหม่พุ่งเข้ามา

ต่ำช้ายิ่งนัก!

เหล่าทหารของกองทัพเยี่ยนต่างก็หวาดผวาไปในทันที

แม่ทัพใหญ่กองทัพฉีกวนไหลอิ้งขี่ม้าบุกเข้ามา พลางร้องตะโกนออกมาว่า

“กองทัพเยี่ยนจงฟัง ท่านแม่ทัพของเรากล่าวว่า ตราบใดที่พวกเจ้ายอมวางอาวุธ ถอดชุดเกราะออก และโยนหมวกเหล็กบนหัวทิ้งไปเพื่อยอมจำนนนั้น ก็จักอนุญาติให้กองทัพเยี่ยนถอยออกจากด่านเฉาอวี๋ไปแต่โดยดี!”

รองผู้แม่ทัพเยี่ยนพลางร้องตะโกนออกมาด้วยความโกรธจัด

“ทัพเยี่ยนจักมิมีทางล่าถอย!”

กวนไหลอิ้งที่ได้ยินเช่นนั้น ถึงกับหัวเราะออกมา

“ยอมจำนนเสีย! หาใช่เรื่องน่าละอายไม่! ถึงอย่างไร การรบในคราก่อนทัพเยี่ยนก็พ่ายแพ้ให้แก่หนานฉีไปแล้ว อีกทั้งฮ่องเต้แห่งแคว้นเยี่ยนก็ลงนามยอมจำนวนด้วยตัวเองแล้วด้วย!”

สงครามในคราก่อน องค์รัชทายาทเยี่ยนนำทัพ ได้สูญเสียกองทหารไปสามแสนนาย

ทหารใหม่ที่เพิ่งถูกเกณฑ์เข้ามาไม่ถึงครึ่งปี ก็ต้องมาตกตายเพราะการจลาจลที่เกิดขึ้นในค่าย

รองแม่ทัพเยี่ยนได้แต่กัดฟันกรอด

ชาวฉีกำลังดูถูกข้า!

ไม่นานนัก หลังจากที่กองทัพเยี่ยนตีวงแตกได้ ก็กลับมาเรียงขบวนทัพใหม่อีกครั้ง เพื่อบุกประชันหน้ากับกองทัพหนานฉีในทันที ระหว่างเขตแดนตรงกลางนั้น ผู้ใดก็มิยอมฝ่าฝืนเข้ามาก่อน เพียงแค่ตั้งกระบวนทัพรั้งรอเท่านั้น

นายพลแห่งกองทัพหนานฉีจึงได้แต่เกลี้ยกล่อมออกมาด้วยความ “หวังดี”

“ฝ่าบาทมีรับคำสั่ง พระองค์มิต้องการเห็นทหารกล้าต้องมาตกตายไปอย่างเปล่าประโยชน์เช่นนี้ เกรงว่ากองทัพของพวกเจ้าก็คงเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน!”

“ใช่! ในเมื่อเห็นเช่นนี้ก็สมควรหยุดได้แล้ว! ค่ายเกิดการจลาจลทั้งที ยังกล้าบุกเข้ามาโจมตีอีก ฉินเซียวนำทัพเช่นไรกัน? หากเรื่องราวเหล่านี้ถูกแพร่กระจายออกไปเขามิตกเป็นหัวข้อขบขันของผู้คนงั้นหรือ!”

กวนไหลอิ้งเอ่ยจี้จุดถามออกมาตามตรง

“ถอยหลังหมื่นก้าว สงครามในวันนี้หากกองทัพเยี่ยนได้ชัยแล้วอย่างไร? พวกเจ้ายังมีกำลังพลมากพอที่จะบุกเข้ามาในแดนในของหนานฉีเช่นนั้นหรือ?

“หากสิ้นกานโจวแล้วไซร้ พวกเรายังมีเมืองม่อ เมืองเซวียนอยู่

“กองทัพของพวกเจ้าสามารถคิดวิธีที่จะเลี่ยงแนวป้องกันทางแดนเหนือของพวกข้าได้ โดยเดินตรงมาจากทางตะวันออกของแคว้น แบ่งหนานฉีของพวกข้าเป็นสองฝาก เพื่อให้กำลังเสริมของพวกข้ามาไม่ทันเวลา นับว่าเป็นความคิดที่ไม่เลว ทว่า พวกเจ้าเองก็ห่างจากแว่นแคว้นของตนเองมาไกลเช่นกัน หากยังคิดบุกเข้าไป กองทัพย่อมมีแต่ทุกรุกคืบถูกพวกข้ากลืนกินเข้าสักวัน”

เหล่าทหารของกองทัพเยี่ยนต่างก็รู้สึกเช่นเดียวกัน ยิ่งสู้รบต่อไป หาได้มีความหมายอันใดไม่

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่รู้เลยว่าตนเองจักต้องต่อสู้ไปเพื่ออะไร

เพล้ง!

ทหารกองทัพเยี่ยนคนหนึ่งพลางทิ้งหอกในมือก่อนจะร่ำไห้ออกมา

“ข้าไม่สู้แล้ว! น้องชายสายเลือดเดียวกันของข้าที่เพิ่งเข้าร่วมรบไปได้ไม่นาน ก็ตายแล้ว! เขาที่มีใจเพียงเพราะต้องการปกป้องประเทศชาตินั้น...พี่น้องทั้งหลาย พวกเจ้าลองถามตัวเองดูเถิด จุดประสงค์ในการเข้าร่วมรบในคราแรกคืออะไร? มิใช่ว่าทุกท่านก็อยากที่จะปกป้องแว่นแคว้นของตนเองงั้นหรือ? ในยามนี้พวกเรากำลังกระทำตนย้อนแย้งต่อความตั้งใจของตนเอง เช่นนี้แล้ว สงครามในครานี้ยังสมควรที่จะทำต่อไปหรือไม่?”

ทันทีที่เอ่ยคำพูดเหล่านี้ออกมานั้น เหล่าทหารผ่านศึกคนอื่น ๆ ต่างก็มีสีหน้าลังเลออกมา

รองท่านแม่ทัพเยี่ยนจึงตวาดออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว