แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 765

เฟิ่งจิ่วเหยียนเช่าบ้านไว้หนึ่งหลัง ขังโจรสลัดพวกนั้นไว้ข้างใน

พวกเขาถูกทรมานจนเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล

อู๋ไป๋ชี้ไปยังตรงมุมที่หายใจรวยรินคนนั้น แล้วก็พูดกับเฉินจี๋

“คนนั้นแหละ ก่อนหน้านี้เกือบหนีไป นายท่านไล่ตามกลับมาด้วยตนเอง”

พวกโจรสลัดเห็นเฟิ่งจิ่วเหยียน ราวกับหนูเจอแมว ตัวสั่นเทาไม่หยุด

พวกเขาเคยเป็นกองโจรสลัดที่เก่งกาจ ตอนนี้กลับถูกหนุ่มคนหนึ่ง ตบตีจนแม้แต่แม่ก็จำไม่ได้แล้ว

“อย่าตี... อย่าตีข้า ที่ควรพูดข้าก็ล้วนพูดหมดแล้ว...”

เฉินจี๋หิ้วคนหนึ่งขึ้นมา ลากไปตรงหน้าเซียวอวี้

นิ้วมือทั้งสิบของคนนั้นเปื้อนไปด้วยเลือด ดูก็รู้ว่าถูกทรมานมาก่อน

เขาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“มีคนให้ทองพวกเราเป็นจำนวนมาก สั่งพวกเราลงมือทำเช่นนั้น

“พวกเราทำงานรับค่าจ้าง รู้เพียงว่านั่นคือเรือของตระกูลมั่งคั่ง...ไม่เช่นนั้น ต่อให้พวกเรามีความกล้าหาญคับฟ้า ก็ไม่กล้าปล้นเรือของราชวงศ์

“ตอนที่เรือคว่ำ คนอื่นหนีไปหมดแล้ว ผู้หญิงคนนั้นกระโดดลงจากเรือ พวกเราเป็นคนช่วยนางขึ้นมา

“นางเอาป้ายหยกของนางให้พวกเรา บอกว่ามีมูลค่ามาก ขอให้พวกเราปล่อยนางไป

“นางสวยงดงามมาก เดิมพวกเราคิดอยากบังคับขืนใจ เมื่อไปสืบรู้มา เรือที่พวกเราปล้น เป็นเรือของฝ่าบาท...ผู้หญิงคนนั้นก็พูดว่า นางเป็นผู้หญิงของฮ่องเต้ พวกเราฟังแล้ว ยังจะกล้าแตะต้องนางเสียที่ไหน

“จริงๆ พวกเราไม่ได้แตะต้องนางจริง ๆ

“ต้องโทษคนที่ว่าจ้างพวกเรา เขาโกหกพวกเรา ไม่เช่นนั้นพวกเราไม่มีทางกล้าทำเรื่องแบบนี้

“ภายหลังพวกเรากลัวเจอเรื่องเดือดร้อน จึงปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป ไม่ได้แตะต้องนางเลยจริง ๆ แม้แต่นิ้วเดียว

“หลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้นมา พวกเราทั้งหมดล้วนไม่กล้าออกมาทำอะไรเป็นเวลาหลายปี...จอมยุทธ ปล่อยพวกเราไปเถอะ!”

โจรสลัดคนอื่นต่างก็ขอร้อง

“ปล่อยพวกเราไปเถอะ พวกเรากลับตัวเป็นคนดี ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว!”

โชคชะตาเล่นตลกกับผู้คนจริง!

หลังจากเกิดเรื่องนั้นแล้ว พวกเขาปกปิดชื่อหลบซ่อนตัวตนมานานหลายปี ไม่กล้าแตะต้องรับงานโจรสลัดอีก ตอนนั้นก็ไม่เห็นราชสำนักตามสืบ

เมื่อปีที่แล้ว พวกเขาคิดว่าเรื่องราวสงบลงแล้ว จึงเริ่มกลับมาดำเนินกิจการเดิมอีกครั้ง ยังไม่ทันได้ปล้นอะไรมาค้าขาย ก็ถูกกวาดล้างจนหมดรังแล้ว

เซียวอวี้ฟังเรื่องทั้งหมดจบ ร่างกายก็เยือกเย็น

เขาไม่ถามอะไรอีก สั่งการโดยตรง

“ประหารทั้งหมด”

เฉินจี๋รับคำสั่ง “พ่ะย่ะค่ะ!”

หลังจากนั้น เซียวอวี้ก้าวถอยออกมาจากห้องนั้นอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าเมินเฉย เยือกเย็นชา

เฟิ่งจิ่วเหยียนตามเขามา จนมาถึงภายในลาน

เขาหันกลับมา โอบกอดนางไว้

ข้างหูเป็นเสียงของเขาที่ทุ้มต่ำแหบแห้ง อดกลั้นความโกรธโศกเศร้า

“เราละอายใจในความเป็นลูก”

ไม่เพียงอดีตฮ่องเต้ ความจริง แม้แต่เขาที่เป็นลูกชายคนนี้ ยังคิดมาตลอดว่า ตอนนั้นเสด็จแม่ถูกกระทำอัปยศอดสู สูญเสียความบริสุทธิ์

ที่แท้ เสด็จแม่ขมขื่นกับการที่ไม่มีใครเชื่อ

“เราไม่เคยคิดที่จะพลิกคดีนี้ กระทั่งเรายัง...หลบเลี่ยง ไม่ยอมรับ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตบหลังเขาเบา ๆ

“ไม่เป็นไร

“หม่อมฉันช่วยท่านสืบแล้ว

“หม่อมฉันก็เดารู้ เรื่องนี้เป็นปมในใจของท่าน