แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 776

ภายในเรือนหอ

แม่สื่อและสาวใช้ไฉ่เยว่ยืนอยู่ข้างเตียง มองเจ้าบ่าวที่กำลังหน้าแดงก่ำ

อีกฝ่ายกลับเอาแต่จ้องตรงไปยังเจ้าสาว——เวยเฉียงมีผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวปกปิดใบหน้า มือทั้งสองข้างวางซ้อนไว้บนตัก แผ่นหลังยืดตรง ท่านั่งดูแข็งทื่อ เห็นเท่านี้ก็พอจะรู้ว่านางกำลังประหม่า

ซ่งหลีเองก็ไม่ต่างกัน

เขารับคันชั่งที่ไฉ่เยว่ยื่นมาให้ ด้วยมือสั่นเทา

กลัวว่าจะเผลอเกี่ยวโดนหน้าของเวยเฉียง

เขาระมัดระวัง แง้มเปิดผ้าคลุมหน้าสีแดงออก ภายใต้ผ้าผืนนั้น ใบหน้าที่แต่งแต้มอย่างงดงามหมดจรดค่อย ๆ เผยออกมา

เวยเฉียงหลุบตาลงอย่างขวยเขิน ใบหน้าเล็ก ๆ แดงระเรื่อยิ่งกว่าริมฝีปากเสียอีก

นางไม่รู้ว่าควรพูดสิ่งใดออกมา บรรยากาศภายในเรือนหอเงียบกริบจนแทบได้ยินเสียงเข็มหล่น

หัวใจของซ่งหลีสั่นไหว

“แม่หญิง เจ้าช่างงามเหลือเกิน”

เขาคิดกับเวยเฉียงเป็นแค่คนไข้ที่ต้องดูแลในตอนแรก กอปรกับมีคำฝากฝังจากเพื่อนสนิท

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงดูแลรักษานางอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ต่อมาเขาก็เริ่มสงสารนาง เพราะเรื่องที่นางประสบพบเจอมามันน่าหดหู่มากจริง ๆ

หลังจากนั้น พอได้อยู่ด้วยกันนานวันเข้า ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของนางก็ทำให้เขาหวั่นไหว

แม้นสติของนางจะยังเลอะเลือน แต่ก็ยังรู้จักปกป้องนกกระจอกที่ได้รับบาดเจ็บในวันฝนพรำ…

นางในตอนนี้ เปรียบดั่งนางฟ้าที่ลงมาจุติดิน

สิ่งที่เขาสนใจ คือภายในจิตใจงดงามของนาง

เขาอยากครองคู่กับผู้หญิงคนนี้ อยู่รักษานางให้หายดี ทำให้นางมีแต่รอยยิ้มสดใส

คำชมของซ่งหลี ทำให้เวยเฉียงเขินหนักยิ่งขึ้น

นางยิ่งก้มหน้าต่ำลง

แม่สื่อพูดยิ้ม ๆ อย่างถูกจังหวะ “เจ้าบ่าว อย่าเอาแต่มองอย่างเดียว รีบนั่งลงได้แล้ว ได้เวลาเริ่มพิธีดื่มสุราแล้ว!”

ซ่งหลีนั่งลงข้างกายเวยเฉียง ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก ร่างกายเหมือนจะร้อนผ่าว และอ่อนยวบอย่างควบคุมไม่ได้

ไฉ่เยว่ยื่นสุรา แบ่งให้ทั้งสองคน

สุรานี้บรรจุไว้ในน้ำเต้าสองซีก เมื่อดื่มของตัวเองหมด ต้องเปลี่ยนไปดื่มสุราในน้ำเต้าของอีกฝ่าย เช่นนี้การแลกเปลี่ยนแก้วก็เป็นอันเสร็จสิ้น

เวยเฉียงไม่ค่อยดื่มสุรา พอดื่มเข้าไปก็สำลัก

“แค่ก ๆ…”

ซงหลีรีบตบหลังให้นางเบา ๆ ช่วยนางผ่อนลมหายใจ

“เอาน้ำมา” เขารีบออกคำสั่งไฉ่เยว่

เวยเฉียงจับแขนของเขาเอาไว้ แล้วส่ายหน้า

“ข้าไม่เป็นอะไร พี่ใหญ่ซ่ง”

ซ่งหลียังคงมองมาที่นางอย่างเป็นห่วง “ไม่ต้องฝืน”

เวยเฉียงช้อนดวงตาที่ฉ่ำน้ำ แดงระเรื่อขึ้นมา กะพริบตาเบา ๆ

“ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ข้าสำลักเพราะไม่ทันระวัง”

นางไม่อยากทะเล่อทะล่าออกไป ทำให้คนอื่นหัวเราะ

ซ่งหลีพยักหน้าอย่างอ่อนโยน

“ข้าจะไปคารวะสุราข้างนอก แม่หญิง รอข้านะ”