แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 777

เวยเฉียงหลุกหลิกไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา มือทั้งสองข้างกำชายเสื้อ กัดริมฝีปากแน่น

ซ่งหลีดื่มสุรามา ใบหน้าจึงแดงระเรื่อ

เขาเดินเข้าไป สวมกอดนางอย่างเงอะงะ

“แม่หญิง…”

หัวใจของเวยเฉียงเต้นกระหน่ำเหมือนกวางวิ่งเต้น หลุบตาลง “พี่ใหญ่ซ่ง”

ซ่งหลีมองตรงมาที่นาง พูดกลั้วยิ้มว่า “เจ้าควรเรียกข้าว่าสามีสิ”

“เจ้าค่ะ สามี” ใบหูของนางแดงก่ำไปหมด ไม่กล้าเงยหน้ามองเขายิ่งกว่าเดิม

ซ่งหลีจับมือของนาง จูงนางเดินไปยังเตียงนอน

จากนั้นก็ประคองนางนั่งลง ปล่อยม่านมุ้งมงคลลงทีละชั้น

เวยเฉียงเห็นเช่นนั้น ลำคอพลันแห้งผาก หัวใจเต้นรัวเร็วกว่าเดิม

ซ่งหลีเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์ เพียงปล่อยไปตามสัญชาตญาณของร่างกาย ค่อย ๆ โน้มตัวนางนอนลงบนเตียง ก้มลงจูบริมฝีปากของนาง ด้วยการกระทำแสนอ่อนโยน

เวยเฉียงหลับตาลงอย่างประหม่า ลมหายใจกระชั้นชิด

“ท่านพี่…”

นางหวาดกลัวเล็กน้อย

มือของซ่งหลีลูบตามร่างกายที่สั่นเทาของนางอย่างแผ่วเบา ปลอบโยนนางว่า “ไม่ต้องกลัว แม่หญิง”

เขารู้ว่านางเคยผ่านเรื่องราวเลวร้ายมา เขาเองก็กลัวว่านางจะถูกกระตุ้น จนกลับไปนึกถึงเรื่องราวแสนอัปยศเหล่านั้น

ดังนั้น เขาจึงระมัดระวังเป็นอย่างมาก

เขาจะรอจนกว่านางจะพร้อม…

เทียนสมรสลุกโชน ไขเทียนหยดลงรวมกันเป็นก้อน ราวกับน้ำตาคนงาม

ผ่านไปไม่นาน ก็ได้ยินเสียงร้องของหญิงสาวภายในม่านมุ้ง

จากนั้น เสียงร้องก็แปรเปลี่ยนเป็นการเคลื่อนไหวอย่างอื่น…

……

ฮูหยินซ่งกำลังอุ้มท้องอยู่ จึงกลับไปพักผ่อนที่ห้องตั้งนานแล้ว

พ่อซ่งจึงรับหน้าที่ส่งแขก

แม่เฟิ่งน้ำตาคลอเบ้า พูดกับพ่อซ่งว่า

“พวกเจ้าต้องดีกับลูกสาวของข้าให้มาก ๆ นะ ชีวิตนางอาภัพมามากพอแล้ว…หาก พวกเจ้าไม่ต้องการนาง ต้องบอกข้า ข้าจะมารับนางกลับไปเอง”

ในวันฤกษ์งามยามดีเช่นนี้ การกล่าวถ้อยคำนี้ออกมาไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนัก

เฟิ่งเหยียนเฉินจึงโค้งคารวะพ่อซ่ง แล้วประคองท่านแม่ขึ้นรถม้า

จากนั้นเขาก็มาถามเฟิ่งจิ่วเหยียน

“จิ่วเหยียน เจ้าจะกลับกับพวกข้าหรือไม่?”

“ไม่ล่ะ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ในใจกลับคิดอย่างละเอียดอ่อน

ในคืนส่งตัวเข้าหอเช่นนี้ นางกลัวว่าเวยเฉียงจะนึกถึงความทรงจำที่ไม่ดีเหล่านั้น

ดังนั้น นางจึงอยากอยู่เฝ้า พรุ่งนี้ค่อยออกไปจากตระกูลซ่ง

ณ มุมกำแพง เจียงหลินดื่มมาก จนต้องค้ำต้นไม้ อาเจียนออกมาไม่หยุด

หลังจากอาเจียนเสร็จ เขาก็เดินโซซัดโซเซเข้าไปหาเฟิ่งจิ่วเหยียน ชี้หน้าด่านางยกใหญ่

“ซู ซูฮ่วน! ข้าทนเจ้ามานานแล้ว!”

“เรื่องที่เจ้าเป็นผู้หญิงเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่ข้าต้องมาเห็นป้ายประกาศตามหาคนหายจากราชสำนัก…ถึงได้รู้!

“ภาพวาดบนป้ายประกาศนั่น หน้าตาเจ้าขี้เหร่มาก แต่ทำไมตัวจริงดูดีกว่าข้าอีกล่ะ…เจ้า เจ้ามาให้ข้าดูซิ ว่าเจ้าได้แปลงโฉมเป็นหนุ่มหล่อหน้ามนหรือเปล่า…”

ระหว่างที่พูด เขาก็ยกมือจะจับหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียน แต่ถูกอู๋ไป๋ห้ามเอาไว้

“คุณชายเจียง เจ้าเมาแล้ว!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนส่ายหน้า “ไปส่งเขาที่โรงเตี๋ยมด้วย”

เจียงหลินน้อยใจ กระทืบเท้า

“ซูฮ่วน! เจ้าอย่าเพิ่งไป! ข้าต่างหากที่เป็นสุดยอดหนุ่มหล่อแห่งยุทธภพ! ต่อไปนี้ เจ้าห้ามแต่งตัวเป็นผู้ชายอีก! เจ้าจะมาแข่งกับข้าทำไม…”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเดินตรงเข้าไปในจวนตระกูลซ่ง ไม่สนใจคนขี้เมานั่นอีกต่อไป