แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 82

รุ่ยอ๋องเป็นคนสุภาพอ่อนโยน มีความเมตตากับคนทั่วไป สองวันมานี้เขาก็ได้สืบสวนอุบัติเหตุในสนามแข่งโปโล พวกบ่าวรับใช้ในสนามม้าหลวง ส่วนใหญ่ล้วนบอกเล่าให้เขาฟังทุกอย่าง

“กระหม่อมสืบได้ความว่า งานจัดเตรียมสถานที่นั้น เดิมเป็นอีกคนหนึ่ง แต่เพราะคนนั้นป่วยอย่างกะทันหัน จึงมอบหมายให้กับคนอื่น”

“รับผิดชอบจัดเตรียมสถานที่ในวันนั้น คือขันทีหวังเทียนไห่”

“หลังจากเกิดเรื่อง เขายืนยันว่าหินกรวดพวกนั้นมาจากไหนไม่รู้ ยังพูดว่าเคยได้ยินเสียงขนของกลางดึก พยายามสร้างความสับสน”

“ความจริงแล้ว มีคนเห็นกับตา ก่อนการแข่งขันขี่ม้าโปโลหลายวัน หวังเทียนไห่กลับค่ำทุกคืน และไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปใกล้สนามแข่งโปโล”

“ซึ่งแสดงให้เห็นว่า บุคคลผู้นี้มีความน่าสงสัย”

รุ่ยอ๋องไม่มีอำนาจจัดการเรื่องต่างๆ ภายในวังได้ ดังนั้นจึงต่อให้รู้เบาะแสพวกนี้ ก็ทำได้เพียงมากราบทูลฮ่องเต้ก่อน

หลังจากเซียวอวี้รับรู้แล้ว ก็รีบรับสั่งเฉินจี๋

“ไปจับกุมตัวหวังเทียนไห่มา แล้วสอบสวนอย่างเข้มงวด”

“น้อมรับพระบัญชา!”

แต่เมื่อเฉินจี๋ได้มาถึงสนามม้าหลวงแล้ว ก็เห็นหวังเทียนไห่ถูกองครักษ์จับกุมตัวไว้แล้ว

องครักษ์พวกนั้นเป็นคนของตำหนักหย่งเหอ

เขาค่อนข้างแปลกประหลาดใจ

ในขณะนั้นเขาไม่ได้ลงมือกระทำการใด กลับมายังห้องทรงพระอักษรก่อน กราบทูลถามฝ่าบาทว่าควรทำอย่างไร

เซียวอวี้ได้รับรู้เรื่องนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“นางได้รับรู้ข่าวค่อนข้างไวดีนะ”

รุ่ยอ๋องไม่รู้สึกแปลกประหลาดใจ

“กระหม่อมได้ยินผู้ดูแลสนามม้าหลวงพูดว่า เมื่อคืนฮองเฮาอยู่ในสนามม้าหลวงถึงเช้าตรู่ แทบไม่ได้นอนทั้งคืน”

เบาะแสที่เขาสามารถสืบรู้ ไม่แปลกที่ฮองเฮาก็สามารถสืบรู้ได้เหมือนกัน

แต่หากไม่สามารถนำหลักฐานยืนยันออกมาได้ หวังเทียนไห่ไม่มีทางยอมรับผิด

……

ตำหนักหย่งเหอ

เฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังฝึกเขียนพู่กันจีน

เวลานี้นางฝึกเขียนลายมือได้เกือบเหมือนของเวยเฉียง น้องสาวของตนแล้ว

เหลียนซวงนับถืออย่างยิ่ง ดูเหมือนว่า มีเรื่องอะไรก็ตาม ขอเพียงพระนางอยากทำ ก็ไม่มีอะไรที่ทำไม่สำเร็จ

นางมองดูนาฬิกาทรายบนโต๊ะ

“พระนาง สอบสวนมาหนึ่งชั่วยามแล้ว หวังเทียนไห่ยังปากแข็งไม่ยอมรับผิด ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับเขาดี”

สายตาเฟิ่งจิ่วเหยียนกระพริบไหวเล็กน้อย

หวังเทียนไห่สามารถกระทำเรื่องนี้ได้ ก็แสดงว่าไม่ใช่คนที่เกรงกลัวความตาย

นางคาดเดาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว สอบสวนมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเปิดปากของเขาได้

เห็นเวลาผ่านไปพอสมควรแล้ว

นางวางพู่กันลง กระทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม

“หาห้องว่างห้องหนึ่ง แล้วส่งตัวเขาไป”

“ไม่ต้องใช้วิธีทรมานลงโทษ เพียงต้องเลี้ยงดูให้อิ่มหนำในแต่ละมื้อ เฝ้าปกป้องไว้อย่างเข้มงวด”

เหลียนซวงไม่เข้าใจเลย

ในเมื่อหวังเทียนไห่เป็นผู้ต้องสงสัย ก็ควรที่จะสอบสวนให้ละเอียดถึงจะถูก

ไม่ให้เขาได้รับโทษ แล้วจะพูดความจริงได้อย่างไร?

พระนางกลับจะทำดีกับเขา

ตำหนักฉือหนิง

ไทเฮาถามว่า “ทางด้านฮองเฮามีความคืบหน้าอย่างไรบ้าง?”

“ได้ยินว่าจับตัวขันทีคนหนึ่งตั้งแต่เช้า มีชื่อเรียกว่าหวังเทียนไห่ สอบสวนอยู่นานก็ไม่ได้ผลอะไร” กุ้ยหมัวมัวพูดตอบอย่างนอบน้อม

ไทเฮาพยักศีรษะ